VIDEO

Α. Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης – Σεπτέμβριος 2009 (Ο κ. Παπανδρέου διαβάζει το λόγο του)

«… κι είμαι εδώ για να σας πω ρεαλιστικά, (sic) πως μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα στη χώρα, πως μπορούμε να αποκτήσουμε την Ελλάδα που όλοι οραματιζόμαστε.

… πρώτα απ’ όλα θέλω να συγκρίνετε δύο διαφορετικές πολιτικές, η μια πολιτική μιλάει για πάγωμα συντάξεων και μισθών και η άλλη μιλάει για αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό!

… πράγματι το ζήτημα δεν είναι μόνο που θα βρούμε τα έσοδα, λεφτά υπάρχουν!

… στην υγεία, θα καλύψουμε τις ελλείψεις σε ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό στα νοσοκομεία!

… για την παιδεία, δέσμευσή μου το 5% του ΑΕΠ, και ένα δισεκατομμύριο ευρώ επί πλέον στον πρώτο προϋπολογισμό!

… στην οικονομία, εφαρμόζουμε άμεσα σχέδιο 100 ημερών, για την στήριξη της αγοράς, την ενίσχυση των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων, τον περιορισμό της κρατικής σπατάλης, τη στήριξη του εισοδήματος, με αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, έκτακτο επίδομα αλληλεγγύης, το επίδομα ανεργίας σταδιακά στο 70% του βασικού μισθού, ενίσχυση της οικονομικής δραστηριότητας και επιτάχυνση του ΕΣΠΑ, έμμεση ρευστότητα στην αγορά, αλλαγή του «Τειρεσία», βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, δεν θα αυξήσουμε τη φορολογία των επιχειρήσεων, όσους φόρους και να βάλουμε τα έσοδα θα είναι λίγα. Αν σήμερα παγώσουμε τους μισθούς, θα παγώσουμε την αγορά, αν αυξήσουμε τους φόρους στη μεσαία τάξη θα μειώσουμε την αγοραστική της δύναμη, θα βαθύνουμε την ύφεση, θα μειώσουμε τα έσοδα του κράτους και θα επέλθει ο φαύλος κύκλος της κατάρρευσης!»

Β. Συνέντευξη στον Στέλιο Κούλογλου - Ιούνιος 2009 (Ο κ. Παπανδρέου μιλάει από στήθους, χωρίς χειρόγραφο)

«… ιδιαίτερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν έχει τη φήμη, ούτε και την κοινωνική της (sic) δικαιοσύνη, ούτε και βεβαίως και για την αποτελεσματικότητά της (sic), το να πηγαίνει σε χώρες του … αναπτυσσόμενες και να ζητά, να τους λέει, επειδή έχετε πολλά δάνεια πρέπει να κόψετε και το πρώτο που θα κόψετε θα είναι από την παιδεία παραδείγματος χάρη, αυτές είναι επίσημες ααααα πράξεις τους (Κούλογλου – Γίνονται, γίνονται κάθε τόσο) ουσιαστικά κόβει το μέλλον της χώρας, μπορεί αυτή η χώρα να μαζέψει κάποια λίγα χρήματα για δυό χρόνια, αλλά ουσιαστικά καταδικάζει τη χώρα αυτή στην υπανάπτυξη σε μόνιμη βάση…»

Ένα μικρό σχόλιο:

Εντυπωσιάζει η «άνεση» του κ. Παπανδρέου να λέει τα πιο ευχάριστα πράγματα, ιδιαίτερα όταν τα διαβάζει. Μιλάει άνετα σε απόλυτη διάσταση με την πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται και ο τελευταίος Έλληνας. Διερωτάται κανείς, όντως τα πιστεύει ή απλά τα χρησιμοποιεί, υποτιμώντας τη νοημοσύνη του κόσμου και ουσιαστικά περιφρονώντας τον; Θα ’λεγα ότι φαίνεται να τα πιστεύει!

Και όταν λέει ότι «… το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο … καταδικάζει τη χώρα (αυτή)… στην υπανάπτυξη …» το πιστεύει; Νομίζω ότι το πιστεύει, δεν έχουμε λόγο να ισχυρισθούμε το αντίθετο.

(Εδώ αξίζει να προσέξουμε ότι μιλώντας από στήθους, χωρίς χειρόγραφο, ο λόγος του είναι άτσαλος, συντακτικά ακατάστατος, αλλά αυτό που «σκέπτεται» το λέει καθαρά και χωρίς περιστροφές, «η χώρα (αυτή) είναι καταδικασμένη στην υπανάπτυξη»!).

Τα προβλήματα της χώρας είναι λοιπόν κατά τον κ. Παπανδρέου πολύ απλά! Μόλις μπει μπροστά το πρόγραμμα των εκατό ημερών όλα θα αρχίσουν να καλυτερεύουν και μακριά από ’μας το ΔΝΤ, γιατί είναι καταδίκη!

Βέβαια, ένα και ενάμισυ χρόνο μετά, ως Πρωθυπουργός πλέον, λέει άλλα. Ακούμε τώρα για ένα γιγάντιο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που έχει ήδη αρχίσει να λύνει προβλήματα άλυτα επί δεκαετίες, αν όχι επί εκατονταετίες! και ότι η χώρα μπήκε στο ΔΝΤ και σώθηκε από τη χρεωκοπία…

Ο καθένας όμως διαπιστώνει ότι η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται, η οικονομική δραστηριότητα συρρικνώνεται, η ανεργία αυξάνεται, ο κόσμος ματώνει. Οι μόνοι που δεν υφίστανται παρόμοιες επιπτώσεις είναι οι υπάλληλοι του πάσης φύσεως (παρασιτικού) κράτους, κι ας ξεκίνησε από εκεί το πρόβλημα των ελλειμμάτων και του υπερδανεισμού. Η Κυβέρνηση δίνει κυριολεκτικά μάχες για να κρατήσει όλον αυτόν τον κόσμο στο απυρόβλητο, ψάχνει για δανεικά παντού, με σκληρές υποθήκες, δαπάναις της υπόλοιπης κοινωνίας, που αισθάνεται πλέον ως απόπαιδο και κανείς δεν ξέρει πότε και πως θα αντιδράσει…