Η υπερμεγέθης μικρότητα του καθεστώτος

Του Δημήτρη Θεοδοσίου
 

Αναγγέλθηκε και επίσημα ότι οι παρελάσεις της 25^ης Μαρτίου θα διεξαχθούν με την παρουσία σύσσωμης της πολιτικής μας ηγεσίας(;),  υπό το κράτος, ωστόσο, αυστηρών αστυνομικών μέτρων. Ομολογούν οι ανόητοι την απόλυτη απαξίωση στην οποία έχουν περιέλθει, συνεπεία της οποίας αδυνατούν να βγουν στην κοινωνία χωρίς την προστασία πραιτωριανών. Στη δική μου σκέψη δεν φαίνεται να απέχει και πολύ αυτό από την επιβολή στρατιωτικού νόμου στο απώτερο ή στο πολύ άμεσο μέλλον. (Επιτρέψτε μου, να το θεωρώ εν δυνάμει ως ένα είδος άτυπης προαναγγελίας του).
Δεν θα ήταν άσχημο, επίσης, με την ευκαιρία αυτή και με το υπέρτατο διακύβευμα της… διασάλευσης της έννομης τάξης, να επαναφέρουν σιγά-σιγά και τους νόμους της χούντας απαγορεύοντας έτσι τις συγκεντρώσεις και την ελεύθερη συνάθροιση των πολιτών, για λόγους εθνικής ασφάλειας δίχως άλλο... Στο βαθμό βέβαια που η άκριτη χρήση ληγμένων δακρυγόνων δεν έχει κάμψει ολότελα το φρόνημα του λαού.                                                                                                                Προσωπικά δεν αμφιβάλω ότι το σκέφτονται σοβαρά. Ουδεμία αμφιβολία έχω για το μέγεθος της μικρότητας και, κατ’ επέκταση, της αδυναμίας τους. Τα δείγματα γραφής των τελευταίων δύο ετών είναι  αρκετά ώστε να έχουμε διαμορφώσει άποψη επ’ αυτού. Δεν θα είχαν κανέναν ενδοιασμό να το πράξουν προκειμένου να διαφυλάξουν την υποτιθέμενη «κοινωνική ομαλότητα», αλλά επί της ουσίας για να προστατέψουν το τομάρι τους και το σύστημά τους από την κατακραυγή της κοινωνίας. Είναι αδιάντροποι, δειλοί και φασίστες, με το βεβαρημένο αρνητικό νόημα που οι ίδιοι -γνωστοί και προβεβλημένοι για τους «δημοκρατικούς» αγώνες τους- αποδίδουν στον όρο «φασισμός», στις κενές περιεχομένου και εκ του ασφαλούς ρητορείες τους. Θα κάνουν ελέγχους, λένε, στους πολίτες που θα παρευρεθούν στους χώρους των παρελάσεων, προκειμένου να αποτραπούν πιθανές οργανωμένες διαμαρτυρίες. Ακόμα και ως σκέψη -διότι αποκλείεται στην πράξη να υλοποιηθεί αυτό- είναι αφορμή για να δώσουμε όλοι μας το παρών με σκοπό να τους επιφυλάξουμε τη δέουσα υποδοχή. Αυτή που αρμόζει στους δoσίλογους.                                    

Στην πραγματικότητα, μόνο σε ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς θα ελάμβαναν χώρα παρόμοια φαινόμενα. Στην πάλαι ποτέ Ε.Σ.Σ.Δ. και στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, στην Ανατολική Γερμανία την εποχή που μεσουρανούσε η Στάζι και στο θεοκρατικό Ιράν, στις χούντες της Λατινικής Αμερικής και στη Βόρεια Κορέα, σε ένα από τα ελάχιστα σύγχρονα απομεινάρια του «κόκκινου» ολοκληρωτισμού. Η κατάντια του πολιτικού μας κατεστημένου και των εκφραστών του είναι δύσκολο πλέον να περιγραφεί με λόγια. Από τη φάση της φυσικής παρακμής του, έχει εισέλθει πια σε εκείνη της πολιτικής εκτροπής, όπως υποδηλώνουν οι πρακτικές που ακολουθεί. Στη φάση της απεγνωσμένης του προσπάθειας να κρατηθεί στην εξουσία, που μοιραία το οδηγεί σε μετωπική ρήξη και σύγκρουση με την κοινωνία των ελεύθερων πολιτών: Γι’ αυτό χρησιμοποιεί τον ευρωπαϊσμό ως προσωπείο υπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα για να επιτύχει ιδιοτελείς σκοπούς. Και μέσω της υποκρισίας και της δολιότητας του καθεστώτος οδηγηθήκαμε στην εθνική υποτέλεια. στην κυβέρνηση εντολοδόχων των ξένων πιστωτών μας και στη  θεσμοθέτηση της ξένης επιτροπείας. Στα αντισυνταγματικά τεχνάσματα που αποσκοπούν στην οικονομική αφαίμαξη του λαού και στην αστυνομοκρατούμενη δημόσια ζωή. Στη διαρκή, καθημερινή προπαγάνδα των «μέσων παραπληροφόρησης» και στην άσκηση ψυχολογικής βίας και τρομοκρατίας. Επί της ουσίας, αυτά στοιχειοθετούν κατάλυση της δημοκρατίας. Μια δημοκρατία την οποία δήθεν διακονούν, με τον ίδιο ακριβώς ζήλο που την επικαλείται και την υπηρετεί το καθεστώς Άσαντ στη γειτονική μας Συρία. Τα λόγια ωχριούν μπροστά στη θλιβερή εικόνα της νεοελληνικής πραγματικότητας. Ας ξεχάσουμε λοιπόν το διάλογο και την πολιτισμένη ανταλλαγή απόψεων. Τα όρια μιας έλλογης συζήτησης με μια εξουσία που μεταλλάσσεται μέρα με τη μέρα σε δεσποτική διακυβέρνηση έχουν προ πολλού ξεπεραστεί. Στις προκλήσεις και στις προσβολές απαντά κανείς καλύτερα με τις πράξεις και τις επιλογές του. Είναι καιρός λοιπόν για συνειδητή δράση και για νέους αγώνες. Ας αφυπνισθούμε και ας συνέλθουμε από τη μακροχρόνια μεταπολιτευτική μας νιρβάνα και από τις φαντασιακές ιδεοληψίες που έντεχνα κάποιοι μας καλλιέργησαν όλα αυτά τα χρόνια. Ας απαλλαγούμε από τα ψευδοδιλλήματα που σκόπιμα διαχέουν αποπροσανατολίζοντας και προκαλώντας πόλωση. Βλέπουμε εν τοις πράγμασι πού μας οδήγησαν. Είναι ώρα ο καθένας από το πόστο του να αντισταθεί και να πολεμήσει τις μεθοδεύσεις τους, έστω και με κόστος προσωπικό, όπως επιβάλλουν αναπόφευκτα οι αγώνες για την ελευθερία. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Για έναν αγώνα απελευθέρωσης του τόπου από δυνάμεις κατοχής, ξένες και εγχώριες, αλλά εξίσου ολέθριες προς αυτόν. Η 25^η Μαρτίου αποτελεί μια έξοχη ευκαιρία για να το διακηρύξουμε δυναμικά προς πάσα κατεύθυνση. Ας τους δώσουμε έτσι μια έσχατη ευκαιρία να κάνουν στην άκρη, να μας απαλλάξουν από την επιζήμια παρουσία τους όσο υπάρχει ακόμη καιρός, εάν υπάρχει "καιρός" στην ιστορία για τους αποτυχημένους και τους μεγαλοσχήμονες δικτατορίσκους…