Γεώργιος Στάικος
Μια ακόμη
συγκυβέρνηση ορκίστηκε σήμερα, αυτή των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Ο όρος
«συγκυβέρνηση» μπήκε για πρώτη φορά στην πολιτική ζωή της Χώρας το 1989, που η
ΝΔ και ο «Συνασπισμός», στον οποίο
συμμετείχαν το ΚΚΕ και η ΕΑΡ (έως τότε ΚΚΕ εσ.), συνέπηξαν από κοινού
Κυβέρνηση, που έμεινε στην ιστορία ως συγκυβέρνηση πολιτικά ετερόκλιτων
δυνάμεων, με αποκλειστικό
σχεδόν σκοπό την παραπομπή του Α. Παπανδρέου στο
ειδικό δικαστήριο, για το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Έκτοτε, και αφού
ψηφίστηκε ένας εκλογικός νόμος με ικανή ενίσχυση του πρώτου κόμματος,
ακολούθησαν μονοκομματικές κυβερνήσεις, μέχρι το 2011, που η αβυσσαλέα
οικονομική κρίση (λέγε χρεοκοπία), οδήγησε στη βραχύβια συγκυβέρνηση Παπαδήμου,
με υποστήριξη από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, που παρέδωσε, μετά από τις διπλές εκλογές
του 2012, στη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, που μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ
έμεινε ως συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, για να παραδώσει και αυτή στη
συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, με τους Ευρωπαίους (ως άλλους κουτόφραγκους) να
διερωτώνται πόσο επικίνδυνη είναι η συμμετοχή των «ακροδεξιών» ΑΝΕΛ στην
Κυβέρνηση του «ακροαριστερού» ΣΥΡΙΖΑ!
Ο όρος
«συγκυβέρνηση» χρησιμοποιείται, αντί του όρου «συμμαχική κυβέρνηση», για να
υποδηλώσει το ετερόκλιτο του πράγματος. Πράγματι, η συγκυβέρνηση συγκροτείται
από ιδεολογικά αντίθετες δυνάμεις, ενώ η συμμαχική κυβέρνηση, πράγμα σπάνιο σ‘
εμάς, αλλά σύνηθες στην Ευρώπη, από ιδεολογικά συγγενείς δυνάμεις. Βάσει αυτής
της λογικής, δηλαδή της ιδεολογικής συγγένειας, προτεραιότητα για σχηματισμό
κυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ θα είχαν το ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ, η ΝΔ και μετά οι
ΑΝΕΛ. Εν τούτοις, ο ΣΥΡΙΖΑ ασμένως αποφάσισε να πάρει ως κυβερνητικό εταίρο
τους ιδεολογικά αντίθετους ΑΝΕΛ, παρά να επιμείνει σε μια ισχυρή πρόσκληση προς
το ΚΚΕ, ή έστω το ΠΟΤΑΜΙ, με τους οποίους θα μπορούσε να σχηματίσει μια
συμμαχική κυβέρνηση.
Η συμπεριφορά
αυτή δείχνει ποια είναι στην Ελλάδα η πραγματική εμβέλεια της ιδεολογικής
δέσμευσης, και πόσο επικρατούν άλλες σκοπιμότητες, που έχουν κυρίως σχέση με
την επιθυμία της αποκλειστικής νομής των πολιτικών χώρων, πράγμα που κάνει
συγγενείς ιδεολογικά δυνάμεις να αναπτύσσουν αισθήματα μίσους μεταξύ τους και
αντίθετες, αισθήματα ανοχής έως έρωτος.
Να λοιπόν μια
ακόμη διαφορά με την Ευρώπη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου