Το τέλος της «Χρυσής Αυγής»

Γεώργιος Στάικος

Η εν ψυχρώ δολοφονία του άτυχου Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά τα μεσάνυχτα, ξημερώνοντας Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013, σημαίνει το τέλος της «Χρυσής Αυγής» ως κόμματος.

Η ΧΑ, που ξεκίνησε ως μια περιθωριακή ομάδα ναζιστικού πιθηκισμού, στις εκλογές του Μαΐου 2012 εκτοξεύτηκε στο 7,0 % εκλέγοντας 21 βουλευτές, και έγινε κόμμα της Βουλής των Ελλήνων. Για να το πετύχει χρειάστηκε να προηγηθεί τον Απρίλιο του 2010 η (προδοτική) προσφυγή από τον τότε Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου στο ΔΝΤ και τους άλλους της Τρόϊκας, η εν συνεχεία παράδοση της Χώρας με το πρώτο Μνημόνιο, η αλλαγή Πρωθυπουργού, η προσυπογραφή δεύτερου Μνημονίου που στερέωσε καλλίτερα τις δεσμεύσεις του πρώτου, και η στροφή 180 μοιρών του έως τότε «αντιμνημονιακού» κ. Σαμαρά.

Αφού λοιπόν και ο Σαμαράς προσχώρησε στην πολιτική Παπανδρέου, προδίδοντας τους οπαδούς του, ένα τεράστιο πλήθος πολιτών, από τον συντηρητικό χώρο, και όχι μόνο, εστράφη προς τη ΧΑ που, σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, πέρασε άνετα στη θέση του τρίτου σε εκλογική επιρροή κόμματος, φτάνοντας μέχρι και το 13%. Το στοίχημα λοιπόν για την ηγεσία της ΧΑ ήταν σαφές. Θα έπρεπε να διαχειρισθούν την τεράστια εκλογική επιτυχία και, αυτό που έμοιαζε συγκυριακό, να το μετατρέψουν σε δύναμη προοπτικής διατυπώνοντας μια πολιτική που θα ανταποκρινόταν στη διάθεση του κόσμου για απόρριψη του σημερινού πολιτικού συστήματος.

Αντί γι’ αυτό, ζητάνε μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 180 (λες κι αυτό είναι το πρόβλημα, αστεία πράγματα) και λοιδορούν το Κοινοβούλιο, σε μια προοπτική κατάργησής του, ως κι ο κόσμος να περιμένει τη μπότα του Μιχαλολιάκου για λύση. Ταυτόχρονα ενέτειναν μια δράση από ενέργειες βίαιου χαρακτήρα και, οριακά μόνο, ελεγχόμενης έντασης (Μελιγαλλάς, Πέραμα, κλπ), ώσπου τη μοιραία νύχτα της 17^ης Σεπτεμβρίου το πρωτοπαλλήκαρό τους από τη Νίκαια κάρφωσε το στιλέτο του βαθιά στα σπλάχνα του δύσμοιρου Παύλου Φύσσα.

Η αντίδραση της «ηγεσίας» ήταν ενδεικτική του πανικού τους. «Καταδίκασαν» το έγκλημα και πρόβαλαν τη νομιμότητά του κόμματός τους. Ο μεν Μιχαλολιάκος, μέσα από την ασφάλεια ενός βίντεο, ο δε Κασιδιάρης με έντονες δηλώσεις, όπου δεν μπορούσε να κρύψει τον εκνευρισμό του. Καταλάβανε ότι πλέον διέβησαν το Ρουβίκωνα, μπήκανε στον αστερισμό της εγκληματικής οργάνωσης. Aπαρνούνται τους ανθρώπους τους (αδειάσανε τον Ρουπακιά, λένε ότι δεν τον ξέρουνε).

Για να σώσουν το τομάρι τους θα κάνουν ό, τι απαιτούν οι περιστάσεις, συμμορφούμενοι με τις επιταγές του «αστικού» κράτους, που άλλοτε λοιδορούσαν. Αυτό θα έχει διττές συνέπειες. Από τη μια, αναζητώντας νομιμοποίηση, αρνούνται τους «συντρόφους τους», με πρώτον και καλλίτερο τον Ρουπακιά, με αποτέλεσμα να χάνουν «παλληκάρια» του στενού οργανωτικού πυρήνα, από την άλλη, στιγματιζόμενοι ως εγκληματίες θα χάνουν εκλογική επιρροή. Μοιραία, όταν όλο αυτό αποκτήσει τη δυναμική που θα δώσουν τα πράγματα, οι «αρχηγοί» θα μείνουν μόνοι τους, σαν κάποιοι που τους ξέρασε η μοίρα.

Οι λόγοι όμως που οδήγησαν όλο αυτό το πλήθος στην κάλπη της ΧΑ εξακολουθούν να υπάρχουν. Και βέβαια δεν είναι άλλοι από το μέγα γεγονός της απόλυτης χρεοκοπίας του κατεστημένου πολιτικού συστήματος.

Όμως η λύση δεν είναι η προσφυγή στην πρώτη σημαία ευκαιρίας που βρίσκουμε στο δρόμο μας.

Είναι λοιπόν ανάγκη να αναληφθούν πρωτοβουλίες ώστε, ενώ θα διασφαλίζεται η απόλυτη καταδίκη των ενόχων για την καταστροφή της Χώρας, θα δίνεται παράλληλα μια νέα αναγεννητική προοπτική, με το Λαό στο κέντρο των αποφάσεων και όχι την φατριαστική ολιγαρχία, που διχάζει και χειραγωγεί τις εξελίξεις, μέσα από ένα κοινοβουλευτικό καθεστώς, διαρθρωμένο έτσι που να υπηρετεί τις οικογένειες που λυμαίνονται τη Χώρα, από ιδρύσεως του Κράτους.