Πέφτουν, επιτέλους, τα προσωπεία του καθεστώτος

Του Δημήτρη Θεοδοσίου

Τα προσωπεία πέφτουν, το τυραννικό καθεστώς ξεμπροστιάζεται επιτέλους ενώπιον της κοινωνίας. Μετά από δύο χρόνια μηδαμινού έργου, αλλεπάλληλων περικοπών και επιβολής φόρων, ψευδών διαβεβαιώσεων ότι όλα πάνε καλά και ότι διαφεύγουμε τον κίνδυνο, έκτακτων εισφορών και… περαιώσεων, μνημόνια και μεσοπρόθεσμα προγράμματα μέσω των οποίων υποτίθεται πως θα σώζαμε τη χώρα για τα επόμενα 20(!) χρόνια, ήρθε ξαφνικά η παραδοχή από μέρους της κυβέρνησης πως όλα πήγαν στράφι…

 Αναίρεσαν εν μία νυκτί όσα υποστήριζαν όλο το προηγούμενο διάστημα. Και έχουν το θράσος να παραμένουν στις θέσεις τους έπειτα από μια τέτοια, εθνικού μεγέθους, παταγώδη αποτυχία… Πανικόβλητοι πια, αδυνατούν να τηρούν τους τύπους και τα προσχήματα. Τα ξένα αφεντικά τους δεν τους αφήνουν περιθώρια. Έτσι λοιπόν, απροκάλυπτα και αδιάντροπα, επινόησαν ένα νέο κεφαλικό φόρο που θα διέπει οριζοντίως όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας (πλήττοντας μεταξύ άλλων ανέργους, βιοπαλαιστές, οικογένειες που ήδη βρίσκονται κάτω απ’ το όριο της φτώχειας). Αναφερόμαστε ασφαλώς στο περίφημο τέλος ακίνητης περιουσίας, το οποίο επιχειρούν να επιβάλουν ασκώντας έναν ειδεχθή εκβιασμό, θέτοντας κυνικά το δίλημμα ‘ή πληρώνεις ή σου κόβουμε το ηλεκτρικό ρεύμα’. Το έκτακτο αυτό χαράτσι δεν έχει την παραμικρή νομική υπόσταση. Η αντισυνταγματικότητα του μέτρου είναι αδιαμφισβήτητη. Το προστατευόμενο ρητά από το σύνταγμα δικαίωμα της ιδιοκτησίας παραβιάζεται βάναυσα. Το κράτος εν προκειμένω μετατρέπεται σε νόμιμο ‘νταβατζή’, μιμούμενο πρακτικές κυκλωμάτων της νύχτας που πουλούν προστασία. Να η αιτία της διαφθοράς που διέπει από άκρου εις άκρον την κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας, ο λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε σε αυτήν την κατάσταση. Και είναι προφανές, για ακόμη μια φορά, ότι το πρόβλημα ξεκινάει από πάνω. Δεν φταίει ο λαός αλλά οι ανάξιοι που τον διοικούν. Δεν τολμώ να φανταστώ ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Δήμευση περιουσιών, εξορία, επιστράτευση ειδικών μονάδων του στρατού με σκοπό την εξεύρεση χρημάτων; Λογική ολοκληρωτικών καθεστώτων, όπως εκείνων που καταρρέουν στις μέρες μας στον αραβικό κόσμο ή των αλήστου μνήμης ‘γήινων παραδείσων’ του πρώην ανατολικού μπλοκ... Αναπόφευκτα οδηγούμαστε σε ένα συμπέρασμα: το νεοελληνικό κράτος, πολύ απλά, λειτουργεί ως εξωτερική δύναμη επιβολής απέναντι στην κοινωνία των πολιτών. Τώρα περισσότερο από ποτέ. Δεν τη σέβεται, την απαξιώνει και την αντιμετωπίζει ως εχθρό, θέλει να τη φιμώσει και να την υποτάξει. Αγνοεί την κύρια αποστολή του, ότι οφείλει δηλαδή να υπηρετεί και να είναι χρήσιμο σε αυτήν την κοινωνία που τώρα καταδυναστεύει αφαιμάσσοντάς την οικονομικά. Αμφισβητεί ευθέως το απαράγραπτο δικαίωμα των πολιτών που την απαρτίζουν να νομιμοποιούν ή να ακυρώνουν ανά πάσα στιγμή την ύπαρξη και την εξουσία του, με τη μορφή που αυτή προσλαμβάνει διά της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Το αντίστροφο, αυτό δηλαδή που γίνεται σήμερα, ο κρατικός μηχανισμός να λειτουργεί χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών και μάλιστα εις βάρος τους, είναι ο ορισμός της πολιτικής διαστροφής! Συνιστά πολιτική εκτροπή και παραπέμπει σε σταλινικές μεθόδους. Να επαναφέρουμε στη μνήμη μας τα γκούλαγκ ή τη Μακρόνησο; Κάποτε έστελναν εκεί τους κομμουνιστές, γιατί όχι σήμερα τις στρατιές των νεόπτωχων ή γενικά τους ‘ανυπάκουους’ πολίτες που δεν πληρώνουν φόρους και δεν θεωρούνται ‘συνεργάσιμοι’; Οι εγχώριοι καθεστωτικοί, αδιαφορώντας για το κοινό αίσθημα, έχουν εσφαλμένα την εντύπωση ότι αν γίνουν αρεστοί στους ξένους τοποτηρητές θα κρατήσουν τις καρέκλες τους. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Το βέβαιο είναι ότι γι’ αυτούς δεν θα βγουν στο δρόμο δυνάμεις του στρατού και πραιτοριανοί να τους υπερασπισθούν όταν ο λαός εξεγερθεί, όπως συνέβη στις αραβικές χώρες. Δεν έχουν ανάλογα ερείσματα στην ελληνική κοινωνία. Όλοι, ανεξαρτήτως κοινωνικών και ιδεολογικών καταβολών, είναι εναντίον τους. Το γεγονός πως η κυβέρνηση της ισχνής μειοψηφίας(βλέπε Ολιγαρχία) καταφεύγει σε εκβιαστικά τεχνάσματα με σκοπό να αποσπάσει χρήματα οφείλεται στο ότι έχει χάσει το παιχνίδι και το γνωρίζει καλά. Παίζει το τελευταίο της χαρτί. Οι πολίτες σε καμία περίπτωση δεν θα δέχονταν να βάλουν το χέρι στην τσέπη χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, μόνο και μόνο για να φανεί καλή στους Ευρωπαίους κυρίους της η συμμορία που λυμαίνεται τον τόπο. Ως πότε θα πληρώνουν για την ολέθρια ανεπάρκεια των υποτιθέμενων ηγετικών τους ομάδων; Αλλά η λέξη ‘ηγεσία’ χάνει το νόημά της όταν μιλάμε γι’ αυτούς. Ακόμη και από την Ευρώπη εκφράστηκαν ενστάσεις και ενδοιασμοί για την εφαρμογή του νέου κεφαλικού φόρου. «Εμείς δεν σας ζητήσαμε να κάνετε αυτό. Άλλα συμφωνήθηκαν στο μεσοπρόθεσμο τα οποία εσείς δεν τηρήσατε». Εκεί τουλάχιστον κάποιοι άνθρωποι, ακόμη κι αν κάνουν λάθος, παραμένουν σοβαροί. Αντιλαμβάνονται, αφενός, πως το συγκεκριμένο μέτρο οδηγεί σε περαιτέρω ύφεση και αφετέρου ότι ο ελληνικός λαός δεν θα μείνει με τα χέρια σταυρωμένα απέναντι σε αυτήν την καινούρια πρόκληση. Κατά τα άλλα, οι εκπρόσωποι του καθεστώτος δυσανασχετούν επειδή δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν δημόσια και αντιμετωπίζουν παντού τη χλεύη του κόσμου. Η κοινωνία δεν συνεργάζεται, έχει διαρρήξει προ πολλού τις σχέσεις της μαζί τους και από το στάδιο της αποστασιοποίησης εισέρχεται τώρα στη φάση της αναγκαίας ανατροπής και αντικατάστασής τους από καινούριες, υγιείς και δημιουργικές δυνάμεις, που μέχρι σήμερα είχαν περιθωριοποιηθεί από τις αποτυχημένες ελίτ των πελατειακών σχέσεων και της διαπλοκής. Τα ψέματα τελείωσαν. Το παραμύθι της σωτηρίας της χώρας δεν πουλάει πια όταν το επικαλούνται αυτοί που δημιούργησαν και εν συνεχεία γιγάντωσαν το πρόβλημα. Μονάχα ως κακόγουστο ανέκδοτο ηχεί στα αφτιά του λαού, με τον οποίο το καθεστώς βρίσκεται σε ευθεία αντιπαράθεση. Ολιγαρχία και κοινωνία των πολιτών δεν γίνεται να συνυπάρχουν πλέον. Η αλαζονεία και η αδιαντροπιά τυφλώνει τους εκπροσώπους του σαθρού συστήματος και αυτό θα κάνει τα πράγματα ακόμη πιο επώδυνα για τους ίδιους. Δεν εννοούν να κάνουν στην άκρη έστω και αυτήν την ύστατη ώρα. Προφανώς, μεταξύ άλλων, οι πρωτεργάτες της εθνικής υποτέλειας στερούνται και γνώσεων ιστορικών. Τα σχολεία της κομματικής προπαγάνδας και του λαϊκισμού όπου φοίτησαν δεν τους παρείχαν αυτά τα εφόδια. Εξωθούν το λαό σε μετωπική σύγκρουση μαζί τους χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι τα τυραννικά καθεστώτα στην ιστορία πέφτουν, όλα ανεξαιρέτως, με τρόπο άσχημο και οδυνηρό. Φτάνει το τέλος τους και μαζί με αυτό η ελπίδα για την αναγέννηση του τόπου. Και όπως φαίνεται φροντίζουν -εν αγνοία τους και εν τη μωρία τους- να μην αργήσει πολύ ακόμα αυτή η μέρα… Ας επαγρυπνούμε για τη νέα αρχή.