ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

1. Στις 23 Απριλίου 2010 η Ελλάδα ομολόγησε τη χρεωκοπία της.
2. Η Κυβέρνηση απεμπόλησε την κυριαρχική εξουσία, παραχωρώντας την σε ξένους ειδικούς, υπάλληλους ξένων οργανισμών, και πολιτικούς άλλων χωρών.
3. Η ευθύνη για τη θλιβερή κατάντια της χώρας βαρύνει εξ αδιαιρέτου όλο το πολιτικό σύστημα.
4. Αναλαμβάνουμε πρωτοβουλία να καταγγείλουμε στον Ελληνικό Λαό τους υπεύθυνους και να προτείνουμε ιδέες και λύσεις που θα οδηγήσουν στην έξοδο από το τέλμα.
5. Αναζητούμε τα αίτια της κακοδαιμονίας ήδη στη δημιουργία του Νεοελληνικού Κράτους από τους Βαυαρούς. Το Σύστημα που μας επιβλήθηκε ήταν καταπιεστικό και πολιτιστικά ξένο.
6. Στόχος μας είναι μια Νέα Απελευθέρωση, με Νέο αληθινά Δημοκρατικό Σύνταγμα, που θα υιοθετηθεί από μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση.
7. Θα επιδιώξουμε τη θεσμοθέτηση ενός Συστήματος βασιζόμενου στο τρίπτυχο: Περιορισμένο Κράτος, Δημοσιονομική Υπευθυνότητα, Ελεύθερες Αγορές.
8. Πιστεύουμε στις τρεις μεγάλες αρχές της κλασσικής οργάνωσης της κοινωνίας σε κράτος: Ισονομία, Αξιοκρατία, Ελευθερία.
9. Στοχεύουμε σε ένα κράτος εγγυητή της ζωής, της αριστείας, της περιουσίας, της ανεμπόδιστης ενέργειας, της αβίαστης επιλογής και ελεύθερης πρόσβασης παντού, των ίσων ευκαιριών, της αναλογούσας ευημερίας και της επιδίωξης της μέγιστης αυτοπραγμάτωσης και της ευδαιμονίας των ατόμων.
10. Θεωρούμε κυριαρχικό το δικαίωμα της κοινωνίας να αλλάζει ριζικά το σύστημα διακυβέρνησής της όταν αυτό δεν επιτελεί τον εγγενή σκοπό του.

Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

Μορφή στην Ιστορία: ο Ελληνισμός και η Μοίρα του Βυζαντίου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Λ. ΠΙΕΡΡΗΣ
      
                           I

                  Τότε και Τώρα:
       Η Ιστορία επαναλαμβάνεται
γιατί ο Χρόνος έχει Περιοδική Δομή 

Στο Βυζάντιο, όλως ιδιαίτερα στο Βυζάντιο της πολιτικοστρατιωτικής αποδυνάμωσης, παρακμής και αποτυχίας, παρατηρείται μια παράξενη και υπερβολική εμμονή της πολιτικής εξουσίας ως επί το πλείστον για το θέμα της Ένωσης των Εκκλησιών.
Το παράξενο και το υπερβολικό οφείλεται στο ότι άλλοι συσχετισμοί καλούσαν σε περίσκεψη και ανάλυση, και θα μπορούσαν, θα έπρεπε, να αποτελούν άξονες εναλλακτικής τουλάχιστον στρατηγικής. Ο συντονισμός του Αυτοκράτορα της Ανατολής π. χ. με τον Γερμανό Αυτοκράτορα είναι μια προφανής σχετική δυνατότητα, εν όψει μάλιστα των έντονων αντιπαραθέσεων μεταξύ αυτού και του Πάπα.
Όμως αντιθέτως, το μονομανές βάρος για τους πλείστους Βυζαντινούς ηγέτες έπεφτε στην Ένωση. Ακόμη και όταν ανεφέροντο σε σχέσεις προς ισχυρές ή μη Ιταλικές πόλεις και ηγεμονίες, η εστία της σκέψης ήταν η Ρώμη ως Παπική Έδρα.