Γεώργιος Στάικος
Δεν λυπάται που αφήνει συντρίμμια. Δεν μετανιώνει που κατάστρεψε τη χώρα. Είναι περήφανος, για το κατόρθωμά του…
«Λεφτά υπάρχουν»! Δήλωνε προεκλογικά, το 2009, με στόχο την εξουσία βέβαια, ως άλλος αρχηγός συμμορίας, αν και αντιεξουσιαστής, όπως μας συστήθηκε αργότερα!
«Θα εφαρμόσουμε τις επόμενες εβδομάδες το πρόγραμμα που είχαμε εξαγγείλει για τις πρώτες εκατό ημέρες της διακυβέρνησής μας», δήλωνε δέκα ημέρες μετά τις εκλογές, στις 25 Οκτωβρίου 2009.
«Δεν θα υιοθετήσουμε συνταγές που το μόνο αποτέλεσμα που θα είχαν θα ήταν να βυθίσουν την οικονομία μας σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και κρίση» δήλωνε στις 30 Νοεμβρίου 2009, σε απόλυτη συνέπεια με τα προεκλογικά του αναβολικά, με τα οποία πότιζε χωρίς κανένα δισταγμό, χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή, χωρίς τσίπα τον Ελληνικό λαό.
«Θα αποδείξουμε στην πράξη ότι λεφτά υπάρχουν. Ούτε ήπια προσαρμογή, ούτε σκληρά μέτρα»! δήλωνε στις 14 Δεκεμβρίου 2009, επιβεβαιώνοντας ότι δυο μήνες μετά, παρά τις προφάσεις και τις δικαιολογίες ότι άλλα περίμενε και άλλα βρήκε, ότι τον εξαπάτησε δήθεν ο προηγούμενος, δυο ολόκληρους μήνες μετά, δεν είχε ακόμη καταφέρει να δρομολογήσει τη χώρα σε πορεία καταστροφής.
«Δεν θα πληρώσουν την κρίση οι μισθωτοί», «Σκληρά μέτρα ναι, αλλά μόνον απέναντι στη διαφθορά», «Θα διαψεύσουμε τις Κασσάνδρες», «Η Ελλάδα δεν έχει ζητήσει οικονομική βοήθεια από κανέναν», «Δεν μπορεί να πέσουν τα βάρη στον απλό κόσμο», «Τα χειρότερα πέρασαν» (Απρίλιος 2010!) και άλλα πολλά, ων ουκ έστιν αριθμός.
«Δεν θα γίνω εκκαθαριστής της πτώχευσης»!, δήλωνε τον Δεκέμβριο του 2009, και δυο χρόνια μετά έβαλε τον Παπαδήμο γι’ αυτή τη δουλειά!
Δεν λυπάται όμως ούτε μετανιώνει, είναι περήφανος!
Σταχυολογώ από τη χθεσινή του ομιλία:(http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2123007)
«Θα κάνω το καθήκον μου», «Θα δώσω τη μάχη από οποιοδήποτε μετερίζι», «Πολλοί θεωρούν την ευγένειά μου αδυναμία», «Έχω πάρει τις πιο δύσκολες αποφάσεις των τελευταίων δεκαετιών», «Έχω απωθήσει προσωπικές φιλοδοξίες», «Έχω συγκρουστεί με συμφέροντα», και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Ενώ απολογείται, επιτίθεται. Έχει όμως δίκιο, δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος. Την αρχή την έκανε ο (δημαγωγός) παππούς του. Το 1964, με το που ανέλαβε, διπλασίασε τους μισθούς των δικαστικών. Για να είναι ανεπηρέαστοι είχε πει τότε. Για τον ακριβώς αντίθετο λόγο, όπως αποδείχτηκε μετά. Χρυσωμένοι πλέον, οι δικαστικοί περιήλθαν σταδιακά σε χειμερία νάρκη. Ούτε που διανοούνταν να διακινδυνεύσουν την καλοπέρασή τους, ελέγχοντας τη διαφθορά, στην οποίαν επιδόθηκε το πολιτικό προσωπικό έχοντας εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο και επί πλέον (αμοιβαία) εύνοια της δικαστικής εξουσίας. Το αποτέλεσμα πενήντα σχεδόν χρόνια μετά; «…στη φυλακή (καταλήγουν) ... φτωχοί άνθρωποι, … και όσοι δεν έχουν διασυνδέσεις με πολιτικούς ή ισχυρούς» (Αντεισαγγελέας Εφετών Βασίλειος Φλωρίδης, «Καθημερινή», 20-3-2011, http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_100097_20/03/2011_436395.
Ακόμη, η μισθοδοσία των δικαστικών έγινε το ιδανικό όλων των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ ο μισθός του προέδρου του Αρείου Πάγου προσδιορίστηκε νομοθετικά ως το ανώτατο όριο στο Δημόσιο! Ο στόχος είχε τεθεί. Όλα είχαν δρομολογηθεί. Το καταστροφικό τέλος ήταν βέβαιο. Τι να φταίει ο θλιβερός κληρονόμος δυο γενιές μετά;
Εικοσιένα χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 1985, ο (λαϊκιστής) πατέρας του, μετά από μια τετραετία οργιαστικής κραιπάλης, που έφερε τη χώρα στο χείλος της κατάρρευσης, σε λατινοαμερικανικά πρότυπα, ζήτησε σταθεροποιητικό δάνειο από την ΕΟΚ, (μεσοπρόθεσμο δάνειο χρηματοδοτικής αρωγής, σύμφωνα με την επίσημη ορολογία) τους όρους του οποίου ουδέποτε τήρησε! Την περίοδο αυτή, ο Δ.Χαλικιάς, τη χαρακτήρισε ως την πιο δραματική της πολυετούς θητείας του στην Τράπεζα της Ελλάδος, επισημαίνοντας και τα εξής: “Το καλοκαίρι του 1985, λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου, ζήτησα να δω τον πρωθυπουργό. Τού είπα: Κύριε πρόεδρε, αν συνεχίσουμε την ίδια πορεία θα χρεοκοπήσουμε.” (Α. Παπανδρόπουλος, PostΝews 25-10-2011, http://www.postnews.gr/oikonomia/1985-bankruptcy/.
Τελικά αποφύγαμε τη χρεοκοπία τότε, αλλά δεν μας βγήκε σε καλό. Την υφιστάμεθα τώρα, εικοσιεπτά χρόνια μετά, σε πολύ πιο μεγάλο, συντριπτικό, όπως όλα δείχνουν, βαθμό. Ο εκφυλισμένος γόνος της δυναστείας, τρίτη γενεά πλέον, ανίκανος, ανόητος, και μοιραίος, δημαγωγός της δεκάρας και λαϊκιστής της πλάκας, μας οδήγησε σ’ αυτή την κατάληξη, που οι πρόγονοί του είχαν προετοιμάσει χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ. Και ο ίδιος δηλώνει ανερυθρίαστα ότι είναι περήφανος…
Προκλητικά θρασύς θα ’λεγα, και ανόητα απερίσκεπτος, άσχετος με τις παραδόσεις και τα παλαιά θέσμια. Ας ρωτήσει καμιά γιαγιά. Έχει ράμματα για τη γούνα του θα του πει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου