ΟΛΥΜΠΟΣ – Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ – Ν. ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ

Γεώργιος Στάικος

Η πρόσφατη ονοματοθεσία των σηράγγων των εθνικών οδών αποκαλύπτει μύχιες ελπίδες και προθέσεις για πολιτικά οφέλη από εκμετάλλευση συμβολισμών ονομάτων και προσώπων που έχουν διαδραματίσει κάποιο ρόλο σε διάφορες περιόδους της νεότερης ιστορίας μας (από τον Πετιμεζά του ‘21 μέχρι τον Τεμπονέρα των σχολικών καταλήψεων του 1990-91!). Αντίθετα, σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν προτιμήθηκαν τοπωνύμια, όπως σήραγγα Αρτεμισίου ή και μυθικά πρόσωπα, π.χ. Θησέας.        http://www.kathimerini.gr/904939/article/epikairothta/ellada/polysyllektikes-shragges-apo-ton-diogenh-ston-kapetan-nikhta

Μια από τις σήραγγες των τεμπών ονομάστηκε «ΟΛΥΜΠΟΣ», ίσως γιατί το βουνό με τον τεράστιο συμβολισμό του, δεν θα μπορούσε να αγνοηθεί, χωρίς τιμωρία (από τους θεούς;). Βάλανε λοιπόν κατ’ ανάγκην τον Όλυμπο, και μετά αρχίσανε τα δικά τους.

Επικρατούν ονόματα της αριστερής αγιολογίας. Με κορυφαία επιλογή το όνομα «Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ». Εδώ έχουμε πλέον μια αναγνώριση του Ανδρέα ως πατριάρχη της μεταπολιτευτικής αριστεράς, με διαφανή στόχευση στην προσέλκυση των οπαδών του. Παρά τις πομφόλυγες του κ. Τσίπρα για τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, που ευθύνονται για την καταστροφή, χωρίς βέβαια επιμερισμό ευθυνών και εντοπισμό λαθών και κακών πολιτικών επιλογών. Άλλωστε ο Α. Παπανδρέου είναι ο πολιτικός που μιμείται συστηματικά ο Τσίπρας. Δεν αντιλαμάνεται ο δυστυχής ότι η όποια επιτυχία και γοητεία του μεγάλου μακαρίτη είναι άμεσα συναρτημένη με τα τεράστια ποσά που κατασπατάλησε σε ένα κλίμα πολιτικής κρεπάλης (δώστα όλα!), με μόνο σκοπό την ικανοποίηση προσωπικών απωθημένων και όχι κοινωνικών αναγκών, με επέκταση της διαφθοράς σε πρωτοφανή επίπεδα, με κορωνίδα την υπόθεση του εκ των εμπίστων του Άκη Τσοχατζόπουλου, και όχι μόνον. Έρχεται λοιπόν ο κ. Τσίπρας, που έγινε πρωθυπουργός, εν μέσω της χρεοκοπίας που δρομολόγησε ο Παπανδρέου, και μας υπιοχρεώνει να τον μνημονεύουμε κάθε φορά που θα περνάμε την Παναγοπούλα, ως τι άραγε; Προφανώς ως «κοινωνικό αναμορφωτή» που μας άφησε τον ίδιο για διάδοχό του και πολιτικό του κληρονόμο.

Ως προς τον «Ν. ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ», τι να πει κανείς. Η εκμετάλλευση φτάνει τα όρια της τυμβωρυχίας. Ο άτυχος καθηγητής έχασε τη ζωή του σε μια βίαιη συμπλοκή μεταξύ καταληψιών και αντικαταληψιών τη νύχτα της 8^ης προς την 9^η Ιανουαρίου 1991. Ομάδες που εξέφραζαν αριστερό και δεξιό φασισμό συναντήθηκαν σε μια μοιραία σύγκρουση στο προαύλιο του 3^ου Λυκκείου της Πάτρας, που τελούσε υπό κατάληψη, στα πλαίσια ευρύτερων διαμαρτυριών στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις Κοντογαννόπουλου της Κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τα πράγματα όμως συνδέονται, και όχι μόνο από μια πλευρά, όπως έδειξαν οι εξελίξεις. Είναι ειρωνία της ιστορίας που οι δυνάμεις αυτές, του αριστερού και δεξιού φασισμού, συναντήθηκαν «αντιμνημονιακά» συμπορευόμενες, στην αυτοαποκληθείσα «κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστερά».

Στο σημείο αυτό θέλω να σταθώ και να σημειώσω ότι οι λεγόμενες καταλήψεις στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, παγκόσμια αποκλειστικότητα, δεν είναι παρά εκδηλώσεις αριστερού φασισμού, τις οποίες το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, απορροφημένο στη «νομή» της εξουσίας, προτίμησε να αγνοήσει ή και να υποθάλψει, ως μια κοινοτοπία του κακού, αντί να αντιμετωπίσει όπως θάπρεπε τέτοια εκφυλιστικά φαινόμενα, με καταστρεπτικές επιπτώσεις στις ψυχές των νέων μας.

Είναι απογοητευτικό να βλέπει κανείς να γίνεται σήμερα πολιτική με τέτοιους όρους. Από την άλλη πάλι, δεν αποκλείεται να θέλουν να μας προειδοποιήσουν ότι τίποτα το καλό δεν πρέπει να περιμένουμε απ’ αυτούς (μωραίνει γαρ Κύριος ον βούλεται απωλέσαι).

Δεν μένει παρά να διαλέξει ο Λαός άλλο δρόμο. Αφήνοντας τον Τεμπονέρα να ησυχάσει στον τάφο του, να θάψει το ζόμπι του Παπανδρέου και να ακολουθήσει μια πορεία ανόδου στον Όλυμπο για να ψάξει να βρει το νήμα του προορισμού του.