Τα νταούλια

Γεώργιος Στάικος

«Εμείς θα βαράμε τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές», ήταν η χαρακτηριστική για την ασχετοσύνη του φράση του κ. Τσίπρα. (Θέλω να είμαι σαφής, τέτοιες φράσεις δεν τις εκστομίζεις αν δεν είσαι αρκούντως άσχετος).

Έτσι και έγινε! Το πρώτο νταούλι βάρεσε προ διμήνου περίπου (στις 25 Ιουλίου 2017) και μας απέφερε τρία δις απεχθούς και

δυσβάστακτου χρέους που θα μας κοστίσει εφτακόσια περίπου εκατομμύρια σε τόκους (εκατονσαράντα το χρόνο), έναντι εκατονείκοσι περίπου των δανείων του μηχανισμού στήριξης, και μηδέν της Κύπρου (που, ευτυχώς για κείνη, αποδεσμεύεται όλο και περισσότερο από την Ελλαδική αθλιότητα, και δανείζεται πλέον χωρίς τόκο!).

Βαράει το νταούλι ο κ. Τσίπρας και ο λαός χορεύει τον μαρτυρικό του χορό χωρίς δυνάμεις, με αποθέματα εξαντλημένα, σε απόγνωση, σφίγγοντας τα δόντια, με οργή που συσσωρεύεται, για να εκδηλωθεί άγνωστο πως και πότε. Του χρόνου θα του κόψουν το αφορολόγητο, του παραχρόνου τις συντάξεις, σα χειρούργος-χασάπης που κάθε τόσο κόβει κι ένα κομμάτι, γιατί δεν είναι ικανός να κάνει αυτό που πρέπει μια και καλή.

Χορεύουν οι αγορές. Τα χρηματιστήρια στην Αμερική σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, η ανεργία κινείται στα όρια του 5%, όπως και στη Γερμανία, αδιαφορώντας για τις κραυγές του κ. Τσίπρα εναντίον του νεοφιλελευθερισμού, των απολύσεων και λοιπών κακών της μοίρας μας (είπαμε, άσχετος).

Δηλώνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ότι βγαίνουμε από το μνημόνιο τον Αύγουστο του 2018. Θα εξυπηρετούμε το χρέος μας από τις αγορές. Ναι αλλά πως, με τι; Το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου είναι καρφωμένο στο 5,5%, πιο πάνω από εκεί που ήτανε όταν «βγήκαμε» για τον επαχθή δανεισμό για τον οποίο θριαμβολογούν οι της κυβέρνησης και το λαό να τους παρακολουθεί αποσβωλομένος. Το 5,5%, μεταφράζεται σε 18 δις για τόκους, έναντι 2 δις με το «τρισκατάρατο» μνημόνιο, δηλαδή 10% του ΑΕΠ έναντι 1%! Τέτοια νταούλια και τέτοιος χορός. 

Ας μη μας εκπλήσσει λοιπόν που η οικονομική πραγματικότητα που ζει η Χώρα, η λοιπή, η εκτός διεθνούς τουριστικού ρεύματος – εκτός δηλαδή από κάποιες νησίδες της Αθήνας και μερικά νησιά, όλη η άλλη Ελλάδα, οι πόλεις και τα χωριά, ο τεράστιος όγκος του πληθυσμού της Χώρας, αγκομαχάνε να σταθούν στα πόδια τους, χτυπημένοι από την ανεργία, τις χαμηλές έως υποτυπώδεις αμοιβές της όποιας εργασίας, στοχοποιημένοι από την εφορία και τον ΕΦΚΑ (ο νέος δυνάστης), σε απόλυτη αδυναμία δράσης, σε κατάσταση ασφυξίας, μιας ασφυξίας με οσμή θανάτου.

Ξέρω, θα πει κάποιος ότι δεν έχουμε κάτι καινούργιο, αλλά μια κατάσταση που διαιωνίζεται. Πράγματι, οι άλλοι κουράστηκαν σ’ αυτό τον αποτρόπαιο ρόλο και έφυγαν. Και ήρθαν οι ξεκούραστοι για να ολοκληρώσουν την αποστολή, μια αποστολή που μοιάζει με εργολαβία εξόντωσης ενός λαού. Κρατάνε τις συνθήκες ασφυξίας, αρνούμενοι το παραμικρό άνοιγμα, την παραμικρή χαραμάδα, την παραμικρή αλλαγή, μέχρι να επέλθει το μοιραίο και αυτοί απλά να αποδοκιμαστούν εκλογικά και να πάνε σπίτι τους για να απολαύσουν τα κέρδη από τη νομή της εξουσίας.

Δεν είναι όμως έτσι, ή τουλάχιστον δεν θάπρεπε να είναι. Ας δούμε ένα περιστατικό από την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία του χρυσού αιώνα, που μας αφηγείται ο Αριστοτέλης στην «Αθηναίων Πολιτεία».

“Είτα … (Έπειτα, ανέβηκε στην εξουσία ο…) Κλεοφών ο λυροποιός, ος και την διωβελίαν επόρισε πρώτος (που πρώτος εισήγαγε μισθό δύο οβολών)· και χρόνον μεν τινά διεδίδου (και για κάποιο χρονικό διάστημα τον έδινε), μετά δε ταύτα κατέλυσε (αλλά μετά τον κατήργησε) Καλλικράτης Παιανιεύς πρώτος υποσχόμενος επιθήσειν προς τοιν δυοίν οβολοίν άλλον οβολόν (ο Καλλικράτης από την Παιανία, αφού υποσχέθηκε να προσθέσει στους δύο οβολούς έναν ακόμη). Τούτων μεν ουν αμφοτέρων θάνατον κατέγνωσαν ύστερον (Αυτούς τους δύο λοιπόν τους καταδίκασαν αργότερα εις θάνατον)· είωθεν γαρ, καν εξαπατηθή το πλήθος, ύστερον μισείν τους τι προαγαγόντας ποιείν αυτούς των μη καλώς εχόντων (γιατί το πλήθος έχει την συνήθεια, και αν ακόμη εξαπατηθεί, να μισεί κατόπιν εκείνους που το παρέσυραν να κάμει κάτι όχι σωστό).

Αυτά συνέβαιναν στα χρόνια εκείνα, που η δημοκρατία ήταν όνομα και πράμα, και όχι μόνο όνομα, όπως σήμερα.