«Κόφτης» χρέους

Γεώργιος Στάικος

«Κόφτη» χρέους ισχυρίζεται ο κ. Τσίπρας ότι πέτυχε στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, http://www.xrimaonline.gr/435807/tsipras-epityxia-o-kofths-xreoys.

Συγκεκριμένα, διατείνεται ότι, η πρόνοια, ώστε τα ετήσια τοκοχρεωλύσια, που θα πρέπει να καταβάλλει η Ελλάδα μετά το 2018, που λήγει το τρέχον μνημόνιο, για την εξυπηρέτηση του χρέους της, δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν το 15% του ΑΕΠ, δηλαδή τα 27 περίπου δισεκατομμύρια, αποτελεί μια αναμφισβήτητη επιτυχία της κυβερνήσεώς του, που «δημιουργεί δημοσιονομικό χώρο για την χρηματοδότηση της οικονομίας».

Ταυτόχρονα όμως αποκρύπτει δύο πράγματα, ένα χωρίς πολλή σημασία και ένα δεύτερο σπουδαιότατο.

Το πρώτο πράγμα, που αποκρύπτει, είναι ότι η εν λόγω πρόνοια είναι παλαιά ιστορία, που οι Ευρωπαίοι δανειστές έχουν συμπεριλάβει στο καλάθι τους προ πολλού, και δεν είναι γι’ αυτούς καμιά απώλεια να δουν τα δάνειά τους να αποπληρώνονται με ρυθμό 27 δισεκατομμυρίων το χρόνο. Και ποιός στραβός δεν θέλει το φως του, θα λέγαμε λαϊκά, να πάρει δηλαδή πίσω τα λεφτά του, έστω κι αν χρειαστεί και κάποιος χρόνος. Άλλωστε κι όταν προσέφεραν τη δανειακή στήριξη δεν περιμένανε αποπληρωμή δια μιας και ανεξαρτήτως ποσού. Έμποροι είναι οι άνθρωποι κι από δάνεια ξέρουνε, δεν περιμένουν εμάς για να μάθουνε.

Αυτοί που δυστυχώς χρειάζεται να μάθουν είμαστε εμείς, που ονομάζοντας το κρέας  ψάρι, όπως οι καλόγεροι τον παλιό καλό καιρό, νομίζουμε ότι λύνουμε το πρόβλημα, που είναι, όχι το ύψος των δόσεων, αλλά το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου με το οποίο δανείζεται η Ελλάδα στις διεθνείς αγορές, ώστε να βρίσκει τα κάθε φορά απαιτούμενα ποσά, και που είναι το δεύτερο και ουσιώδες πρόβλημα, που ο κ. Τσίπρας αποκρύπτει και σπρώχνει κάτω από το χαλί.

Το επιτόκιο λοιπόν, με το οποίο «δανείζεται» η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, όπως προκύπτει από τη διαπραγμάτευση των λίγων Ελληνικών ομολόγων σε κυκλοφορία, είναι, για το δεκαετές ομόλογο, στο 7,25%, έναντι 0,11% για τη Γερμανία και 1,36% για την Ιταλία,   http://www.kathimerini.gr/862388/article/oikonomia/die8nhs-oikonomia/apodoseis.

Αυτό σημαίνει ότι, με τα σημερινά δεδομένα, είναι αδύνατη η έξοδος στις αγορές. Άλλωστε, τι νόημα θα είχε να δανειστούμε με 7,25%, για να αποπληρώσουμε χρέος που το επιτόκιό του είναι 1,5%, όπως συμβαίνει με τα δάνεια του μνημονίου. Καλύτερα μια ζωή μνημόνιο!

Επομένως αυτό που πρέπει να κοιτάμε, σε σχέση με το χρέος, είναι το επιτόκιο και όχι το ύψος των δόσεων, αυτό είναι δευτερεύον. Τι να πει όμως η κυβέρνηση για τα επιτόκια, που επί των ημερών της γνώρισαν νέα θηριώδη ύψη, στο 18,7% τον Ιούλιο του 2015, http://analitis.gr/ta-epitokia-ton-10eton-ellinikon-omologon-epesan-se-chamilo-etous/, για να προσγειωθούν στο άβολο 7% περίπου σήμερα;

Αν όμως θέλουμε να είμαστε σοβαροί, και δεν επιδιώκουμε απλά να ροκανίσουμε το χρόνο, ενώ η Χώρα είναι παγιδευμένη σε μια αδυσώπητη παγίδα χρέους, πρέπει να αναγορεύσουμε το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου σε κεντρικό κριτήριο για την επιτυχία της οικονομικής πολιτικής, έχοντας ταυτόχρονα στόχο να το φέρουμε κάτω από το 1,5%!

Στο θέμα όμως αυτό οι επιδόσεις της κυβέρνησης είναι ανεπαρκέστατες, γι’ αυτό ούτε καν το θίγει στις δηλώσεις της, αφού η επιτυχία ενός τέτοιου στόχου συναρτάται με μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που αποσταθεροποιούν το παρασιτικό καθεστώς που λυμαίνεται και τυραννάει τη Χώρα, 180 χρόνια τώρα, και του οποίου φαίνεται να είναι η τελευταία εφεδρεία, πράγμα που θα ήταν και το μόνο καλό στην περιπέτεια της συνεχιζόμενης χρεωκοπίας, που ζούμε από τον Απρίλιο του 2010.