ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΜΩΡΟΙ! Το Καθεστώς της Χώρας στα Απόνερα της Ιστορίας

Απόστολος Λ. Πιερρής 

καὶ αὐτὴ δὲ ἡ Σπάρτη συναπήγετο τῇ κοινῇ τῆς Ἑλλάδος ἁλώσει, μήτε ὅπλοις ἔτι μήτε ἀνδράσι μαχίμοις τετειχισμένη, διὰ τὴν τῶν Ρωμαίων πλεονεξίαν, ἀλλ’ ἄρχουσιν ἐκδεδομένη προδόταις καὶ τῇ τῶν κρατούντων ἡδονῇ προθύμως ὑπηρετουμένοις εἰς ἅπαντα τὰ πρὸς κοινὸν ὄλεθρον φέροντα.

                                       Ζώσιμος, Ἱστορίας Νέας, V, 6, 9.

 

Για να κάμψει την αντίσταση του Λαού και να επιβληθεί ο Ρουφίνος, πραγματικός κυβερνήτης της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παρά τον ανίκανο Αρκάδιο, προσκαλεί και εξαπολύει κατά της Ελλάδος το 395 μ. Χ. τις Γοτθικές ορδές του Αλάριχου, ενώ βαρειά φορολογία έχει διαλύσει τον κοινωνικό ιστό και αυτοκρατορικοί στρατιωτικοί διοικητές για την άμυνα της χώρας έχουν τοποθετηθεί εγκάθετοι που εγκαταλείπουν τις θέσεις τους σε Θερμοπύλες και Ισθμό και τρέπονται εις φυγή άμα τη εμφανίσει των βαρβάρων, οι δε άρχοντες στις πόλεις είναι ουτιδανοί προδότες.

Αλλά ούτε η μοιραία ηλιθιότητα του Αρκάδιου, ούτε η κακορίζικη διαφθορά του Ρουφίνου ούτε η άγονη μανία του Αλάριχου έπραξαν κάτι μόνιμο. Δεν κινείται έτσι η ιστορία.

Το Ευρώ αποτελεί μια τρανή έκφραση της έσχατης Ευρωπαϊκής παρακμής. Ούτε το Ευρωπαϊκό αντίπνευμα της μεθοδολατρείας και τεχνητότητας και βουλησιαρχίας δεν μπόρεσε να συλλάβει τέτοιο τέρας, τέτοια Χίμαιρα, όσο ανδρώνετο και άκμαζε η νεωτερική φάση της ιστορίας.

Το νόμισμα είναι συνυφασμένο με την πραγματική οικονομία μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας. Αποτελεί την ειδωλική ανάκλαση σε καθρέφτη των δομών και χαρακτήρων της οικονομικής δραστηριότητας μιας κοινωνίας.

Νόμισμα και στρατός είναι ζήτημα εθνικής κυριαρχίας. Κοινό νόμισμα είναι σαν να έχεις κοινό στρατό και κοινή κυβέρνηση με άλλες χώρες.

Πέρα από το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας, υπάρχει και το πρόβλημα της οικονομικής λογικής. Το κοινό νόμισμα διαφορετικών οικονομιών παραβιάζει την κοινή λογική.

Γιατί γεννήθηκε το μιξοβάρβαρο τέρας;

Ο γενικός λόγος είναι για να προχωρήσει το γελοίο «όραμα» της ενοποίησης της Ευρώπης. Και έτσι που είναι ανατεθραμένοι στην τεχνητότητα έβαλαν το κάρο μπροστά από το άλογο, να σύρει δηλαδή το νόμισμα τους λαούς που δεν ήθελαν τις ιδεοληψίες μερικών ελίτ τους.

Αλλά ακόμη και για μωρόβουλους Ευρωπαίους δεν έφθανε αυτό το γενικό.

Ο ενεργός ειδικός λόγος ήταν ότι οι χαμένοι της ιστορίας συνέλαβαν το έκτρωμα στα νοσηρά τους γερασμένα μυαλά σαν τρόπο ελέγχου της Γερμανίας μετά την ενοποίησή της. Πήγε πακέτο με την ενοποίηση της χώρας αυτής. Γιατί κατάλαβαν ότι η ενοποίηση ήταν ο καταλύτης που θα εκτόξευε και πάλι τον γερμανικό δυναμισμό στην ηγεμονική θέση του ηπειρωτικού συστήματος. Το Ευρώ σχεδιάσθηκε και εκτελέστηκε ως πέδη στην δυναμική άνοδο της Γερμανίας. Να αλυσοδέσουν τον γερμανικό δυναμισμό σε ένα εξουθενωτικό σύστημα απομύζησής του, αυτό ήταν το πλάνο.

Φυσικά τα πλάνα των παρηκμασμένων και νοσηρά γηρασμένων μυαλών έχουν στην πράξη τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από τα βουλευόμενα και σχεδιαζόμενα. Η Γερμανία και ξετινάχτηκε μπροστά με την ολοκλήρωσή της (παρά το τεράστιο κόστος το οποίο ευχαρίστως κατέβαλε υπό εθνικές ηγεσίες) και χρησιμοποίησε το Ευρώ από παγίδα αιχμαλωσίας της εις όργανο ενίσχυσης της δυναμικής της.  Και τώρα θα το μετασχηματίσει σε ένα ισχυρό και σκληρό μηχανισμό παγκόσμιας παρουσίας για τους βουλομένους και δυναμένους – ή θα το διαλύσει για να το ξαναφτιάξει.

Κοινή λογική που οι νοσηροί γερασμένοι εγκέφαλοι της Ευρωπαϊκής παρακμής είναι ανίκανοι να εκτιμήσουν.

 

Και δια του λόγου το ασφαλές προσέξτε ένα άρθρο μου δημοσιευμένο την Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2000, με την αυγή της νέας χιλιετίας, στον Ημερήσιο Κήρυκα Πατρών με τίτλο «Ο Παραλογισμός του Ευρώ: Μυθολογία και Πραγματικότητα της Ευρωπαϊκής Παρακμής».  Το άρθρο είναι αναρτημένο στον ιστότοπο του Ινστιτούτου, τμήμα Varia, κατηγορία «Ευρώ: Πρόγνωση και Εξελίξεις». Όντως πρό-γνωση!

                       ***

Θέλετε να δείτε καθαρά και ευσύνοπτα την μοίρα της ιστορικής Ευρώπης;

Επεχείρησαν οι Γερμανοί από τις απαρχές της και για πολύ να την ενώσουν ως Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους (ο Γερμανικός Ηρωισμός της ματαιότητας!)  και αυτοί έφτιαξαν τα «εθνικά» κράτη.

Προβλήθηκε από την Ρώμη η Χριστιανική πίστη να την ενώσει την Ευρώπη σε κάτι και έγινε Σχίσμα Διαμαρτυρίας κατά της Καθέδρας του Πέτρου. Και υποσχίσματα τόσα όσα Ευρωπαϊκές βουλήσεις.

Προσπάθησαν Ναπολέων ο Μέγας και Χίτλερ να ιδρύσουν Αυτοκρατορίες και ήσαν βραχύβιότατες , ακολούθησαν δε αντιστοίχως η Ιερά Συμμαχία και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Την μόνη Αυτοκρατορία (ολοκλήρωση μειζόνων γεωπολιτικών χώρων) που ξέρουν οι Ευρωπαίοι είναι η Αποικιοκρατία, τελείως άλλο πράγμα από τις αρχαίες αυτοκρατορίες, τα «Αυτοκρατορικά» συστήματα της Ανατολής και την Αγία Γερμανική προσπάθεια.

Και τώρα, μετά από αυτά, στην αδυναμία της παρακμής τους, έφτιαξαν μια γεροντική θρησκεία, τον Ευρωπαϊσμό, ένα απροσδιόριστο, αόριστο όραμα Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και λάβαρο αυτού καταγέλαστο ο Παραλογισμός του Ευρώ.

Με τις υγείες τους! Βγαίνουν από το προσκήνιο της ιστορίας. Καιρός ήταν. Πολύ ταλαιπώρησε την ανθρωπότητα η βούληση και η τεχνητότητα της Ευρώπης.

Και μια ειλικρινής ευχή από Έλληνα σε Γερμανό: καλό ηρωισμό!

                          ***

Αλλά τι προς εμάς όλα αυτά;

Σε όλη την ιστορία Ευρωπαϊκό σύστημα και Ελλάδα είναι χωριστοί κόσμοι. Και όπου πλησιάζουν αποκρούονται. Το θρησκευτικό Σχίσμα σημαίνει ακριβώς την πολιτισμική ασυμβατότητα Ευρωπαϊσμού και Ελληνισμού.

Για να καταλάβετε καλά τι ακριβώς συμβαίνει τώρα διαβάστε τα Απομνημονεύματα του Μεγάλου Εκκλησιάρχη της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως Συλβέστρου Συρόπουλου για τα διαδραματισθέντα γύρο και στην Σύνοδο της Φλωρεντίας.

Δεν αστειεύομαι, αν και χαμογελώ.

Το Καθεστώς τότε, χωρίς επαφή με τον Λαό, ήθελε πάση θυσία βοήθεια από την Δύση. Πήγαν όλοι τους οι επίσημοι εκεί με γυάλινη λάμψη, με μεγάλα ονόματα και χωρίς ψωμί, με υψηλή αλύγιστη πίστη και απύθμενη ελαστικότητα «κατ’ οικονομίαν», με την πολιτική εξουσία να θέλει «Συμφωνία»,  με την υποκρισία, την απάτη και την αυταπάτη να δίνουν και να παίρνουν, με τον βαλτό Πατριάρχη να συγκατανεύει υπό αφόρητη πίεση αλλά να πεθαίνει πριν υπογράψει, με δυο, του Μεγάλους, να διαφεύγουν κρυφά - και σύρθηκαν σε ένα μακρόσυρτο βασανιστήριο από εξευτελισμό σε εξευτελισμό μέχρι να υπογράψουν εκβιαζόμενοι από Ξένους και ιθύνοντες Δικούς την των πάντων προδοσία.

Κι έπειτα;

Έπαθαν πάθη, στηλίτευσαν εαυτούς και δεν επέραναν τίποτε. Και τα τρία.

Με μεγαλειώδη αδιαφορία η σκούπα της Ιστορίας τους σάρωσε σαν ακαθαρσίες και τους πέταξε στην χαβούζα.

Είχαν χάσει την ταυτότητα της ουσίας τους. Είχαν απωλέσει την ψυχή τους.  Και πώς να κερδίσεις οτιδήποτε χάνοντας τον εαυτό σου;

Είπα.

Το Καθεστώς Κατοχής στην Ελλάδα και οι παρατρεχάμενοι θαλαμηπόλοι του, πίθηκοι και παπαγάλοι του συστημικού Ευρωπαϊσμού, όλη η κουρελαρία της επισημότητας,

- και θα τα δώσουν όλα υπογράφοντας καθ’ υπαγόρευση τα πάντα της πολιτισμικής και πολιτικής πίστης της Ευρώπης όπως στην Σύνοδο της Φλωρεντίας τα πάντα της θρησκευτικής και πολιτικής,

- και δεν θα πάρουν καμμιά πραγματική βοήθεια, αλλά αυτό που είναι να γίνει θα γίνει (το τι ην είναι)

- και ο Λαός θα ακυρώσει στην πράξη κάθε συμφωνία τους ενάντια στον χαρακτήρα της ιδιοταυτότητάς του

- και θα προκαλέσουν αυτό που μανιωδώς και κυριολεκτικά αντί παντός αντιτίμου προσπαθούν να αποφύγουν, το διπλό ανεξίτηλο στίγμα της προδοσίας και αποτυχίας.

-  Οι μωροί κουτοπόνηροι.

Το Καθεστώς έχει μετατρέψει την χώρα σε Συρία των Βαλκανίων. Δεν λέω Βόρεια Κορέα γιατί τουλάχιστον κανείς δεν μπορεί να τσαλαπατήσει την Βόρεια Κορέα! - Συρία. Το Καθεστώς σύρει την χώρα σε τεχνητά αδιέξοδα. Επενδύει στο Χάος. Ξεμπροστιάστηκε όταν απέκρουσε την ιδεώδη λύση για την χώρα που του προτάθηκε, ενώ έπρεπε το ίδιο να την ζητά και να την επιβάλλει.

Στην προπαγανδιστική μηχανή του Καθεστώτος μιλούν για «δραχμολάγνους». Αυτοί που παθαίνουν οργασμό κομπλεξισμού στο άκουσμα της λέξης Ευρώπη. Σαν τους σκύλους του Παυλόφ σαλιαρίζουν όταν ακούνε το όνομα περιμένοντας φαί ή τον βούρδουλα – το ίδιο είναι ψυχολογικά το σύνδρομο της εξάρτησης.

Μιλάνε για Ευρώπη αυτοί που δεν αντέχουν όχι 5 ώρες το Λυκόφως των Θεών ή τον Parsifal στο Bayreuth, αλλά ούτε 5 λεπτά. Για τους οποίους η Μεγάλη Φούγκα του Beethoven είναι θόρυβος και ο Winckelmann, αν τον ήξεραν, γραφικός. Να δουν θεατρικό του Shakespeare τους είναι το πολύ καλοί τρόποι.

Καθόλου παράξενο.

Τι καταλαβαίνει η Συστημική φαυλοκρατία του Κατεστημένου του ΝεοΕλληνικού Κράτους από Όμηρο και Φειδία, από Πίνδαρο και Παρμενίδη, τι καταλαβαίνει από δημοτικά τραγούδια και παραδοσιακή Πελοποννησιακή αρχιτεκτονική, τι καταλαβαίνει από Σολωμό και Κάλβο.

Τίποτα. Γιατί αν καταλάβαινε ο τόπος θα άνθιζε πολιτισμικά.

Και αν δεν νοιώθει τους πυλώνες του Ελληνισμού πως θα αισθανθεί τις δονήσεις ενός άλλου πολιτισμού, του Ευρωπαϊκού;

Μόνο αν είσαι γνήσιος ο εαυτός σου μπορείς να έχεις σωστές σχέσεις με τους άλλους σε οποιοδήποτε πεδίο.

Η ψευδής ταυτότητα είναι ολέθριος λαβύρινθος. Και τα πολιτισμικά δάνεια ολεθριώτερα από όλα.

Ό,τι στήθηκε μετά τον Καποδίστρια σαν ΝεοΕλληνικό κράτος ήταν ένα ιστορικό λάθος για τον Ελληνισμό και τον Ελληνικό Λαό. Ούτε φυσικά ήταν αναπόφευκτο λόγω της Ευρωπαϊκής ηγεμονίας στο παγκόσμιο πεδίο τότε. Το Ευρωπαϊκό σύστημα δεν ήταν μονόδρομος για του Ευρωπαίους αποίκους της Αμερικής. Και αν εκείνοι ήσαν μακρυά στον χώρο από την Ευρώπη, εμείς είμαστε σε άλλον γεωπολιτικό και πολιτισμικό κόσμο από αυτήν.

Αλλά ούτε θύματα μιας εσφαλμένης αντίληψης αναγκαιότητας για τον εξευρωπαϊσμό της χώρας δεν είναι το κατεστημένο του πιθηκισμού και της αναξιοκρατίας. Γιατί αυτός που θαλαμηπολεί την αλλοτρίωση έστω κατά νομιζόμενη αναγκαιότητα αρπάζει την ευκαιρία της απελευθέρωσής του όταν οι ιστορικές εξελίξεις άρουν την υποτιθέμενη αναγκαστική εξάρτησή του.

Και αυτό μάλιστα φάνηκε να γίνεται εν τινι μέτρω κατά τον Μεσοπόλεμο. Η περίοδος αυτή αποτελούσε το μεσοδιάστημα μεταξύ του Ευρωπαϊκού συστήματος ισχύος που ίσχυε προ του Α’ Παγκοσμίου και του εξωευρωπαϊκού που ίσχυσε μετά τον Β’. Και τότε η εξωτερική πολιτική της χώρας, παρά τις αρχικές τραυματικές εξελίξεις,  προσανατολίσθηκε σωστά, αν και όχι αποφασιστικά, προς την γεωπολιτική συνέργεια του φυσικού μας χώρου. 

 Με τον Διπολισμό του μεταπολεμικού κόσμου και την τελική μετάπτωση στο Μονοπολικό Μοντέλο μετά το 1990, ο Ευρωπαϊσμός στην Ελλάδα δεν είναι μόνο προδοτικός, είναι και ηλίθιος. Όμως το 1955, και πάλι το 1993, το Καθεστώς της χώρας επέλεξε να προσκολληθεί στους χαμένους της ιστορίας και συνεπώς στις αντιδραστικώτερες ροπές του παρόντος. Αυτό εξηγεί πολλά. Από τότε τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο για την χώρα που καταβυθίζεται στην κλίμακα ισχύος, και για τον Λαό που εξαχρειώνεται με δανεικά λεφτά και μέσα.

Για τον Ελληνισμό λέω απλά ότι έχει καταφύγει στην αδιάφθορη ψυχή του Λαού, στο πνεύμα των εξωσυστημικών, στην απόγνωση των καταφρονεμένων, στην οργή των ανταρτών, στο θυμοσοφικό της υπαίθρου, στην υπερηφάνεια των αποκρουομένων από την συστημική σήψη της ανικανότητας και διαφθοράς, του πιθηκισμού και της φαυλοκρατίας, της φεουδαρχικής ολιγαρχίας.

Εκεί που έχει ωθήσει τα πράγματα το εγχώριο Καθεστώς (μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι), τίποτε δεν πρόκειται να λυσιτελέσει ει μη μόνο μια τομή ασυνέχειας και μια καινούρια Αρχή επανελληνισμού μας. Μια επάνοδος στις συστατικές μας αρχές, στον εαυτό μας.  Ο Ελληνισμός, κατά τους δύο πυλώνες της κλασσικής τελειότητας και της δημοτικής γνησιότητας, είναι ο καλύτερος εκσυγχρονισμός μας. Ο εξευρωπαϊσμός είναι κατά την παρούσα φάση της ιστορίας αντιδραστικός, εκτός του ότι είναι για μας και ανέφικτος.

Όπως είπα: οι Ευρωπαϊστές στην χώρα μας είναι και προδότες και μωροί.

Πάντα υπάρχει λύση για κάθε πρόβλημα – η κοσμική τάξη είναι τέτοια που δεν αναγνωρίζει αδιέξοδα.

Στην περίπτωσή μας η προφανής λύση του βέλτιστου σημείου, όχι εναλλακτική, ούτε σχέδιο Β, αλλά η δεσπόζουσα, είναι δεδομένη, και τυγχάνει ευρείας, τώρα δε και δεδηλωμένης, αποδοχής.

Το ξεκίνημά της διατυπώνεται απολύτως σαφώς και ευκρινώς σε μια φράση:

Χρεωκοπία, έξοδος από το Ευρώ, εθνικό νόμισμα και αρχική υποτίμηση της Δραχμής.

Και όχι μεταρρυθμίσεις επί τη βάσει ξένων εμπειριών, αλλά το ξαναστήσιμο εξ αρχής από μηδενική βάση του ΝεοΕλληνικού συστήματος και Κράτους από την Ελληνική σοφία για τον Ελληνικό Λαό  με συντονισμένες δέσμες ρυθμίσεων σε όλους τους τομείς του κοινού βίου.

Στο χάος επενδύει το Καθεστώς – και τώρα, στον πανικό τους, τους ξεφεύγει και το λένε.

Οι Έλληνες λατρεύουμε την φυσική τάξη. Την απειρία αφήνουμε για τους βουλησιαρχιούς Ευρωπαίους και, δευτερευόντως, την ακοσμία για τους εγχώριους πιθήκους των.

Υπάρχει σοφό σχέδιο. Πάντα.

                                                                        22 Ιουλίου 2015