Νεοελληνικός σουρεαλισμός

Του Δημήτρη Θεοδοσίου

Θα αναφερθώ σε μια σειρά δηλώσεων και διατυπώσεων στις οποίες προέβησαν πολιτικοί μας παράγοντες το τελευταίο διάστημα, η σημειολογία των οποίων αναδεικνύει θεαματικά την απουσία στοιχειώδους ρεαλιστικής πολιτικής σκέψης και σοβαρότητας από την πλευρά των ασκούντων τα τελευταία χρόνια εξουσία. Για να μη μακρηγορήσω (εντέλει δεν το απέφυγα) επέλεξα τρεις περιπτώσεις. Μόλις προχθές, στα εγκαίνια της έκθεσης για την αρχαία Μακεδονία στο Λούβρο, ο Θ. Πάγκαλος υποστήριξε, μιλώντας σε έλληνες και ξένους κυρίως δημοσιογράφους, ότι η Ελλάδα αποτελεί ένα οικονομικό θαύμα…Επιχειρηματολόγησε μάλιστα υπέρ της θέσης του αυτής ισχυριζόμενος ότι η χώρα, μόλις(!!) 150 χρόνια από την απελευθέρωσή της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, έφτασε να αποτελεί μέλος της ζώνης του ευρώ…

 Λίγες μέρες νωρίτερα είδαμε πώς ο κ. Σημίτης, σε ένα «βαρυσήμαντο» άρθρο του στην «Καθημερινή της Κυριακής», θεώρησε σκόπιμο να επισημάνει το αυτονόητο για εμάς και κάθε λογικά σκεπτόμενο νου: τον κίνδυνο(;) εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Εμείς, από την πλευρά μας, κατανοώντας ότι κάποιες ενοχές πιθανόν να τον βαραίνουν, θα του συνιστούσαμε να κρατήσει τις υπαρξιακές του ανησυχίες για τον εαυτό του... Εξίσου προβληματική αποδεικνύεται η σχέση με την πραγματικότητα και για τον κ. Βενιζέλο, ο οποίος όντως κατάφερε να κάνει τη διαφορά με τις πρόσφατες δηλώσεις του. Ο Υπουργός διατύπωσε την εκτίμηση ότι έχουμε γυρίσει ‘πίσω’, στο 2004... Με άλλα λόγια, θεωρεί ότι αυτό που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία συνιστά ένα πισωγύρισμα μόλις 5 ετών πριν το 2009(έτος κατά το οποίο έγιναν αισθητές οι πρώτες συνέπειες της κρίσης στη χώρα μας), στην πιο ένδοξη ουσιαστικά εποχή της νεοελληνικής μας αυταπάτης, την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων και του άμετρου συβαριτισμού. Όταν, εν αγνοία μας, προσθέταμε τις τελευταίες σταγόνες στο ποτήρι της εικονικής μας ευμάρειας, που στις μέρες μας ξεχείλισε συμπαρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά του. Φαίνεται ότι ο διανοητικός ορίζοντας του κ. Βενιζέλου δεν του επιτρέπει να κατευθύνει τη σκέψη του πιο μακριά. Ας μην τον αδικούμε όμως. Έπεσε έξω στην εκτίμησή του κατά… 50 μόλις χρόνια. Διότι προς τα εκεί οδεύουμε ολοταχώς και ελπίζω να μην πάμε ακόμη πιο πίσω, καθότι περάσαμε και από έναν Εμφύλιο… Ο παραλληλισμός που επιχείρησε θα ήταν σαφώς πιο εύστοχος εάν ο Υπουργός αναφερόταν στο 1954. Οι ομοιότητες -όσο και αν ξενίζουν ορισμένους- είναι αξιοσημείωτες: Σχέδιο Μάρσαλ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτι αντίστοιχο και στις μέρες μας. Μόνο που τότε δεν υπήρχε Plan B... Εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας τότε όπως και σήμερα. Μεταπολεμικά με προϋποθέσεις που εν δυνάμει θα ενίσχυαν σταδιακά την εθνική μας υπόσταση, σήμερα με τους αντίθετους ακριβώς όρους, μέχρι της πλήρους εκμηδένισής της. Κύμα μετανάστευσης τότε όπως και τώρα. Ανειδίκευτων επί το πλείστον εργατών τη δεκαετία του ’50, στις μέρες μας κυρίως επιστημόνων και εξειδικευμένων τεχνιτών. Αδύναμη πολιτική εξουσία τότε όπως και σήμερα. Πρόσδεση στο άρμα ενός ευρωπαϊκού οράματος, δικαιολογημένου τότε λόγω συνθηκών και αδικαιολόγητου στην εποχή μας, σε μια Ευρώπη που αποσυντίθεται. Και δύο θεμελιώδεις διαφορές τις οποίες δεν πρέπει να παραβλέψουμε: Πρώτον, η γεωπολιτική συγκυρία το 1950 ήταν άκρως ευνοϊκή σε αντίθεση με αυτή των ημερών μας. Η συμμετοχή της χώρας στους οικονομικούς και στρατιωτικούς οργανισμούς του δυτικού κόσμου ήταν ευπρόσδεκτη λόγω των διεθνών συσχετισμών, ενώ τώρα έχει μεταβληθεί σε έναν ανεπιθύμητο εταίρο. Δεύτερον, παρά τις δυσκολίες, κατά τη μεταπολεμική περίοδο η χώρα σημείωνε θεαματικούς ρυθμούς ανάπτυξης, κάτι που στην εποχή μας αποτελεί ζητούμενο. Και επειδή θίξαμε το φαινόμενο της μετανάστευσης, να προσθέσουμε κάτι ακόμα. Σε μια χώρα που παρουσιάζει το μεγαλύτερο δείκτη υπογεννητικότητας στην Ευρώπη, οι πιο τολμηροί και δημιουργικοί νέοι, τα πιο ικανά μυαλά και τα πιο παραγωγικά εργατικά χέρια φυλλορροούν στο εξωτερικό. Η εθνική μας περιουσία περνάει στον έλεγχο ξένων δυνάμεων και, ως εκ τούτου, το μέλλον διαγράφεται ακόμη πιο ζοφερό. Ευτυχώς που -το αναφέρω για όσους δεν το άκουσαν- ο Υπουργός Εξωτερικών της Αλβανίας εξέφρασε τη στήριξή του στους πληττόμενους από την οικονομική κρίση έλληνες και τους κάλεσε να συρρεύσουν στην αναπτυσσόμενη χώρα του για να εργαστούν!! Όσο για την Τουρκία, συμμετέχει επάξια στη Σύνοδο των G20, των πιο ανεπτυγμένων οικονομικά χωρών του κόσμου, οι οποίες μεταξύ άλλων θα λάβουν αποφάσεις και μέτρα για τη γενικότερη αντιμετώπιση της κρίσης, κάτι που αφορά άμεσα και στο μέλλον της Ελλάδας φυσικά. Στην ίδια Σύνοδο λαμβάνει μέρος και η Ινδία, ως μία από τις χώρες με τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης παγκοσμίως, στην οποία, όπως δήλωσε με παρρησία ο Πρωθυπουργός μας, δεν πρόκειται να μοιάσουμε, έχοντας στο νου του, προφανώς από τα παιδικά του αναγνώσματα, την Ινδία του Μόγλη, κατά την περίοδο της αγγλικής αποικιοκρατίας. Είναι περιττό και αποτελεί χάσιμο χρόνου να προχωρήσουμε στην εξαγωγή των όποιων συμπερασμάτων, πέρα από την κοινότοπη πια διαπίστωση ότι μας κυβερνούν ακόμη -και αυτό είναι το παράδοξο της υπόθεσης- κοντόφθαλμοι πολιτικοί, επικίνδυνοι και επιζήμιοι για τον τόπο. Αγωνίζονται απεγνωσμένα και απροκάλυπτα για να διασώσουν το σύστημά τους και τους εαυτούς τους, αδιαφορούν για το λαό και δεν θα είχαν κανέναν ενδοιασμό να βγάλουν στους δρόμους τα τανκς προκειμένου να αποσπάσουν χρήματα από τους πολίτες και να επιβάλουν τις αυθαίρετες αποφάσεις τους. Ευτυχώς που δεν διαθέτουν τέτοια επιρροή… Δεν διστάζουν πάντως να προβούν σε εκβιαστικές φοροεισπρακτικές πρακτικές.Όταν οι πολίτες αντιδρούν στις μεθοδεύσεις τους, επικαλούνται αδιάντροπα τη Δημοκρατία, την οποία, ωστόσο, οι ίδιοι καταλύουν σε καθημερινή βάση. Πρόκειται για ένα απολυταρχικό καθεστώς το οποίο αντιμάχεται την κοινωνία και επιδιώκει την πλήρη εξουθένωση και καθυπόταξή της. Η περιθωριοποίηση στην οποία έχουν περιέλθει οι κρατούντες από μέρους του ελληνικού λαού (όπως αποδεικνύεται από την παντελή απουσία εμπιστοσύνης στις σχέσεις κρατικού μηχανισμού και κοινωνίας, τις μεταξύ τους προστριβές και την αναπόφευκτη ρήξη που αυτές συνεπάγονται) αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας συστημικής κρίσης η οποία πλήττει -σε μακροϊστορική κλίμακα- καθεστώτα και ολιγαρχίες που βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Τα παραδείγματα πολλά: Το είδαμε πριν δύο δεκαετίες στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ, το συναντάμε πάλι σήμερα στις αραβικές χώρες, και ας μην ξεχνάμε τι συνέβη στη Γαλλική Επανάσταση και στο Βυζάντιο που βρίσκονται στις ρίζες της νεότερης και «νεωτερικής» ιστορίας μας, ιδεολογικής, κοινωνικής και πολιτικής. Οι συνεχείς εξαγγελίες για δήθεν μεταρρυθμίσεις, τα αλλεπάλληλα και αναποτελεσματικά μέτρα, οι κοινωνικές συγκρούσεις που καθημερινά πυροδοτούνται, δεν συνθέτουν τίποτε άλλο παρά τον επιθανάτιο ρόγχο ενός διεφθαρμένου και αντιδραστικού απέναντι στις εξελίξεις και την Ιστορία συστήματος. Το τέλος του είναι κοντά και όταν επιτέλους επέλθει θα μπορούμε να μιλάμε για αναγέννηση. Έσσεται Ήμαρ…