ΓΙΑΤΙ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΠΙΘΗΚΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Λ. ΠΙΕΡΡΗΣ

‘Εστω μια κατάσταση θολή, όπου όλα είναι μπερδεμένα, σε καταχνιά, σε απόλυτη σύγχυση, τίποτα ξεκάθαρο, κανένα σαφές περίγραμμα, χωρίς πέρας, χωρίς όρους και όρια σταθερά και μόνιμα, μια κατάσταση ομιχλώδους αμορφίας, και τερατώδους ασχήμιας, και ανούσιας ακοσμίας.

Και θέλετε να ηχήσει την εναρμόνια προστακτική του ο Λόγος του Κόσμου: Γεννηθήτω Φως και Κάλλος.

Απλούστατο!

Μη προσπαθήσετε να διορθώσετε τα αδιόρθωτα. Μάταια ανοησία!

Εισάγετε σε ένα σημείο του χαοτικού, αδιάρθρωτου συστήματος την δυναμική εστία ενός πεδίου περιδίνησης.

Και ιδού συντετέλεσται: εξ ακοσμίας Κόσμος επεφάνη, εξ αταξίας Μορφή ανέστη, εξ απειρίας Πέρας ωρίσθη, εν αδιεξόδω Πόρος ευρέθη.

Η μεγαλοδύναμη Δίνη κάνει τα όμοια να συντρέχουν προς τα όμοια απωθώντας τα ανόμοια, και έτσι το άναρθρο σύστημα διαρθρώνεται κατά τάξιν μελών εις οργανικόν όλον.

Ο ΝεοΕλληνισμός διεξέρχεται αυτήν την λυτρωτική διαδικασία. Η Δίνη της Κρίσης έχει απομονώσει το Καθεστώς από την  διαμορφούμενη Κοινωνία. Τα αποβράσματα θα εκτιναχθούν από την ένταση της περιφοράς στον εξωκόσμιο Άδη: «και τον αχρείον δούλον εκβάλετε εις το σκότος το εξώτερον - εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων».

                              ***

Η Ελλάδα είναι αποτυχημένο Κράτος.

Δεν είναι καν συντεταγμένο Κράτος.

Δεν υπάρχει κράτος δικαίου. Οι νόμοι και οι διατάξεις χρησιμοποιούνται ως μηχανισμός πίεσης, πειθαρχίας και τιμωρίας με επιλεκτική εφαρμογή. Το κανονιστικό πλαίσιο, υπερφορτωμένο μέχρι γελοιότητας για να επιτρέπει αυθαίρετη εφαρμογή επί παντός στόχου, έχει καταντήσει ένας κωμικός παραλογισμός.

Δεν έχουμε Δημοκρατία στον τόπο μας, αλλά άθλια φεουδαρχική ολιγαρχία, με διάτρητο, τώρα καταρρακωμένο, δημοκρατικό μανδύα.

Οι ελευθερίες ποδοπατούνται.

Το εγχώριο Καθεστώς καταπιέζει και απομυζά την Κοινωνία.

Η Δίνη της Κρίσης ξεκαθαρίζει τα πράγματα.

Ξέρουμε τώρα πως στήθηκε και πως λειτούργησε και πως διήρκεσε το Καθεστώς του Ολέθρου.

Στήθηκε από την Ευρώπη και διοικήθηκε και διοικείται από τους ιθαγενείς πιθήκους της Ευρώπης. Τους θαλαμηπόλους και σταυλάρχες και αποχετευτές της Ευρώπης. Την ερμαφρόδιτη ηγετική τάξη, τους μειξοβάρβαρους που δεν είναι ούτε Έλληνες ούτε Ευρωπαίοι.

Λειτούργησε στηριγμένο σε δύο βασικούς πυλώνες. Έναν ατιμωτικό   πατριωτισμό της ευρωπαϊκής επαιτείας. Και τον απόλυτο έλεγχο της κρατικής διοίκησης και του ευρύτερου δημόσιου τομέα μέσω της επαίσχυντης συστηματικής σύναψης πελατειακών σχέσεων προς την κοινωνία. Στο «Κράτος» του το Καθεστώς συμπεριέλαβε την πολιτική εξουσία, την Δικαιοσύνη, τον Στρατό και τις Δυνάμεις Ασφαλείας, την Εκκλησία, τον επίσημο πνευματικό Κόσμο, τον κύριο τύπο και τα ΜΜΕ, τα μεγάλα έργα. Οι Διοικήσεις και Ηγεσίες όλων αυτών των μερών του «Κράτους» ελέγχονται κεντρικά από το Καθεστώς και υποχρεώνονται να συμπεριφέρονται ως υποτακτικές του. Η κρίση έβγαλε όλο τον βόρβορο στην φόρα.

Πρόκειται φυσικά για κατάφωρη εθνική προδοσία. Τα μέρη αυτά υπάρχουν για να προασπίζονται τα συμφέροντα της χώρας και της κοινωνίας, και όχι για να δουλεύουν υπέρ των ανομιών του Καθεστώτος, για την φεουδαρχική ολιγαρχία.

Τέλος, το Καθεστώς διατηρήθηκε στην ασελγή ζωή του πάλι με ένα δίδυμο εργαλείο.

Αφ’ ενός το Καθεστώς εμπέδωσε παντού μια αφύσικη αναξιοκρατία. Στα πολιτισμένα μέρη τηρείται ως επί το πλείστον ο δεύτερος όρος της Αθηναϊκής Δημοκρατίας κατά Περικλή, ότι στα δημόσια αξιώματα και λειτουργήματα ισχύει η αρχή της ικανότητας. Η αντίθεση στην επικρατούσα κατάσταση εδώ δεν θα μπορούσε να είναι οξύτερη. Το Καθεστώς έχει την αρνητική πρωτοτυπία να έχει μεταξύ των μελών των ηγετικών ομάδων του σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου πολύ χαμηλότερο επίπεδο και στοιχειώδους ακόμη επάρκειας από τον μέσο όρο της στάθμης ικανότητας στην κοινωνία. Και από το άλλο μέρος τα αξιώτερα και χρησιμώτερα τέκνα της Ελλάδας συστηματικά έχουν κρατηθεί εκούσια ή ακούσια στο περιθώριο και ανενεργά στο επίσημο σύστημα.

Αφ’ ετέρου, και συναφώς, μαζύ με την εμπέδωση συστηματικής αναξιοκρατίας, (προβαινούσης μάλιστα συνεχώς επί τα χείρω λόγω του παγκρατούς νόμου της διαδοχικής υποβάθμισης κατά την αρχή αυτή), το Καθεστώς «καλλιέργησε» επίσης συστηματική θολούρα σε όλα τα δημόσια θέματα και σε κάθε πεδίο, πολιτισμό και εξωτερική πολιτική, θρησκευτικά θέματα και οικονομία, παιδεία και κοινωνική πολιτική. Συνεπεία αυτής της προκαλούμενης καθολικής σύγχυσης είναι να μην τίθενται ποτέ σωστά οι ερωτήσεις προς τους μεγάλους αριθμούς. Τέτοιες μεγάλες λάθος ερωτήσεις κολοσσιαίων επιπτώσεων ήταν η διαφορά μεταξύ Καθαρευόντων και Δημοτικιστών, ο Διχασμός και ο Εμφύλιος. Σε λάθος ερώτηση, κάθε απάντηση αποδυναμώνει την κοινωνία και ενδυνάμωνε το Καθεστώς.

Καμμιά αμφιβολία πια. Η Δίνη της Κρίσης υποχρέωσε το Καθεστώς να φανερωθεί: τι είναι, πως γεννήθηκε, πως λειτούργησε, πως διατηρήθηκε τόσο πολύ τέτοιο χαμένο όργανο της απωλείας που είναι.

Η πρώτη αιτία της σημερινής Καταστροφής συνετράφη από την στιγμή της γέννας του Νεοελληνικού κράτους. Ευρωπαϊκό κράτος στον Ελληνισμό είναι μια αντίφαση. Άρα κάτι αδύνατο, ασύλληπτο. Κοντά δυο αιώνες εκσυγχρονιστικών ασύμβατων ωδήγησαν στον μεγαόλεθρο. Χιλιετία δεν θα ευοδώσει το αδύνατο και αντιφατικό. Ο λόγος είναι βαθύτατα πολιτισμικός όπως έχω αναλύσει.

Σημειώστε καλά δε, ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία σεβάστηκε ως επί το πολύ το πολιτισμικό και πολιτικό βίωμα του Ελληνισμού. Πρόχειρα και κατάδηλα σκεφτείτε την Οθωμανική αρχιτεκτονική. Και την αρχή της τοπικότητας και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων που απορρέουν από αυτήν: η κλασσική πόλη έδωσε υπό άλλη μορφή τις κοινότητες και τα ποικίλα ειδικά προνόμιά τους, πράγμα που επέτρεψε την διαφοροποίηση και την επιτυχία συνεταιρισμών στα Αμπελάκια και τεχνιτών στα Γιάννενα, οικοδόμων στα Λαγκάδια και πυροτεχνουργών στη Δημητσάνα, γεωκτημοσύνης στην Αχαΐα και ναυτικών στην Ύδρα, βοσκών Βλάχων και περιβολαρέων Λεσβίων – και οι Ικαριώτες είχαν ειδικό καθεστώς.

Δεν ευαγγελίζομαι το πισωγύρισμα στην κλασσική εποχή, ή στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Λέω ότι ο διαχρονικός πολιτικός χαρακτήρας του Έλληνα ταιριάζει σήμερα στις εξελίξεις αιχμής που οδηγούν πέρα από το αυταρχικό, παρεμβατικό και προστατευτικό ευρωπαϊκό κράτος στο ουδέτερο κράτος-πλαίσιο, ανάλαφρο κανονιστικά, περιωρισμένο στις αρμοδιότητες, ανίσχυρο στα ιδιωτικά, πανίσχυρο πολιτιστικά και δικαιακά και στρατιωτικά.

Όταν ο Περικλής ήθελε να επικαλεσθεί και να διεγείρει τον πατριωτισμό των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, δεν είχε άλλο αποτελεσματικώτερο τρόπο να το κάνει παρά παρακινώντας τους να ερωτευτούν την «Αρχή», την Δύναμη και το Κάλλος, της Πόλης, τις τριήρεις και τον Παρθενώνα. Αυτό τα λέει όλα για μας τους Έλληνες. Η σχέση μας με το κράτος είναι δευτερογενής, και το πρωτογενές μοντέλο της είναι οι ιδιωτικές ατομικές σχέσεις του έρωτα και της φιλίας. Πατριωτισμός για τον Έλληνα είναι να είναι φίλος και ερωτευμένος με ένα δυνατό και όμορφο κράτος του. Δεν έχω καμμιά μα καμμιά σχέση, ή μάλλον απεχθάνομαι, το διασυρμένο και εξευτελισμένο κράτος του Καθεστώτος, βδελύσσομαι την ασχήμια του. Και αυτό δεν είναι βέβαια με καμμιά έννοια δικό «μου».

                                ***

Όλα, είπα, έγιναν διαυγή με την Δίνη. Και αναλύοντας την ακρίβεια της καθαρότητας αυτής ήλθα όμως σε κάτι που εκ πρώτης όψεως παρουσιάζει δυσεπίλυτο δυσκολία. Πως, με αυτόν τον χαρακτήρα του Έλληνα, το Καθεστώς κράτησε τόσο πολύ στον σβέρκο μας, κάνοντας μεν όσα τρισάθλια η ποταπότητά του εξέπτυε, τα οποία παραπάνω περιέγραψα, αλλά επικαθήμενο δε σε ένα τράχηλο που «ζυγό δεν υπομένει». 180 χρόνια δουλείας στην Πιθηκοκρατία είναι πολλά.

Μα ακριβώς αυτό έγινε γιατί ο Έλληνας δεν παίρνει στα σοβαρά εξουσία που δεν του αρέσει. Την παρακάμπτει. Την αγνοεί ή την κοροϊδεύει. Την πλαγιοκοπεί. Για να αντιτεθείς σε κάτι πρέπει να το λογαριάζεις.

Ο Έλληνας περιφρονεί βαθύτατα το άθλιο και αποτυχημένο ΝεοΕλληνικό κράτος του Καθεστώτος.

Δεν είμαστε φίλοι με το ΝεοΕλληνικό κράτος. Τι να ερωτευτούμε σαυτό, την αποκρουστική ασχήμια του στα πολιτιστικά ή την αηδιαστική αδυναμία του στα στρατηγικά;

Όχι τόσο τα χαμερπή τεχνάσματά του, όσο η αηδία μας είναι που κράτησε σα ζωντανό νεκρό το Κράτος του Καθεστώτος. Δεν καταδεχόμαστε να το πάρουμε όχι σαν άξιο αντίπαλο, αλλά ούτε καν στα σοβαρά. Γελάμε με την επίσημη σπουδαιοφάνεια των Πιθήκων του.

Να το πνίξουμε λοιπόν στα γέλια μας.

Γέλως όπως των θεών του Ολύμπου.

Αλλά νυκτί εοικώς. Μετά καθαρμών.

Καιρός είναι.

Για να στήσουμε το δικό μας κράτος όπως το θέλει η ψυχή μας. Όμορφο και δυνατό. Και να το ερωτευτούμε με ελεύθερο Ελληνικό πατριωτισμό.

Γένοιτο.