ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Λ. ΠΙΕΡΡΗΣ

 Γελοία πιθηκίζει το Καθεστώς στις Ευρώπες τους θρονισμούς της ματαιότητας.

Και γελοία εξορχείται το Καθεστώς καταπεριφρούρητο την Αρχή της Ευνομίας.

Φυσικά και δεν έχουμε Δημοκρατία στην Ελλάδα. Ούτε είχαμε βέβαια σταλήθεια και πριν, αλλά τώρα πιά τα τελευταία προκαλύμματα της αληθινής φύσης του Καθεστώτος της Χώρας έχουν πέσει.

Δυο μείζονες τέτοιες πτώσεις αφορούν στην Σκιώδη Πληροφόρηση και την Επίφαση της Δίκαιας Φορολόγησης που φαινόταν να υπάρχει. Τώρα καταργήθηκε και η Σκιά της Αληθινής Πληροφόρησης και η Επίφαση της Φορολογικής Δικαιοσύνης.  Τα αντεθνικά «εθνικά» Μέσα Μαζικής Πληροφόρησης έχουν διαταχθεί να καταστούν Χαλκεία Παραπληροφόρησης. Και οι Εφορείες κατήντησαν Μηχανισμοί Κλοπής της ιδιωτικής περιουσίας και του εισοδήματος των πολιτών από το Καθεστωτικό Κράτος υπέρ της Ολιγαρχίας.

Χειρότερο. Η Δικαιοσύνη πάντα στα ανώτερα κλιμάκιά της λειτουργούσε ως μακρά χειρ της πολιτικής εξουσίας. Τώρα όμως πλέον συμμετέχει στο μεταρρυθμιστικό θέατρο σκιών του Καθεστώτος.  Η Ηγεσία της Δικαστικής Εξουσίας δεν εννοεί να αφήσει την Δικαστική Εξουσία να εκπληρώσει την θεμελιώδη λειτουργία της, που ο κύριος  άξονάς της είναι η διασφάλιση των ελευθεριών του πολίτη, η εξασφάλιση ότι η Δημόσια Διοίκηση ενεργεί υπέρ της κοινωνίας των πολιτών, και η προστασία του πολίτη από την κατάχρηση αρχής και υπέρβαση των ορίων εκ μέρους της πολιτικής και κρατικής εξουσίας. Αντιθέτως η ηγεσία της Δικαστικής Εξουσίας στηρίζει την καταπίεση της Κοινωνίας από το Καθεστώς, με πράξεις και παραλείψεις – πράξεις επιβολής της εξουσίας του Καθεστώτος και δημιουργίας ψευδοεντύπωσης κάθαρσης, παραλείψεις ανακοπής της λαίλαπας κατά των ελευθεριών των ατόμων και των δικαιωμάτων των πολιτών, παραλείψεις τήρησης των Κανόνων του κράτους Δικαίου, πρωτίστως της Αρχής της Ισονομίας. Ας μη νομίσουν οι Δικαστές ότι η επιλεκτική αυστηρότητα και άθεσμη σκοπιμότητα, άλλως τε κατά υποδεδειγμένων στόχων της πολιτικής εξουσίας, ισοφαρίζει την παγερή σιωπή στην προκλητική και καταγέλαστη στρέβλωση των αρχών της δικαιοσύνης.

Το καλό είναι ότι από την αχαλίνωτη υπερβολή της εργολαβίας υπέρ του Καθεστώτος έχουν απαξιωθεί παντελώς και τα συστημικά ΜΜΕ και το Σύστημα Φορολογίας, βλάπτεται δε βαρύτατα και το κύρος της  Δικαιοσύνης. Η αξιοπιστία των πρώτων είναι στο ναδίρ και μέσα, όπως ήταν πάντα έξω από την χώρα. Για το δε Φορολογικό σύστημα και πρακτική κανείς δεν πείθεται ότι γίνεται έστω και προσπάθεια εξορθολογισμού του. Αντιθέτων συνεχώς υποβαθμίζεται και εξαχρειώνεται λειτουργώντας ως κυνήγι μαγισσών με επιλεκτική στόχευση κατά των αντιπάλων του καθεστώτος. Είναι τόσο βουτηγμένο στο ψεύδος και την απάτη όσο και το κεντρικό Πληροφοριακό διευθυντήριο των ιδιωτικών μεγαλοκαναλιών και μεγαλοεφημερίδων της ολιγαρχίας. Το σλόγκαν της «καταπολέμησης της φοροδιαφυγής» έχει γίνει σημαία ληστρικής καταπίεσης των πολιτών. Για την δε Δικαιοσύνη, της είναι τελείως ανοικεία, υποτιμητική και διαλυτική η κατ’ εντολήν διεκπεραίωση πολιτικού έργου παντός είδους.

Να τονισθεί εμφαντικά σε όλους τους τόνους. Το Καθεστώς ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει μεταρρυθμίσεις για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε γνήσια μεταρρύθμιση θα ήταν καρφί στα σπλάχνα και στο φέρετρό του. Κι αυτό πάλι διότι οποιαδήποτε πραγματική μεταρρύθμιση εδώ και τώρα σημαίνει πρωτίστως απελευθέρωση από κάποιο πλοκάμι του Καθεστώτος της Ολιγαρχίας. Αληθινές μεταρρυθμίσεις θα ήταν το κόψιμο και κάψιμο των κεφαλιών της Λερναίας Ύδρας του καθεστώτος.

Αυτό δεν το ξέρουν στο πετσί τους οι Μεγάλοι Αριθμοί της Κοινωνίας και του λαού μας. Το έχουν καταλάβει και οι ξένες Δυνάμεις και Αδυναμίες. Και έχουν διακηρύξει δημόσια ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ακριβώς το Καθεστώς της και τίποτα άλλο.

Στην αρχή της κρίσης, όταν για δικούς τους λόγους ήθελαν να αποφύγουν τις σωστές δραστικές λύσεις, ίσως να επεχείρησαν να το διορθώσουν και μεταρρυθμίσουν κόβοντας τις κάνουλες της παρασιτικής τροφής του. (Για αυτό το Έκτρωμα επιδίδεται σε φορολογική επιδρομή κατά των πολιτών). Το καθεστώς κόλλησε τότε σαν βδέλλα στην Γερμανία. Θα δέχεται τα πάντα αλλά δεν θα μεταρρυθμίζεται, γιατί όπως είπα η όποια πραγματική μεταρρύθμιση είναι καταστροφή του. Αυτό σημαίνει η προσκόλλησή του στον ζουρλομανδύα του Ευρώ «αντί πάσης θυσίας και τιμήματος». Το καθεστώς υπολόγισε ότι η Γερμανία δεν θα λιώσει παρόλα αυτά την βδέλλα, όσο και να θέλει. Ξέρει η βδέλλα ότι δεν της είναι χρήσιμο της ηγετικής δύναμης της Ευρωζώνης σε τίποτα σημαντικό ή έστω ενδιαφέρον. Λόγω ανικανότητας, αδυναμίας και σαπίλας δεν είναι στοιχειωδώς χρήσιμο σε κανένα. Δεν αξίζει γρόσι τσακιστό. Αλλά η νέα στρατηγική της Γερμανίας εφαρμόζεται διαδοχικά και με συνεχείς τακτικές προσαρμογές καθ’ οδόν.

Το έχω περιγράψει και αναλύσει πάμπολλες φορές το καθεστώς της χώρας από διαφορετικές σκοπιές και απόψεις.

Το καθεστώς ήταν και είναι μια ανίκανη στενή ολιγαρχία περιβαλλόμενη από ηγετικές εξαρτηματικές ομάδες που πιθηκίζουν Ευρώπη. Θέλουν Ευρώπη αλλά ούτε την φθάνουν, ενώ έχουν χάσει και την ελληνική ρίζα τους: την έκοψαν για να γίνουν Ευρώπη. Και πιθηκίζουν αφόρητα ενδεδυμένοι την λιβρέα των θαλαμηπόλων του Ευρωπαϊσμού.

Η ολιγαρχία είναι δύσκολο σύστημα. Στην αρχαϊκή Κόρινθο και στην Βενετία των μέσων και νεωτέρων χρόνων έδωσε επιτυχείς εξετάσεις. Αλλά γενικά είναι εκφυλιστικό σύστημα. Για να λειτουργήσει αποτελεσματικά και προοδευτικά πρέπει να καλλιεργεί πνεύμα οξύτατου  ανταγωνισμού μεταξύ των κόλπων της. Γι αυτό και χρειάζεται αρκετά ευρεία βάση, όπως και έγινε στις δύο περιπτώσεις που ανέφερα. Στον ΝεοΕλληνισμό η ολιγαρχία που ήταν μικρή έκανε ότι χειρότερο: και μίκραινε συνέχεια και έγινε φεουδαρχική. Μοίρασε αρμοδιότητες μεταξύ των μελών της για να μη συγκρούονται. Και δημιούργησε μεγάλες εξαρτηματικές της κοινωνικές δομές. Το κράτος, επειδή είναι στα χέρια της ολιγαρχίας, λειτούργησε με τον ίδιο τρόπο.

Φεουδαρχική ολιγαρχία χωρίς ανταγωνισμό είναι βόρβορος, λάσπη και λύματα. Η ποιότητά της είναι μηδαμινή, αρνητική. Παγώνει σαν ζωντανός νεκρός όλη την κοινωνία. Εξαθλιώνει και εξαχρειώνει.

Στον βόρβορο της φεουδαρχικής ολιγαρχίας και του κράτους της είμαστε. Στην κόπρο του Αυγεία.

Ποτάμια ορμητικά να την αποβάλουμε.

Κρουνούς νάματος Ελληνικού να ξεμαγαρίσουμε.

Και πύρινους καθαρμούς να θειαφίσουμε.

Να κάψουμε τα τευτέρια του παρελθόντος και να αρχίσουμε γραφή  σε νέο βιβλίο.

Για την Νέα Αρχή του Ελληνισμού.