ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΓΡΑΙΚΥΛΟΙ ΘΑΛΑΜΗΠΟΛΟΙ ΤΩΝ ΧΕΣ!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Λ. ΠΙΕΡΡΗΣ

 

Η Ολέθρια ΕλληνοΓερμανική Σχέση

«Ενώ προ της μεταπολιτεύσεως [του 1843] εκυβέρνων τα της πολιτείας μας οι Λεζουίροι, οι Σμάλτζαι, οι Χες, οι Γραφ, οι Σπις, οι Χιτς και…, σήμερον κυβερνώσι δυστυχώς την τύχην μας και την τύχην ολοκλήρου του ελληνικού έθνους οι γραφείς, οι αντιγραφείς και οι θαλαμηπόλοι αυτών».

Α. Χρυσοβέργης, Η Ελληνική Επανάσταση, Ερμούπολη, 1853, p. 56

Τίποτα ουσιώδες δεν έχει αλλάξει. Και τώρα, όπως τότε, η Κυβέρνηση Quisling είναι Κυβέρνηση Γραικύλων, των θαλαμηπόλων των Γερμανών.

Υπάρχει μια ιδιαίτερα ισχυρή συνιστώσα του ΝεοΕλληνικού Ευρωπαϊσμού (τέτοιος πιθηκικός Ευρωπαϊσμός είναι και ο ΝεοΕλληνικός Διαφωτισμός και η φαιδρή ανοησία του «Εκσυγχρονισμού» που εσήμαινε εξευρωπαισμό εδώ) - η Γερμανική.

Η Γερμανική συνιστώσα: 

(1) συστάθηκε με τη Βαυαρική ίδρυση του ΝεοΕλληνικού Κράτους (οι ορντινάντσες των Χες),

(2) στεριώθηκε μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1870,

(3) απέκτησε στρατηγική διάσταση με την ισχυροποίηση της Γερμανίας στις αρχές του 20ου αιώνα (η «Γερμανική Μηχανή»),

(4) συνένωσε την εσωτερική οικονομική ολιγαρχική μαφία και τον κενόσπουδο, διάστροφο ιδεολογικό «εθνικισμό» με τη Γερμανική στροφή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας γύρω από τον Κωνσταντίνο Α΄,

(5) συνεργάστηκε με τις Δυνάμεις Κατοχής στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και καλλιέργησε τον συστηματικό Δοσιλογισμό της πολιτικής εξουσίας στη χώρα,

(6) επιβίωσε μετά την συντριβή της Γερμανίας με τεχνητό εμφύλιο Διχασμό,

(7) ξανασήκωσε αποφασιστικά κεφάλι με τον Παπάγο του Συναγερμού και το Νέο Στρατηγικό Δόγμα της χώρας το 1953-4,

(8) κυριάρχησε επί Σημίτη με την απίστευτης δολιότητας ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, και

(9) καθιερώθηκε με Παπαγικό μένος και αμβλύτητα από τον καταστροφέα της χώρας Σαμαρά.

Κάθε στάδιο αυτής της διαδρομής σηματοδοτείται από φοβερές εθνικές καταστροφές, και η Γερμανική Συνιστώσα του ΝεοΕλληνικού Πιθηκικού Ευρωπαϊσμού είναι υπαίτια αμέσως ή εμμέσως για αυτές.

(1΄) Η καθιέρωση του Κράτους-Βραχνά, καταπιεστικού και ταυτόχρονα πελατειακού-πατερναλιστικού οφείλεται στη Βαυαροκρατία. Το βαρύ Κράτος (ποτέ δυνατό – απλά αποπνικτικό και αναποτελεσματικό) οδήγησε στην πελατειακή εκμετάλλευσή του από το πολιτικό κατεστημένο και στη δουλική χαλιναγώγησή του από την οικονομική ολιγαρχία. Η πολιτική εξουσία παρέμεινε έκτοτε δραματικά ανάξια και η μεγάλη οικονομική δύναμη στη χώρα διατηρήθηκε δοτή, τεχνητά ισχυρή, ανίκανη να αντεπεξέλθει ανταγωνιστικά σε ένα ελεύθερο περιβάλλον, άρρηκτα διαπεπλεγμένη σε σχέση αλληλουποστήριξης με την πολιτική εξουσία.

(2΄) Η Γερμανική (και Αυστροουγγρική) Διάσταση συνέτεινε ώστε να μην αφεθεί η χώρα να δρέψει τους καρπούς των Ευρωπαϊκών ανταγωνισμών στο Συνέδριο του Βερολίνου και να μην βασιστεί στην ακολουθήσασα προσάρτηση της Θεσσαλίας για την οικονομική ανάκαμψη και τη χάραξη στρατηγικής συντονισμού με την Αγγλία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Συνέπεια η χρεωκοπία του 1893 και η στρατιωτική συντριβή του 1897. Ο ρητορικός, αβαθής και περίγελως «εθνικισμός» έγινε συστατικό στοιχείο καταπίεσης της κοινωνίας, πολιτικού τακτικισμού και στρατηγικού τυχοδιωκτισμού υπό πλαδαρή σημαία υψηλών «ιδεωδών» και «δικαίων», αποδυνάμωσης του Ελληνικού Κράτους και στρατιωτικής ταπείνωσης τη μοναδική φορά που αποτόλμησε να κάνει πράξη τη βλακεία του.

(3΄-4΄) Το «ακαταμάχητο της Γερμανικής Μηχανής», εκπλήξαν τους Μωρούς της ΝεοΕλληνικής Αναξιοκρατίας, αχρήστεψε τη δυναμική της Επανάστασης του 1909, όπως αυτή εκδηλώθηκε στους Βαλκανικούς πολέμους και ανεκόπη στο εσωτερικό από τη συμβιβαστική με το Κατεστημένο πολιτική του Βενιζέλου. Ο Βενιζέλος, εστιασμένος στην ανασυγκρότηση της εξωτερικής πολιτικής, δεν ετόλμησε ή παρέλειψε να συντρίψει την μαφία της διαπλοκής πολιτικής εξουσίας και οικονομικής ολιγαρχίας υπό καπηλοεθνικιστικό μανδύα, ακριβώς όπως δεν έκανε ο Δημήτριος Υψηλάντης το ανάλογο με την συμμαχία Κοντζαμπάσηδων – κατελθόντων Φαναριωτών το 1821. Αποτέλεσμα της Βενιζελικής αβουλίας ήταν η υπερίσχυση της Γερμανικής ροπής με συνέπειες τον Διχασμό και τη Μικρασιατική Καταστροφή.

(5΄) Ο Γερμανισμός ως Ευρωπαϊσμός άρχισε να αποκτά οστά και σάρκες κατά τον Μεσοπόλεμο (ο Ευρωπαϊσμός των Coudenhove-Kalergi, Stresemann, Briand συνδυάσθηκε και πάλι με τη φαντασίωση περί του ανίκητου της «Γερμανικής Μηχανής»). Ο κατευθυντήριος άξονας του Κατεστημένου Καθεστώτος της χώρας μας συνθηκολόγησε και συνεργάσθηκε με τους Γερμανούς. [Η Ελλάδα με πληθυσμό την 1.1.1939 περί τους 7.222.000, είχε μόνο 20.000-35.000 νεκρούς στρατιώτες στις μάχες του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ενώ οι πολίτες νεκροί κατά την διάρκειά του ήταν περί τους 300.000. Για την Ολλανδία με παρόμοιο πληθυσμό 8.729.000 οι στρατιωτικοί νεκροί ήσαν 17.000 ενώ οι πολίτες νεκροί ανήλθαν σε 284.000. Όπως και στο Βέλγιο. Τέτοια ήταν η στρατιωτική αντίσταση του Κατεστημένου: σαν της Ολλανδίας και του Βελγίου!]. Ο Δοσιλογισμός έγινε «εθνική» πολιτική. Το Καθεστώς δεν ακολούθησε την πολιτική κατεύθυνση του Βασιλιά (ούτε καν του Μεταξά) για αγώνα μέχρι τέλους κατά της Γερμανίας. Ο Παπάγος συνθηκολόγησε. Ο Τσολάκογλου ήταν όργανο, μάλλον ευσυνείδητο καθ’ εαυτό.

(6΄) Ο Γερμανισμός του Καθεστώτος είχε ως αποτέλεσμα να μην καρπωθεί η Ελλάδα τα δέοντα οφέλη από τη συντριπτική Συμμαχική νίκη υπό την ηγεσία των ΗΠΑ επί των Δυνάμεων του Άξονος. Αντ’ αυτών η χώρα αιματοκυλίστηκε από έναν απάνθρωπο εμφύλιο με λάθος λάβαρα. Οι Δοσίλογοι του Ναζιστικού Συνεργατισμού μεταμφιέστηκαν την Εθνική Σημαία, τις Παραδόσεις και την Υπόθεση της Ελευθερίας, παρασύροντας τους συντηρητικότερους αριθμούς του πληθυσμού. Από το άλλο μέρος ο Κομμουνισμός (Γερμανικό φαινόμενο και αυτός κατ’ εξοχήν, αν και υπό Δεσποτική και Ρωσική ενδυμασία) αναπέτασσε τα Σήματα της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, Ανεξαρτησίας και Ελευθερίας από Καταπίεση, συγκινώντας τις προοδευτικότερες ομάδες του Λαού. Και τα δυο κομμάτια του Λαού μάχονταν για σωστές ιδέες υπό λάθος λάβαρα και για λάθος ηγεσίες. Είχαν και οι δυο δίκιο και άδικο συγχρόνως. Η αντίφαση αυτή που εμφύτευσαν στο κοινωνικό σώμα οι δυο πολιτιστικά και στρατηγικά ετεροκίνητες ηγεσίες, ήταν η αρχή των δεινών που έκτοτε μαστίζουν τη χώρα σαν ασταμάτητη καταιγίδα στην τελευταία πράξη του δράματος που άρχισε την επομένη κιόλας του 1821.

(7΄) Η πολιτικοστρατιωτική νίκη του Καθεστώτος οφειλόταν στην Αμερικανική βοήθεια και καθοδήγηση. (Απόδειξη ότι ιδεολογικά ηττήθηκε και αυτή η αντίφαση συνεργεί με την προηγούμενη στην αλληλουχία των επακολουθησάντων δεινών). Οι ΗΠΑ δεν είχαν τότε άλλη δυνατότητα από το να στηρίξουν το απωθητικό Καθεστώς στη βίαια αρχή του Διπολικού Αγώνα στο παγκόσμιο σύστημα. Η αντίληψη που απόκτησαν εκ της στενής επαφής για τη φύση του Ελληνικού Καθεστώτος είναι σαφής και εκπεφρασμένη. Όταν το 1953 το Καθεστώς με Κυβέρνηση Παπάγου ζήτησε νέα οικονομική βοήθεια, η Αμερική απέρριψε ταπεινωτικά την ιδέα. Τότε άρχισαν τέσσερα νέα φαινόμενα καθοριστικής σημασίας για τις μελλοντικές εξελίξεις:

α) Οι Γερμανικές (κυρίως, και μερικές άλλες Ευρωπαϊκές) πιστώσεις.

β) Η καταστροφή του μείζονος σχεδίου της Τριπλής Βαλκανο­Μικρασιατικής Συμμαχίας (Ελλάδα – Τουρκία – Γιουγκοσλαβία) υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, σχεδίου που ανασυνέτασσε την κραταιή δυναμική του ΒαλκανοΜικρασιατικού Πεδίου υπό συνθήκες παγκόσμιας σημασίας για κοσμοιστορικές εξελίξεις.

γ) Ο προδοτικός και ολέθριος  χειρισμός του Κυπριακού, που μετέτρεψε μια σίγουρη Ένωση της Νήσου με την Ελλάδα στην τραγωδία της Κύπρου – τη συνεχιζόμενη και καταληκτικά επιδεινούμενη σήμερα. Μόνο το πότε ακριβώς της Ένωσης ήταν τότε αβέβαιο - αλλά με την κατάρρευση της αποικιοκρατίας ήταν προφανής η εξέλιξη και επιζητούσε μόνο τους δέοντες χειρισμούς.

δ) Η αντιστροφή του ισχύοντος Στρατηγικού Δόγματος της Ελλάδας σε φανερό Αντιτουρκισμό και υπόγειο Αντιαμερικανισμό. Η Ελλάδα προσδέθηκε στο Άρμα της Γερμανίας και του Ευρωπαϊσμού με καταστροφικά αποτελέσματα.

Η χώρα άρχισε να κατέρχεται την κλίμακα ισχύος. Πολιτικές και στρατηγικές ανωμαλίες ακολουθούσαν η μια μετά την άλλη. Η Κυπριακή Καταστροφή συντελέστηκε το 1974. Τα πάθη της χώρας μας σήμερα κάνουν να μη δίδεται η δέουσα προσοχή στο τι υποφέρει η Κύπρος υπό Ελληνοκυπριακή διοίκηση στα χέρια της Γερμανίας και της Γερμανοκρατούμενης Ευρωπαικής Ένωσης, ακριβώς μάλιστα στην άρτι λήξασα περίοδο της Κυπριακής προεδρίας της ΕΕ!

(8΄) Ανένδοτο το Δοσιλογικό Καθεστώς της χώρας και παντελώς αδιάφορο προς τον συσσωρευόμενο όλεθρο, κάνει την τελευταία πράξη δολιότητας και δολιοφθοράς εναντίον της Ελλάδας: επί Σημίτη μεθοδεύεται σε συνεργασία με Ευρωπαϊστές του Ρήνου η άθλια προδοσία της ένταξης της χώρας στην Ευρωζώνη. Προηγουμένως είχε απειληθεί τρομακτική εθνική καταστροφή ανάλογη του 1897 – σχεδόν ακριβώς 100 χρόνια μετά από εκείνη – με την κρίση των Ίμια το 1996. Το Καθεστώς τότε αναδιπλώνεται, υπόσχεται λύση της ΕλληνοΤουρκικής διένεξης, περάτωση της άσκοπης αντιπαλότητας και πραγματική συνεργασία με την ισχυρότερη στρατιωτική Συμμαχία όλης της ιστορίας υπό την Ηγεμονία των ΗΠΑ, αλλά δεν τηρεί την υπόσχεσή του. Η στρατηγική εκμηδένιση της Ελλάδας είναι καλπάζουσα μετά το 2004 (όταν τα υπεσχημένα δεν τηρούνται) και έχει κορυφωθεί από το 2007 (Σύνοδος ΝΑΤΟ του Βουκουρεστίου). Σε αυτή αμέσως μετά προστέθηκε ο οικονομικός αφανισμός της χώρας από το 2010. Η μόνη διαφορά από την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα είναι η αντιστροφή της ακολουθίας οικονομικής-στρατηγικής εξουθένωσης.

[Μια σημαντική πάρεργο παρατήρηση να επισημάνω εδώ. Οι ίδιοι άνθρωποι που κόπτονται δακρυρροούντες για την ηθική ακεραιότητα της αποπληρωμής των χρεών της χώρας και μυκτηρίζουν τους επικαλούμενους το εθνικό συμφέρον μιας συντεταγμένης και αποφασιστικής χρεωκοπίας ως «μπατακσήδες», οι ίδιοι άνθρωποι δεν είχαν όχι ηθικό αλλά ούτε εθνικό ενδοιασμό να αθετήσουν εθνική υπόσχεση που είχε δοθεί στην πραγματική ώρα ανάγκης για την χώρα όταν η Τουρκία έσπρωχνε σε πόλεμο και οι ανάξιοι δικοί μας εκλιπαρούσαν την σωτηρία από την μόνη δύναμη που μπορούσε να αποτρέψει την καταστροφή, την Υπερδύναμη, στην οποία και παρέπεμψαν οι Γερμανοί Κύριοί τους όταν στην παραφροσύνη και τον πανικό τους απευθύνθηκαν σε αυτούς!]      

(9΄) Σε αυτήν την τελική και καταληκτική κρίση που ευρισκόμαστε, το έργο της προδοσίας εκτελεί το Σαμάρι που ονηλάτησε την εξωτερική πολιτική της χώρας κατά τη μεγάλη ευκαιρία των αρχών της δεκαετίας του ’90 όπως έχω πολλές φορές αναλύσει. Και τότε η προσάρτηση της Ελλάδας στη Γερμανική πολιτική ακύρωσε τις δυνατότητες δυναμικού ρόλου της χώρας στη νεοδιαμορφούμενη περιφερειακή κατάσταση μετά την πτώση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας και την κατάρρευση του Σιδηρού Παραπετάσματος. Ο φυσικός και οικείος γεωπολιτικός χώρος μας απελευθερώθηκε τότε δια μιας για διαδραστικές ενέργειες πολλαπλών προσαρμογών. Ευκαιρία αιώνων παρουσιάσθηκε για χώρα με ιδιαίτερα πολιτιστικά, πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά πλεονεκτήματα στην περιοχή, όπως η Ελλάδα. Το ίδιο στην ουσία του, και εκθετικά χειρότερο στις συνέπειές του γίνεται σήμερα. Η Ελλάδα υπό ονοσάμαρο Quisling είναι Προτεκτοράτο της Γερμανίας στο φαύλο όνομα ενός ουτοπικού, υποκριτικού και δόλιου Ευρωπαϊσμού. Μείζονες καταστροφές επίκεινται στρατηγικού, οικονομικού και πολιτικοστρατιωτικού χαρακτήρα. Η Ελλάδα οδεύει την οδό της Σερβίας της δεκαετίας των 90.