Πολιτική άμυνα υπέρ του χρεοκοπημένου Δημοσίου
Γιώργος Κύρτσος
Πίσω από την πολιτική μονομαχία του κ. Παπανδρέου και του κ. Σαμαρά διακρίνουμε τη βάση της πολιτικής συναίνεσης η οποία μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Οι δύο πολιτικοί ηγέτες συμφωνούν ότι το Δημόσιο πρέπει να επιβαρυνθεί το λιγότερο δυνατό στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της κρίσης και πως το μεγαλύτερο φορτίο πρέπει να σηκώσουν ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας και η κοινωνία στο σύνολό της.
Επαναλαμβανόμενο λάθος
Μια ματιά στο περιεχόμενο του μνημονίου, στον κρατικό προϋπολογισμό του 2011 και στα πρόσθετα μέτρα των 6 δισ. ευρώ που απαιτούνται για να αντιμετωπιστούν οι μεγάλες αποκλίσεις μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι εκπρόσωποι των πιστωτών μας και η κυβερνητική ηγεσία επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος στρατηγικής.
Αντί να μειώσουν δραστικά τις δημόσιες δαπάνες, φορτώνουν με πρόσθετους φόρους τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και την κατανάλωση, με αποτέλεσμα να καθίσταται πρακτικά αδύνατη η ενίσχυση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας και της εξωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας. Το μεγάλο φορολογικό φορτίο συνθλίβει τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και οι καταναλωτικοί φόροι συντηρούν τις πληθωριστικές πιέσεις και εμποδίζουν την επίτευξη του αποπληθωρισμού που περιέγραψε στο ξεκίνημα της εφαρμογής του μνημονίου ο τότε επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος-Καν.
Άστοχη διόρθωση
Ακόμη και τα πρόσθετα μέτρα των 6 δισ. ευρώ, με τα οποία υποτίθεται ότι θα καλυφθούν οι αποκλίσεις του κρατικού προϋπολογισμού του 2011, είναι άστοχα. Μοιράζονται μεταξύ αύξησης φόρων, που είναι βέβαιο ότι δεν αντέχει η πραγματική οικονομία, και μείωσης των δημοσίων δαπανών, οι οποίες δεν είναι βέβαιο ότι θα πραγματοποιηθούν εφόσον μπορεί να γίνουν αντικείμενο πολιτικής διαπραγμάτευσης. Κανονικά τα νέα μέτρα θα έπρεπε να ήταν σχεδόν αποκλειστικά μέτρα δραστικής μείωσης των δαπανών πέρα από αυτά που προβλέπουν το μνημόνιο και ο κρατικός προϋπολογισμός του 2011.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου διστάζει να κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση για να μην έρθει σε ρήξη με την παραδοσιακή εκλογική και κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ. Οι αρνητικές για την κυβερνητική παράταξη και προσωπικά για τον πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου δημοσκοπήσεις ενισχύουν τους πολιτικούς, εκλογικούς φόβους του Μαξίμου, με αποτέλεσμα να ατονεί η προσπάθεια δραστικής μείωσης των δημοσίων δαπανών.
Όσο για το οικονομικό επιτελείο της ΝΔ, προβάλλει τη θεωρία της εξόδου από την κρίση μέσα από την αναγκαία μείωση της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών, αποφεύγει, όμως, το θέμα της δραστικής μείωσης των δημοσίων δαπανών. Με τη σκόπιμη παράλειψη καταβαραθρώνει την αξιοπιστία του οικονομικού προγράμματος της ΝΔ εφόσον είναι φανερό ότι αυτοί που προτείνουν, στις σημερινές συνθήκες, μειώσεις φόρων και ασφαλιστικών εισφορών πρέπει να είναι σε θέση να περιγράψουν πρόσθετα μέτρα που θα κινούνται πέρα από το ήδη αυστηρό πλαίσιο του μνημονίου για τη μείωση των δημοσίων δαπανών.
Γεγονός η χρεοκοπία
Το κωμικοτραγικό είναι ότι ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς συναινούν στην οικονομική υποστήριξη της κρατικής, κομματικής γραφειοκρατίας, οδηγώντας έτσι σε στάση πληρωμών τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Από τη μία το πολιτικό σύστημα δημιουργεί φοβίες για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η στάση πληρωμών του Δημοσίου, από την άλλη, όμως, πραγματοποιείται ήδη η στάση πληρωμών στον ιδιωτικό τομέα εξαιτίας της απροθυμίας των πολιτικών ηγετών να περιορίσουν δραστικά τις οικονομικές απαιτήσεις του Δημοσίου.
Δίνουν μάχη χαρακωμάτων για να μην αρθεί η μονιμότητα στο Δημόσιο, ενώ χάνονται, σε ετήσια βάση, εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα. Κάνουν ό,τι μπορούν για να συντηρήσουν τα δικά τους εισοδηματικά, ασφαλιστικά προνόμια, ενώ δημιουργείται μια νέα γενιά χωρίς δυνατότητα πρόσβασης στην αγορά εργασίας και χωρίς βασικά οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Διστάζουν να καταργήσουν ζημιογόνες κρατικές υπηρεσίες και οργανισμούς και να στείλουν όσους απασχολούνται σε αυτές στο σπίτι τους, ενώ «εξαφανίζονται» καθημερινά δεκάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις, γεγονός που οδηγεί στην κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας. Κινδυνολογούν γύρω από το ενδεχόμενο να στερηθεί το αντιπαραγωγικό Δημόσιο την αναγκαία ρευστότητα, ενώ έχει καταργηθεί η ρευστότητα σε ό,τι αφορά το μεγαλύτερο τμήμα του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα της οικονομίας.
http://www.citypress.gr/index.html?action=article&article=81566
http://www.citypress.gr/index.html?action=article&article=81566
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου