Εδώ και αρκετό καιρό, από τότε που ξεκίνησε η περί χρεωκοπίας συζήτηση, δεν τρέφαμε την παραμικρή αυταπάτη. Η χρεωκοπία ήταν κάτι αδιαμφισβήτητο και χειροπιαστό και το μόνο άξιο προς συζήτηση θέμα ήταν για μας το πώς θα μπορούσε να ξεφύγει ο τόπος από την τροχιά της υπανάπτυξης στην οποία τον οδήγησε, τις τελευταίες δεκαετίες, η πολιτική του ηγεσία. Για όσους μας θεωρούσαν τότε γραφικούς θα παραθέσουμε ορισμένα αποσπάσματα από σημερινά σχόλια που αλιεύσαμε στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα από το capital.gr. Την αρχή κάνουμε από το άρθρο του Γιώργου Καισάριου με τίτλο «Πλησιάζει η αναδιάρθρωση;»
«Τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους δίνουν και παίρνουν αυτές τις μέρες. Η αγορά στο μεγαλύτερο μέρος έχει προεξοφλήσει ότι θα γίνει (όχι αναγκαστικά ενσωματώσει στις τιμές), οι πολιτικοί όπως πάντα προσπαθούν να προφτάσουν αυτά που έχει δει προ καιρού η αγορά»… …
«Από εκεί και πέρα το ερώτημα είναι τι είδος αναδιάρθρωσης θα γίνει και πώς θα γίνει. Το πρόβλημα με το ελληνικό χρέος είναι ότι θα χρειαστεί να μειωθεί τουλάχιστον στο 70% του ΑΕΠ (να μην πω και λιγότερο) για να μπορεί να εξυπηρετηθεί μακροπρόθεσμα.
Για ποιο λόγο;
- Διότι αν όλα πάνε ρολόι με το σχέδιο του μνημονίου
- Αν σταθεροποιηθεί το χρέος στο 160% το 2013
- Αν δεν γίνει κάποιο οικονομικό ατύχημα στην Ευρώπη τα επόμενα χρόνια
- Αν δεν έχουμε κάποια ύφεση κοιτάζοντας μπροστά
Τότε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα είμαστε υπό οικονομική κηδεμονία (και με μια θηλιά γύρω από το λαιμό) τουλάχιστον για τα επόμενα 25 χρόνια. Τα περί του ότι θα μας δανείσει η αγορά από του χρόνου είναι γραφειοκρατικές φαντασιώσεις ανθρώπων που δεν κατανοούν ούτε στο ελάχιστο τις αγορές».
«Από εκεί και πέρα το ερώτημα είναι τι είδος αναδιάρθρωσης θα γίνει και πώς θα γίνει. Το πρόβλημα με το ελληνικό χρέος είναι ότι θα χρειαστεί να μειωθεί τουλάχιστον στο 70% του ΑΕΠ (να μην πω και λιγότερο) για να μπορεί να εξυπηρετηθεί μακροπρόθεσμα.
Για ποιο λόγο;
- Διότι αν όλα πάνε ρολόι με το σχέδιο του μνημονίου
- Αν σταθεροποιηθεί το χρέος στο 160% το 2013
- Αν δεν γίνει κάποιο οικονομικό ατύχημα στην Ευρώπη τα επόμενα χρόνια
- Αν δεν έχουμε κάποια ύφεση κοιτάζοντας μπροστά
Τότε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα είμαστε υπό οικονομική κηδεμονία (και με μια θηλιά γύρω από το λαιμό) τουλάχιστον για τα επόμενα 25 χρόνια. Τα περί του ότι θα μας δανείσει η αγορά από του χρόνου είναι γραφειοκρατικές φαντασιώσεις ανθρώπων που δεν κατανοούν ούτε στο ελάχιστο τις αγορές».
Πόρισμα: Η άνοδος (εννοεί της αγοράς) είναι ένα short covering rally βασισμένο σε speculation μιας αναδιάρθρωσης που εξυπηρετεί τους πιστωτές μας και τις τράπεζες… όχι όμως τον ελληνικό λαό».
Κατόπιν ακολουθούν δηλώσεις του Andrew Bosomworth, διαχειριστή κεφαλαίων στην Pimco, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του οποίου κάποιες χώρες της ευρωζώνης με υψηλά ελλείμματα πιθανότατα θα χρειαστεί να αναδιοργανώσουν το χρέος τους ή να χρεωκοπήσουν. Παράλληλα σπεύδει να επισημάνει ότι «η αναδιάρθρωση χρέους είναι μια βραχυπρόθεσμη λύση και οι χρεωμένες χώρες θα πρέπει να εργαστούν για να αντιμετωπίσουν τα δομικά τους προβλήματα».
«Η χρεοκοπία από μόνη της θα έλυνε ένα πρόβλημα φερεγγυότητας, αλλά αυτές οι χώρες έχουν πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Θα πρέπει να καταστούν από μόνες τους περισσότερο ανταγωνιστικές, διατηρώντας σε χαμηλό επίπεδο τον πληθωρισμό. Αυτός είναι ένας μακρύς και δύσκολος δρόμος για αυτές τις χώρες, ώστε να βρουν μια διέξοδο από το πρόβλημα».
Τέλος, στην ίδια ιστοσελίδα παρατίθεται σχόλιο με τίτλο «Τα "φέσια" του δημοσίου προκαλούν κίνδυνο για νέα μέτρα»
Ειδικότερα αναφέρεται μεταξύ άλλων:
«Σε ωρολογιακή βόμβα εξελίσσεται η νέα γενιά κρυφών χρεών του δημοσίου αξίας 2,95 δισ. ευρώ, που κινδυνεύει να προκαλέσει έναν ακόμη κύκλο αφαίμαξης μισθωτών και επιχειρήσεων.
Από τους συνολικά 1.601 φορείς του ευρύτερου δημοσίου οι 781 παρείχαν στοιχεία στο υπουργείο Οικονομικών. Οι οφειλές των υπολοίπων 820 είναι άγνωστες στο κράτος. Το θέμα προκαλεί την οργή της τρόικας που κατεβαίνει την προσεχή εβδομάδα στην Αθήνα για ενδελεχή έλεγχο, ο οποίος μπορεί να φέρει ανατροπές στο έλλειμμα και νέα εισπρακτικά μέτρα.
Ήδη η “τρύπα” πλησιάζει τα 3 δισ. ευρώ, ποσό διπλάσιο από τα έσοδα που θα φέρει η αύξηση των φόρων στα καύσιμα και τριπλάσιο από την απόδοση των αυξημένων συντελεστών ΦΠΑ».
Και από τις τρεις αυτές, άσχετες μεταξύ τους, πηγές, εύλογα καταλήγουμε στο ίδιο και το αυτό συμπέρασμα: Πρέπει βασικά να εμπεδώσουμε σε βάθος, όλες οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας, ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό. Το οικονομικό του σκέλος αποτελεί απλώς μια απορρέουσα πτυχή του. Είναι κατά βάση πολιτικό και η παρούσα οικονομική κρίση το αναδεικνύει στην πραγματική του διάσταση(χάρη στη μνημειώδη ανοησία, υποκρισία και ιδιοτέλεια των πολιτικών μας). Αυτό που προκύπτει προφανώς είναι ότι τους τελευταίους μήνες η πολιτική μας ηγεσία, για πολλοστή φορά, μας… παραμυθιάζει είτε αποδεικνύεται επικίνδυνα ανεπαρκής ως προς το χειρισμό της κατάστασης. Κατά τη γνώμη μας εξακολουθεί να παίζει το παιχνίδι της, με έναν και μόνο σκοπό. Με κάθε κόστος και σε βάρος του ελληνικού λαού να διατηρήσει τα κεκτημένα της. Οι εκπρόσωποι του νεοελληνικού κατεστημένου ωστόσο αγνοούν ότι έχουν πια πλήρως αποκοπεί από την κοινωνία. Παίζουν τους ρόλους τους χωρίς αντίκρισμα σε μια σκηνή όπου δεν υπάρχουν θεατές. Είναι καταδικασμένοι να χαθούν μαζί με το σύστημά τους και να αποτελέσουν μια θλιβερή παρένθεση στην πολιτική ιστορία του τόπου.
Σε ό,τι αφορά εμάς, τους πολίτες που σκεφτόμαστε ελεύθερα και δημιουργικά, προς μία κατεύθυνση οφείλουμε όλοι να εργαστούμε: Αυτή της ριζικής αναδιάρθρωσης του πολιτικού συστήματος(και όχι του χρέους) που προϋποθέτει ασφαλώς την εκ θεμελίων ανοικοδόμησή του πάνω σε νέες αρχές. Η ανάκαμψη του τόπου δεν εξαρτάται από λογιστικές αλχημείες και μεμονωμένες παρεμβάσεις που μοναδικό στόχο έχουν να μην θιγούν καίρια οι εκφραστές του κατεστημένου, αλλά από μία θεμελιακή αλλαγή των πολιτικών δομών του, του αξιακού και θεσμικού του πλαισίου. Από μια διάθεση για μακρόπνοο σχεδιασμό που θα πρυτανεύσει έναντι των κοντόφθαλμων έως τώρα χειρισμών που αποσκοπούσαν στη συντήρηση του status quo, της πολιτικής ολιγαρχίας και της πελατειακής της βάσης που ούτως ή άλλως φυλλορροεί.
Κατόπιν ακολουθούν δηλώσεις του Andrew Bosomworth, διαχειριστή κεφαλαίων στην Pimco, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του οποίου κάποιες χώρες της ευρωζώνης με υψηλά ελλείμματα πιθανότατα θα χρειαστεί να αναδιοργανώσουν το χρέος τους ή να χρεωκοπήσουν. Παράλληλα σπεύδει να επισημάνει ότι «η αναδιάρθρωση χρέους είναι μια βραχυπρόθεσμη λύση και οι χρεωμένες χώρες θα πρέπει να εργαστούν για να αντιμετωπίσουν τα δομικά τους προβλήματα».
