Η «κακομαθημένη Ελλάδα» ενώνει τους Ευρωπαίους

Του Chris Giles

Ηθελημένα ή μη ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενώσει την ευρώζωνη εναντίον της... Ελλάδας. Η ακατανόητη συμπεριφορά της Αθήνας μοιάζει με παιδική κρίση οργής. Πώς θα αντιδράσει όμως η ευρωπαϊκή οικογένεια; Με κατανόηση, πειθαρχία ή με αποπομπή του κακομαθημένου παιδιού;

Ποτέ άλλοτε στην Ιστορία δεν ήταν τόσο ενωμένο το Eurogroup. Ποτέ άλλοτε οι θεσμοί που μέχρι πρότινος αποκαλούσαμε τρόικα -η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- δεν είχαν τόσο κοινό σκοπό. Εκ προθέσεως ή μη, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ της οποίας ηγείται ο Αλέξης Τσίπρας, έχει πετύχει περισσότερη ευρωπαϊκή αρμονία από ό,τι θα βλέπαμε σε μία ευρωπαϊκή χορωδία που θα τραγουδούσε την Ωδή στη Χαρά. Όλοι είναι βαθιά απογοητευμένοι με τους θεατρινισμούς της Ελλάδας.

Το θέμα κυριάρχησε στις εαρινές συνόδους του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας στην Ουάσιγκτον. Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δήλωσαν ότι δεν κατανοούν πώς ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης δεν έχει προχωρήσει σε τεχνικές συζητήσεις για να αλλάξει τους όρους στις συνθήκες δανεισμού της χώρας.

Αυτή η επιτυχία θα μπορούσε να ξεκλειδώσει την επιπλέον στήριξη των 7,2 δισ. ευρώ που χρειάζεται για να μην ξεμείνει η χώρα από ρευστότητα. Αξιωματούχοι του ΔΝΤ και της ευρωζώνης εξέδωσαν κοινό μήνυμα ότι οι λεπτομερείς συζητήσεις πρέπει να επιταχυνθούν αλλιώς αυξάνονται οι πιθανότητες χρεοκοπίας. Χωρίς συμφωνία, τα κεφάλαια παραμένουν κλειδωμένα.

Κανείς δεν καταλαβαίνει τη συμπεριφορά της Ελλάδας, η οποία αποφεύγει τις συζητήσεις από τον Φεβρουάριο όταν υπήρξε μία περιγραμματική συμφωνία. Τη χαρακτηρίζουν παιδιάστικη. Πολλοί δηλώνουν κατ’ ιδίαν ότι οι ελληνικές αρχές συμπεριφέρονται σαν νήπιο σε κρίση οργής. Λένε πως είναι απαράδεκτο. Όπως, όμως, οι γονείς έχουν πολλές φορές διαφορετική άποψη για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να ησυχάσουν το παιδί τους που ουρλιάζει, έτσι και η ευρωπαϊκή αρμονία δεν επεκτείνεται σε συμφωνία για την καλύτερη στρατηγική χειρισμού της ελληνικής κυβέρνησης.

Υπάρχει η πλευρά εκείνων που υποστηρίζουν πως «τους συμπεριφερόμαστε σαν να είναι ενήλικες». Η Ελλάδα μπορεί να συμπεριφέρεται σαν παιδί, αλλά οι ενήλικες πρέπει να δείχνουν το σωστό τρόπο συμπεριφοράς. Κανείς δεν αντιμιλά φωνάζοντας και όλοι πιστεύουν ότι η δύναμη του παραδείγματος θα καθορίσει τελικά τον τρόπο σκέψης. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης πιστεύουν ότι είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τη ζωή με την οικογένεια διαλυμένη και θέλουν να δώσουν στην Ελλάδα όλες τις ευκαιρίες για να αλλάξει τη συμπεριφορά της.

Υπάρχει, όμως, η πλευρά εκείνων που ζητά αυστηρότερη πειθαρχία. Δείχνουν κάποια ευχαρίστηση όταν συζητούν τις πιθανές τιμωρίες που θα πρέπει να αντιμετωπίσει το παιδί εάν κηρύξει στάση πληρωμών στα χρέη, είτε προς το ΔΝΤ το Μάιο ή τον Ιούνιο είτε προς την ΕΚΤ εάν καταφέρει να αντέξει μέχρι το καλοκαίρι. Πιστεύουν πως η αποκοπή των Ελλήνων από την ΕΚΤ -και η επιβολή κεφαλαιακών περιορισμών- θα σταματήσει τις ψευδαισθήσεις της Αθήνας και θα φέρει την κυβέρνηση στα λογικά της. Με αυτό τον τρόπο, μετά από μία δύσκολη περίοδο, η Ελλάδα θα μπορέσει να παραμείνει στο ευρώ.

Στη συνέχεια υπάρχουν αυτοί που επιμένουν στους κανόνες. Η δική τους προσέγγιση είναι πιο σταδιακή καθώς θέλουν να υπενθυμίζουν στο παιδί τους κάθε στιγμή τα καθήκοντά του και τις επιπτώσεις που θα υπάρξουν εάν συνεχίσει να αγνοεί τη σωστή διαδικασία. Έχουν τη διάθεση να προχωρήσουν με τιμωρίες, αλλά θα το κάνουν με βαριά καρδιά.

Και τέλος, υπάρχουν οι απρόθυμοι γονείς, που δεν ήθελαν εξαρχής την Ελλάδα. Αυτοί οι αξιωματούχοι υποστηρίζουν την αποπομπή της χώρας. Έχουν παραιτηθεί κάθε προσπάθειας και θέλουν να βάλουν το παιδί για υιοθεσία. Λένε πως η οικογένεια θα είναι πιο δυνατή χωρίς αυτό το μπάσταρδο.

Λίγο πιο πέρα είναι οι ανεκτικοί παππούδες στις ΗΠΑ και στη Βρετανία που νομίζουν ότι οι γονείς κάνουν χάλια τη δουλειά τους και πως θα καταστρέψουν την ευρύτερη οικογένεια. Χωρίς να βοηθούν, φωνάζουν την άποψή τους εκ του μακρόθεν, ενώ αρνούνται κατηγορηματικά να εμπλακούν, ζητώντας από τους γονείς απλώς να πληρώσουν για την Ελλάδα για να απομακρυνθεί το πρόβλημα.

Στην Ουάσιγκτον, τα σημάδια είναι πως το πάνω χέρι το έχουν οι πιο αυστηροί. Είπαν στην Ελλάδα να διαπραγματευτεί γρήγορα και καλή τη πίστει. Δεν θα υπάρξουν συμφωνίες σε δωμάτια γεμάτα με καπνό, το ΔΝΤ δεν θα δεχθεί καθυστερήσεις στις πληρωμές και τα χρήματα δεν θα αποδεσμευθούν εάν δεν επιτευχθεί πρόοδος. Ανησυχούν τόσο για τον πολιτικό κίνδυνο μετάδοσης εάν υποχωρήσουν στην κρίση οργής της Αθήνας όσο και για τον οικονομικό κίνδυνο μετάδοσης εάν αφήσουν την Ελλάδα να φύγει. Κρατούν, όμως, επίσης το καρότο της ευελιξίας εάν η χώρα ηρεμήσει και προχωρήσει με τη σωστή διαδικασία.

Η πιο αξιοσημείωτη πτυχή, όμως, είναι πως κανείς δεν έχει πειστεί ότι αυτό το ξέσπασμα οργής στην Αθήνα κάποια στιγμή θα τελειώσει.

Δημοσιεύθηκε στο euro2day: 20 Απριλίου 2015 - 12:45 (Από τους Financial Times)