Ασφυξία

Γεώργιος Στάικος

Εν μέσω θριαμβευτικών δηλώσεων για υπερπλεόνασμα, 4,0% επί του ΑΕΠ για το 2017, υπερδιπλάσιο του απαιτηθέντος 1,75% από το πρόγραμμα των δανειστών, μια αίσθηση ασφυξίας προκύπτει από μια στοιχειώδη επεξεργασία των στοιχείων για την πορεία του ΑΕΠ κατά την τριετία 2014-2017, σε απόλυτη συνάφεια με το γενικό αίσθημα των ανθρώπων της αγοράς και των απλών ανθρώπων που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα, ιδιαίτερα των νέων που ψάχνουν μήπως και βρούνε κάτι με τέσσερα κατοστάρικα το μήνα.

Πράγματι, με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, σε τρέχουσες τιμές το ΑΕΠ υποχώρησε από 178,7 δις ευρώ το 2014 σε 177,7 το 2017! Σε σταθερές τιμές 2014 αυξήθηκε σε 180,2, ήτοι κατά 0,9% ή 0,3% ετησίως, παραμένοντας πρακτικά στάσιμο επί τριετία!

Η ανεργία από 25,7% τον Ιανουάριο του 2015 μειώθηκε σε 20,6% τον Ιανουάριο του 2018, παραμένοντας άνω του 20%, μειούμενη με υποαμειβόμενες θέσεις μερικής απασχόλησης, που πλέον ξεπερνάνε το 50% των νέων θέσεων εργασίας, και όχι μόνο. Ένα σημαντικό μέρος από τη μείωση της ανεργίας οφείλεται σε έξοδο από τη Χώρα, σε αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό, κυρίως από νέους. Πάλι από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, προκύπτει μείωση του ενεργού και μη ενεργού πληθυσμού τα τρία αυτά χρόνια με ρυθμό 37 χιλιάδες άτομα το χρόνο, που ίσως αντιστοιχούν στον αριθμό εκείνων που ξενιτεύονται προς αναζήτηση εργασίας. Πάντως η εικόνα θα ηταν πληρέστερη αν η ΕΛΣΤΑΤ εφιλοτιμείτο να δημοσιεύει κάθε μήνα τον αριθμό εκείνων που φεύγουν, ώστε να ξέρουμε τι μας γίνεται και που πάμε.

Ταυτόχρονα, και ενώ το τέλος του προγράμματος πλησιάζει, σε τέσσαρες μήνες, το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου παραμένει στο 4,0%, με το άνοιγμα ένατι του Γερμανικού αντίστοιχου στις 340 μονάδες, έναντι 130 που ήταν στις αρχές Οκτωβρίου του 2009, πριν εκδηλωθεί η χρεωκοπία. Πράγμα που σημαίνει ότι ο δανεισμός από τις αγορές είναι επαχθής, και η θρυλούμενη «καθαρή έξοδος» άλμα στο κενό, εκτός κι αν στο μεταξύ γίνει κανένα θαύμα, πράγμα απίθανο. Και λέω απίθανο, γιατί, με την οικονομία καθηλωμένη σε στασιμότητα, θα είναι μάλλον δύσκολο να διαρκέσει για πολύ και η περίφημη υπεραπόδοση των πλεονασμάτων.

Είναι φανερό ότι η ακολουθούμενη πολιτική πλήττει την ανάπτυξη, αδυνατεί να προσελκύσει τις απαραίτητες, ξένες κυρίως, επενδύσεις, αφήνει τη Χώρα στο έλεος μερικών ντόπιων ολιγαρχών, που, σε αγαστή σύμπνοια, προσφέρουν πολιτική υποστήριξη για να λάβουν το ελεύθερο στην εκμετάλευση των όποιων ευκαιριών διαθέτει η Χώρα.

Ο διαθέσιμος «αέρας» όλο και λιγοστεύει. Η ασφυξία επιτείνεται. Η Χώρα έχει μπει σε μακάβρια πορεία θανάτου.

Θα ήταν όμως έτσι, αν το Σύνταγμά μας δεν εγγυάτο το ακαταδίωκτο του πολιτικού μας προσωπικού, παρά τις επίμονα ακολουθούμενες εγκληματικές πολιτικές; 

Είμαι βέβαιος πως όχι.