«Η χρεοκοπία από μόνη της θα έλυνε ένα πρόβλημα φερεγγυότητας, αλλά αυτές οι χώρες έχουν πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Θα πρέπει να καταστούν από μόνες τους περισσότερο ανταγωνιστικές, διατηρώντας σε χαμηλό επίπεδο τον πληθωρισμό. Αυτός είναι ένας μακρύς και δύσκολος δρόμος για αυτές τις χώρες, ώστε να βρουν μια διέξοδο από το πρόβλημα».
Τέλος, στην ίδια ιστοσελίδα παρατίθεται σχόλιο με τίτλο «Τα "φέσια" του δημοσίου προκαλούν κίνδυνο για νέα μέτρα»
Ειδικότερα αναφέρεται μεταξύ άλλων:
«Σε ωρολογιακή βόμβα εξελίσσεται η νέα γενιά κρυφών χρεών του δημοσίου αξίας 2,95 δισ. ευρώ, που κινδυνεύει να προκαλέσει έναν ακόμη κύκλο αφαίμαξης μισθωτών και επιχειρήσεων.
Από τους συνολικά 1.601 φορείς του ευρύτερου δημοσίου οι 781 παρείχαν στοιχεία στο υπουργείο Οικονομικών. Οι οφειλές των υπολοίπων 820 είναι άγνωστες στο κράτος. Το θέμα προκαλεί την οργή της τρόικας που κατεβαίνει την προσεχή εβδομάδα στην Αθήνα για ενδελεχή έλεγχο, ο οποίος μπορεί να φέρει ανατροπές στο έλλειμμα και νέα εισπρακτικά μέτρα.
Ήδη η “τρύπα” πλησιάζει τα 3 δισ. ευρώ, ποσό διπλάσιο από τα έσοδα που θα φέρει η αύξηση των φόρων στα καύσιμα και τριπλάσιο από την απόδοση των αυξημένων συντελεστών ΦΠΑ».
Και από τις τρεις αυτές, άσχετες μεταξύ τους, πηγές, εύλογα καταλήγουμε στο ίδιο και το αυτό συμπέρασμα: Πρέπει βασικά να εμπεδώσουμε σε βάθος, όλες οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας, ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό. Το οικονομικό του σκέλος αποτελεί απλώς μια απορρέουσα πτυχή του. Είναι κατά βάση πολιτικό και η παρούσα οικονομική κρίση το αναδεικνύει στην πραγματική του διάσταση(χάρη στη μνημειώδη ανοησία, υποκρισία και ιδιοτέλεια των πολιτικών μας). Αυτό που προκύπτει προφανώς είναι ότι τους τελευταίους μήνες η πολιτική μας ηγεσία, για πολλοστή φορά, μας… παραμυθιάζει είτε αποδεικνύεται επικίνδυνα ανεπαρκής ως προς το χειρισμό της κατάστασης. Κατά τη γνώμη μας εξακολουθεί να παίζει το παιχνίδι της, με έναν και μόνο σκοπό. Με κάθε κόστος και σε βάρος του ελληνικού λαού να διατηρήσει τα κεκτημένα της. Οι εκπρόσωποι του νεοελληνικού κατεστημένου ωστόσο αγνοούν ότι έχουν πια πλήρως αποκοπεί από την κοινωνία. Παίζουν τους ρόλους τους χωρίς αντίκρισμα σε μια σκηνή όπου δεν υπάρχουν θεατές. Είναι καταδικασμένοι να χαθούν μαζί με το σύστημά τους και να αποτελέσουν μια θλιβερή παρένθεση στην πολιτική ιστορία του τόπου.
Σε ό,τι αφορά εμάς, τους πολίτες που σκεφτόμαστε ελεύθερα και δημιουργικά, προς μία κατεύθυνση οφείλουμε όλοι να εργαστούμε: Αυτή της ριζικής αναδιάρθρωσης του πολιτικού συστήματος(και όχι του χρέους) που προϋποθέτει ασφαλώς την εκ θεμελίων ανοικοδόμησή του πάνω σε νέες αρχές. Η ανάκαμψη του τόπου δεν εξαρτάται από λογιστικές αλχημείες και μεμονωμένες παρεμβάσεις που μοναδικό στόχο έχουν να μην θιγούν καίρια οι εκφραστές του κατεστημένου, αλλά από μία θεμελιακή αλλαγή των πολιτικών δομών του, του αξιακού και θεσμικού του πλαισίου. Από μια διάθεση για μακρόπνοο σχεδιασμό που θα πρυτανεύσει έναντι των κοντόφθαλμων έως τώρα χειρισμών που αποσκοπούσαν στη συντήρηση του status quo, της πολιτικής ολιγαρχίας και της πελατειακής της βάσης που ούτως ή άλλως φυλλορροεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου