Ακούσαμε προ ημερών τον πρώην υπουργό κ. Παπαδόπουλο, στην εκπομπή του κ. Παπαχελά «Φάκελοι», να αναφέρεται στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα περιγράφοντας σε γκρίζο φόντο το τοπίο της νεοελληνικής πραγματικότητας. Παραδέχτηκε και αυτός με τη σειρά του την παταγώδη αποτυχία των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης και επισήμανε την ανάγκη για αλλαγή πορείας, για ανατροπή του φαύλου συστήματος και απομάκρυνση των εκφραστών του στο σύνολο των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών. Ιδιαίτερη έμφαση απέδωσε στην
αναγκαιότητα μιας ολιστικής προσέγγισης του ελληνικού προβλήματος πέρα από το καθαρά οικονομικό ζήτημα, εκτιμώντας ότι οι επιμέρους μικρο-διευθετήσεις νομοτελειακά θα καταλήξουν σε αδιέξοδο. Πολύ ορθά επισήμανε ότι, ακόμη κι αν το χρέος μας υποθετικά διαγραφεί, με τις υπάρχουσες καθεστωτικές δομές και νοοτροπίες σε δέκα χρόνια θα αντιμετωπίσουμε το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. Είναι αναγκαίο, πρόσθεσε, να αφυπνισθούν οι λανθάνουσες ζωοποιές-δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, όπως επίσης ότι τις επαναστάσεις και την πρόοδο τις φέρνουν πάντα οι μειοψηφίες, εκείνες οι ομάδες των ενεργών πολιτών που αποφασίζουν κάποτε να πάρουν στα χέρια τους την κατάσταση και να χαράξουν διαφορετική πορεία δείχνοντας το δρόμο και στους υπόλοιπους. Όλα όσα ανέφερε ο πρώην Υπουργός είναι στη σωστή κατεύθυνση και απηχούν ως ένα βαθμό απόψεις και ιδέες τις οποίες εμείς διακηρύσσουμε εδώ και αρκετό διάστημα. Ο κ. Παπαδόπουλος ωστόσο αδικεί τον εαυτό του και μειώνει το κύρος των όσων αξιοσημείωτων αναφέρει μέσω της εμμονής του σε ένα στείρο ευρωκεντρισμό. Με την αφελή πεποίθησή του ότι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας, με την έννοια της ουσιαστικής αφομοίωσης και εφαρμογής δομών και θεσμών, θα αποτελέσει τη λύση για τις εγγενείς παθογένειες του νεοελληνισμού και με την επίκληση από μέρους του της ανωτερότητας του νεωτερίστικου μοντέλου πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης ως πραγματικά εκσυγχρονιστικού και προοδευτικού. Προφανώς του διαφεύγει ότι τα δομικά προβλήματα του ελληνικού κράτους -ήδη από της ιδρύσεώς του- συνίστανται σε αυτήν ακριβώς την προσπάθεια, να οικειοποιηθεί δηλαδή δεδομένα που πολιτιστικά είναι ξένα προς αυτό, τα οποία αδυνατεί να εμπεδώσει και να ενστερνιστεί. Στον άγονο και αντιπαραγωγικό μιμητισμό των ευρωπαϊκών κεκτημένων και πλαισίων, με πιο πρόσφατο και εμβληματικό γεγονός αυτό της συνειδητής ένταξής μας στην ευρωζώνη προ δεκαετίας, οφείλουμε μεγάλο μέρος των σημερινών μας δεινών. Επίσης, παρά την πολιτική οξυδέρκεια και εντιμότητά του, ο κ. Παπαδόπουλος φαίνεται να αγνοεί πως η όποια εγκυρότητα του νεωτερικού μοντέλου, που κατ’ επανάληψη επικαλέστηκε, έχει ιστορικά εξαντληθεί και σε καμία περίπτωση αυτό δεν αποτέλεσε εργαλείο εξέλιξης και προόδου σε ό,τι αφορά ιδίως τα ευρωπαϊκά πράγματα. Αντιθέτως, το φαινόμενο της νεωτερικότητας εν γένει συνδέεται με την παρακμή της Ευρώπης, το κύκνειο άσμα της ως παγκόσμιας συνιστώσας πολιτισμού και προόδου. Γέννησε εθνικούς και θρησκευτικούς πολέμους, θετικιστικές προσεγγίσεις στην επιστήμη, μια τέχνη κατακερματισμένη κυρίως στη μοντέρνα εκδοχή της, ολοκληρωτικά καθεστώτα και παγκόσμιου βεληνεκούς πολεμικές συρράξεις με εκατόμβες θυμάτων. Σήμερα παρακολουθούμε την τελευταία ίσως σκηνή του δράματος της περίφημης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μια Ευρώπη να παραπαίει οικονομικά, ένα οικοδόμημα που κλυδωνίζεται συθέμελα, κεντρόφυγες δυνάμεις και μηχανισμούς υποστήριξης για τις… ανίατες νόσους που κυκλοφορούν στον οργανισμό του. Ίσως βέβαια ο πρώην Υπουργός να εννοεί ότι θα πρέπει να εφαρμόσουμε ένα γερμανικό σύστημα με τη λογική και την ακρίβεια που θα το έπρατταν οι ίδιοι οι γερμανοί. Αλλά αυτό κι αν είναι ουτοπικό... Διαφορετικά βιώματα, διαφορετική ψυχοσύνθεση, διαφορετικές προϋποθέσεις. Ο Έλληνας χρειάζεται ένα ελεύθερο και ευέλικτο ανταγωνιστικό πλαίσιο για να αξιοποιήσει στο έπακρο τις δυνατότητές του, σε αντίθεση με τον γερμανικό ψυχισμό που εκδηλώνει το συλλογικό δυναμισμό του κάτω από συγκεντρωτικές δομές και απαραβίαστα κανονιστικά πλαίσια. Ο ατομικισμός του Έλληνα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως το συγκριτικό του πλεονέκτημα και όχι να καταπνίγεται σε ένα πλέγμα ανούσιων γραφειοκρατικών και νομικών δομών. Θα ήταν λοιπόν εποικοδομητικό να απεγκλωβιστούμε από τα φαντάσματα του παρελθόντος και από τα θολά οράματα ενός ασαφούς ευρωπαϊσμού, από μια «Ευρώπη» που πλέον έπαψε να αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για τις εξελίξεις της εποχής μας και να επαναδιατυπώσουμε την πραγματική μας θέση στον κόσμο και στην εγγύς μας περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, συντονιζόμενοι πρωτίστως με τις δυνάμεις εκείνες που πραγματικά παίζουν ρόλο και διαμορφώνουν τη σύγχρονη ιστορία. Ο ίδιος ο κ. Παπαδόπουλος ανέφερε χαρακτηριστικά ότι όταν επιχείρησε, ως υπουργός, να διασφαλίσει την είσπραξη των κρατικών εσόδων, δεδομένου ότι οι εφορίες φαίνονταν να υστερούν σημαντικά σε αυτόν τον τομέα λόγω της αδιαμφισβήτητης διαπλοκής υπαλλήλων και ιδιωτών, στράφηκε στους αμερικανούς της αντίστοιχης υπηρεσίας, καλώντας ειδικούς από τις Η.Π.Α. στην Ελλάδα γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό. Το πολιτικό του αισθητήριο τον κατεύθυνε σωστά σε αυτήν την περίπτωση. Ας αφήσουμε στην άκρη λοιπόν αυτό το ψυχολογικό σύνδρομο του ευρωπαϊσμού που, σε συνδυασμό με την καραμέλα του αντιαμερικανισμού, κατατρέχει τη νεότερη ιστορία μας(δεν είναι τυχαίο ότι σύσσωμο το αποτυχημένο πολιτικό μας σύστημα συντάσσεται με αυτές τις απόψεις) και ας κρατήσουμε τα όσα είπε και υπαινίχθηκε ο κ. Παπαδόπουλος για την ανάγκη ριζοσπαστικών αλλαγών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, που προϋποθέτουν την αποκαθήλωση των πολιτικών δυνάμεων που μας εκπροσωπούν επίσημα τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι καιρός από το φαντασιακό να περάσουμε σε ένα πραγματιστικό πλαίσιο αντίληψης και ερμηνείας του κόσμου. Είναι καιρός για μια ιδεολογική επανάσταση που θα ρίξει τα θεμέλια για τη νέα αρχή, για το καινούριο ξεκίνημα που χρειάζεται η χώρα κατεπειγόντως. Ο θάνατος ενός συστήματος που νοσεί δεν πρέπει πια να μας φοβίζει. Είναι ο μόνος τρόπος που εγγυάται την απελευθέρωση της κοινωνίας μας από την τυραννία της αναξιοκρατίας, η μόνη οδός που μπορεί να οδηγήσει στην αναγέννηση του τόπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου