Γιατί το ΔΝΤ

Γεώργιος Στάικος

Ακραίο και νεοφιλελεύθερο χαρακτηρίζει η κυβέρνηση το ΔΝΤ και δυστροπεί στη συνεργασία μαζί του, στα πλαίσια του προγράμματος διάσωσης. Η εν εξελίξει δεύτερη αξιολόγηση, βαλτωμένη σε διαφωνίες για την ασφαλιστική δαπάνη, τις ρυθμίσεις για τα εργασιακά και το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος, σκόνταψε και στον Χριστουγεννιάτικο μποναμά των 617 εκατομμυρίων στους χαμηλοσυνταξιούχους. Πως όμως
να περάσει χωρίς κόστος μια ενίσχυση σε συνταξιούχους των 800 ευρώ με στήριξη χωρών που τα 800 ευρώ σύνταξη είναι άπιαστο όνειρο; Προφανώς όλους αυτούς εκφράζει ο Σόϊμπλε όταν διατυπώνει τις ισχυρές αντιρρήσεις του, ανταποκρινόμενος και στον ηγετικό ρόλο της Γερμανίας σε μια Ευρωζώνη που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει και χώρες που έχουν γνωρίσει τη φρίκη του «υπαρκτού».

Αντί η κυβέρνηση να συνεργαστεί με το Ταμείο, που ξέρει πώς να κάνει μια χώρα ικανή να στέκεται στον σημερινό δύσκολο και απαιτητικό, ανταγωνιστικό κόσμο, τρέχει δια του πρωθυπουργού κάθε τρεις και λίγο στη Μέρκελ, μήπως και αποσπάσει ευνοϊκή μεταχείριση από τη Γερμανία, που με δέος αναγνωρίζει ως ηγέτιδα της Ευρώπης. Είναι χαρακτηριστικό ότι ουδέποτε ο πρωθυπουργός μας συναντήθηκε με συναδέλφους του χωρών όπως η Σλοβακία, η Σλοβενία ή η Λιθουανια, που η πολύτιμη εμπειρία τους πολλά θα τον είχε διδάξει. Δείγμα κι αυτό της ελλείψεως δημοκρατικής κουλτούρας που τον χαρακτηρίζει. Κάθε τρεις και λίγο τρέχει στο Βερολίνο, ενώ δεν χάνει επίσης ευκαιρία να συναντά τον Ολάντ, που αν και καταφανώς δευτεροκλασάτος, δεν παύει να είναι ο Πρόεδρος μιας μεγάλης χώρας, όπως η Γαλλία. Και διερωτάται κανείς, γιατί όλα αυτά;

Το ΔΝΤ θέλει να προωθήσει μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν την Ελλάδα διεθνώς ανταγωνιστική, χωρίς ελλείμματα, παγκόσμιο επενδυτικό προορισμό, μια Ιρλανδία του νότου. Αντίθετα η Γερμανία, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ικανοποιείται με μια Ελλάδα που απλά δεν ζητάει δανεικά, ενώ κατά τα άλλα λειτουργεί ως ζωτικός της οικονομικός χώρος, βορά των γερμανικών εταιρειών σε συνεργασία με ντόπιους συνεργάτες, που ξέρουν τα κατατόπια και τα λοιπά κανάλια της διαφθοράς, απαραίτητη προϋπόθεση λειτουργίας στο συγκεκριμένο άρρωστο και υπονομευμένο θεσμικό πλαίσιο που έχει παγιδευτεί τη Χώρα μας.

Αν το πρόβλημά μας είναι πάντα αυτό που διέγνωσε ο Καποδίστριας το 1831, «… οι προύχοντες, ένεκα συμφερόντων θα παραλύωσι πάσαν τάξιν πραγμάτων, (ενώ) ουδέποτε θα δημιουργήσωσι κυβέρνησιν», η κυβέρνηση με τις επιλογές της εκφράζει αυτές ακριβώς τις δυνάμεις που θέλουν ανενόχλητες να λυμαίνονται τη Χώρα. Μερικές οικογένειες, με τις οποίες βρίσκεται σε αφανή συντονισμό. Πράγματι, όταν πέρυσι, ο Ψυχάρης αποκάλυψε τις μυστικές συναντήσεις του με τον Τσίπρα, εκείνος απάντησε ότι είναι φυσικό ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, που διεκδικεί την εξουσία, να συναντάται με τους σημαντικούς παράγοντες του τόπου. Δεν μας είπε όμως ποιοι είναι αυτοί και τι συζήτησαν, αν και όλοι καταλαβαίνουμε…

Κόπτεται η κυβέρνηση για τα εργασιακά δικαιώματα, και αρνείται την προσαρμογή που προτείνει το Ταμείο. Αλλά σε ποιο περιβάλλον; Με ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες ανέργους, με τετρακόσιες χιλιάδες να έχουν εγκαταλείψει τη Χώρα και με πεντακόσιες χιλιάδες να εργάζονται με αμοιβή μικρότερη των πεντακοσίων ευρώ, τι ακριβώς υπερασπίζεται η κυβέρνηση; Οι δημόσιοι υπάλληλοι, δεν έχουν ανάγκη. Οι των ΔΕΚΟ αποτελούν τους πυλώνες του πελατειακού κράτους. Οι εργαζόμενοι σε μεγάλες επιχειρήσεις αποτελούν ένα μικρό κλάσμα, κατά σύμπτωση οι περισσότεροι στις επιχειρήσεις των «προυχόντων», που θάλεγε ο Καποδίστριας. Αλλά τι ακριβώς προστατεύουν; Τους ελάχιστους εργαζόμενους, ή τους «προύχοντες», παρεμποδίζοντας τον ανταγωνισμό και την έλευση μεγάλων επενδυτών;

Η κυβέρνηση ανθίσταται. Δεν θέλει να γίνει η Ελλάδα παγκόσμιος επενδυτικός προορισμός, όπως φαίνεται να προκρίνει το ΔΝΤ. Θέλει να την κάμει υπόδειγμα εργασιακού «παράδεισου», κατά το «ευρωπαϊκό κοινωνικό πρότυπο», όπως λένε. Η Γερμανία δεν φαίνεται να συγκινείται,. Θέλει το Ταμείο ως άλλοθι, ενώ ως προς τις μεταρρυθμίσεις, της αρκεί η εξάλειψη των ελλειμμάτων, ώστε να μην είναι αυτή που θα πληρώσει. Έτσι, από άλλες αφετηρίες, Κυβέρνηση και Σόιμπλε φαίνεται να συμφωνούν, να αγνοήσουν το ΔΝΤ, και να πάνε σε μια συμφωνία που θα μετατρέψει την Ελλάδα σε μια υποβαθμισμένη επαρχία της Γερμανίας. Στη λύση αυτή είναι σύμφωνοι και η οικονομική ολιγαρχία, αφού έτσι διασφαλίζεται η κυριαρχία τους στη Χώρα, που θα έμπαινε σε θανάσιμο κίνδυνο με μεταρρυθμίσεις, που θα διευκόλυναν τον ανταγωνισμό και την έλευση μεγάλων επενδυτών. Ο Τσίπρας είναι η τελευταία τους εφεδρεία. Είναι τραγικό που η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο για την προσέλκυση επενδυτών, ούτε καν στόχο. Αντίθετα, δεν χάνει ευκαιρία για να αποθαρρύνει ακόμη και εκείνους που τόχουν αποφασίσει να δραστηριοποιηθούν. Προβάλλουν τα «εργασιακά δικαιώματα» με φανερή διάθεση αποθάρρυνσης κάθε επίδοξου επενδυτή. Θέλουν συντήρηση του υπάρχοντος καθεστώτος με κάθε κόστος. Προβάλλουν το «Ευρωπαϊκό μοντέλο» τη στιγμή που η Ευρώπη φθίνει, ενώ θριαμβεύει η Κίνα. Συνειδητά καταδικάζουν τη Χώρα. Αντί να σηκώσουν τα εμπόδια και να διασφαλίσουν τον ανταγωνισμό, διασφαλίζουν τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας που λυμαίνεται τη Χώρα.

Επτά μήνες μετά την πρώτη αξιολόγηση καμμία απτή πρόοδος δεν έχει σημειωθεί. Το επιτόκιο του 10-ετούς ομολόγου παραμένει στα ίδια επίπεδα (7,2%). Οι αγορές δεν μας εμπιστεύονται. Η κυβέρνηση δεν έχει καμμία πολιτική πρόταση για την αντιμετώπιση του προβλήματος, εκτός από την φορολόγηση μέχρις ασφυξίας. Η λύση του προβλήματος της Χώρας δεν βρίσκεται στο Βερολίνο. Ο φυσικός μας εταίρος βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και είναι το ΔΝΤ. Είναι οι μόνοι που έχουν ειλικρινές ενδιαφέρον για μια λειτουργική τοποθέτηση της Ελλάδας στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα.