Η κοινωνία ψηφίζει απελευθέρωση!

Σε μια περίοδο όπου διακυβεύονται πολλά για τη χώρα, η οποία διέρχεται από τη δυσκολότερη φάση της νεότερης ιστορίας της, είδαμε στις πρόσφατες εκλογές την κοινωνία να αποστασιοποιείται από τους παραδοσιακούς εκπροσώπους του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Eάν δούμε τους

 πραγματικούς αριθμούς, λαμβάνοντας υπ’ όψιν αποχή και άκυρα/λευκά ψηφοδέλτια, είναι ζήτημα αν τα δύο μεγάλα κόμματα, αθροιστικά, στηρίχθηκαν από ένα 30-35% του εκλογικού σώματος σε πανελλαδική κλίμακα, χωρίς παράλληλα να υπάρχει θεαματική επιδότηση των μικρότερων κομμάτων. Η ποιοτική διαφορά της αποχής αυτής από άλλες προγενέστερων εκλογικών αναμετρήσεων, πέρα από τα πρωτοφανή σε πολλές περιπτώσεις ποσοστά που κατέγραψε, έγκειται στο γεγονός ότι δεν ερμηνεύεται στη λογική της αδιαφορίας ή της ψήφου διαμαρτυρίας απέναντι στην πολιτική που ακολουθείται. Πρόκειται για υπεύθυνη και συνειδητή πολιτική στάση. Έχουμε περάσει σε ένα άλλο στάδιο, καταληκτικό κατά τη γνώμη μου για την πολιτική ιστορία της νεότερης Ελλάδας, όπου η κοινωνία συνειδητά διαχωρίζει τη θέση της από εκείνους των οποίων η επί δεκαετίες συσσωρευμένη ανεπάρκεια οδήγησε τη χώρα σε ένα καθεστώς εθνικής υποτέλειας. Οι πολίτες γύρισαν την πλάτη τους στο πολιτικό κατεστημένο, στη νοοτροπία και τις πρακτικές που κρατούσαν τον τόπο δέσμιο, εγκλωβίζοντάς τον στο περιθώριο των κοσμοϊστορικών προκλήσεων και εξελίξεων της εποχής μας. Επιλέγοντας, σε ένα μεγάλο μέρος τους, την αποχή από την εκλογική διαδικασία εξέφρασαν την αποστροφή τους και την απόφασή τους να προχωρήσουν ερήμην του σαθρού πολιτικού πλαισίου και των εκφραστών του. Το χάσμα μεταξύ των ηγετικών ομάδων της χώρας και του ελληνικού λαού, μέρα με τη μέρα, καθίσταται αγεφύρωτο. Και ενώ οι πολιτικές παρατάξεις καθημερινά φυλλορροούν χάνοντας με δραματικούς ρυθμούς την πελατεία τους, η φιλολογία περί συναινετικών λύσεων, συνασπισμών και οικουμενικών κυβερνήσεων εντείνεται, όπως διαπιστώσαμε ήδη από την προεκλογική περίοδο. Ακολούθησε το “πυροτέχνημα” της προκήρυξης εθνικών εκλογών σε περίπτωση που τα πράγματα δεν εξελίσσονταν κατά το δοκούν, ενώ από την επόμενη κιόλας μέρα, πριν καν από τη διεξαγωγή του δεύτερου γύρου, ακούγονται φωνές από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος που τάσσονται υπέρ της διακομματικής συνεργασίας. Όλα αυτά καταδεικνύουν την εξαιρετικά δύσκολη θέση των εκφραστών του συστήματος. Όλοι οι συντελεστές του δεν θα δίσταζαν να γίνουν ένα σώμα μπροστά στην επαπειλούμενη αποκαθήλωσή του και αυτό είναι το τελευταίο χαρτί που θα παίξουν, αργά ή γρήγορα, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να διασωθούν. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσουμε την εμφάνιση του Sir Βασιλείου Μαρκεζίνη σε ρόλο “μπαλαντέρ” ή “από μηχανής θεού”, σενάριο που ενισχύει η προβολή του από τα μέσα (ελεγχόμενης) ενημέρωσης το τελευταίο διάστημα, καθώς και οι επαφές του ιδίου με υψηλά ιστάμενους πολιτικούς, εκκλησιαστικούς και καλλιτεχνικούς φορείς. Ωστόσο, στην Ιστορία δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα. Η κοινωνία αγνοεί τα εσωτερικά προβλήματα και τις απεγνωσμένες μεταλλάξεις μιας τάξης πραγμάτων που καταρρέει. Πορεύεται πια προς διαφορετική κατεύθυνση. Δεν μένει παρά η σιωπηρή της αποδοκιμασία να αποκτήσει έναρθρο λόγο και να μετουσιωθεί σε δυναμικό ρεύμα ρήξης με το παλιό, επαναδιατυπώνοντας τους όρους που διέπουν τη σχέση μεταξύ πολιτικής αρχής και πολιτών σε μια ελεύθερη χώρα.