Το επιτόκιο και το νταούλι

Γεώργιος Στάικος

Πολλές θριαμβολογίες ακούγονται τις τελευταίες ημέρες για πτώση του επιτοκίου του δεκαετούς ομολόγου κάτω από το 4% (σήμερα στο 3,9%), σε επίπεδα 2006! Και ενώ αυτό είναι αληθές, δεν ακούνε, αυτοί που θριαμβολογούν, το νταούλι, που είναι το spread, δηλαδή το άνοιγμα από το επιτόκιο του γερμανικού δεκαετούς, που είναι στις 360 μονάδες, σχεδόν τριπλάσιο από τις 132 που ήταν στις αρχές Οκτωβρίου 2009, που έγιναν οι εκλογές. Επομένως, δεν είμαστε στο 2006, αλλά στον Ιανουάριο του 2010, που δανειστήκαμε επαχθώς 8 δις, που μας φτάσανε μέχρι τον Απρίλιο που κηρύξαμε τη χρεοκοπία. Για να φτάσουμε στα λεγόμενα προ κρίσης επίπεδα, δηλαδή στις 130 περίπου μονάδες spread, άρα επιτόκιο 1,6%, που ο δανεισμός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί βιώσιμος και όχι επαχθής, με άλλα λόγια, πολιτικά, προδοτικός, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας. Κάθε άλλη σκέψη είναι εκ του πονηρού, και ας δούμε γιατί.

Με επιτόκιο 3,9% η εξυπηρέτηση του χρέους, δηλαδή η πληρωμή των τόκων, απαιτεί 12,7 δις ευρώ, ήτοι πρωτογενές πλεόνασμα στο ύψος του 7% του ΑΕΠ, πράγμα ανέφικτο, άρα χρεοκοπία. Ο δανεισμός με επιτόκια στο 3,9 % είναι επαχθής και τελικά προδοτικός, αφού σημαίνει παραπέρα βάρη, παρα πέρα επιτροπεία και τελικά απώλεια της ανεξαρτησίας, και της κυριαρχίας της Χώρας. Αντίθετα, με το spread στις 130 μονάδες, το επιτόκιο του δεκαετούς φτάνει στο 1,6%, και το χρέος εξυπηρετείται με πρωτογενές πλεόνασμα στο 2,9 %, πράγμα εφικτό, έστω και με χίλια βάσανα και κόπους.

Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ ότι είναι στοιχειώδες πατριωτικό καθήκον να τεθεί στόχος το spread να πέσει κάτω από τις 70 μονάδες, και το επιτόκιο κάτω από το 1%, οπότε, για την εξυπηρέτησή του, θα απαιτείται πρωτογενές πλεόνασμα κάτω από 1,8% επί του ΑΕΠ, πράγμα σαφώς επιτεύξιμο και βιώσιμο. Κι ας μην πει κανείς ότι δεν γίνεται. Η Ιρλανδία, που μόλις βγήκε από μνημόνιο, δανείζεται με spread 21 μονάδες, δηλαδή με 0,51%!

Ας τεθούν λοιπόν οι σωστοί στόχοι, κι ας σταματήσει η παραπλάνηση. Δεν πάει άλλο. Αρκετά. Το νταούλι του spread είναι ηχηρό, και αλίμονο σε όσους δεν το ακούνε.