Οι ομαδικές απολύσεις και το δικαίωμα της ανταπεργίας

«Ενόσω υπάρχει η παρούσα γενεά, οι προύχοντες, ένεκα συμφερόντων και παθών συνενούμενοι θα παραλύωσι, ραδιουργούντες, πάσαν οιανδήποτε τάξιν πραγμάτων, ουδέποτε δε θα υποστηρίξωσι και, το χείριστον, ουδέποτε θα δημιουργήσωσι κυβέρνησιν»

(Ιωάννης Καποδίστριας, 10 Ιουνίου 1831)

Γεώργιος Στάικος

“οι εκπρόσωποι των εργοδοτικών φορέων και της ΓΣΕΕ υπέγραψαν ένα "κοινωνικό συμβόλαιο" στο οποίο καταγράφεται ότι δεν υπάρχει ανάγκη για αλλαγές στο θέμα των ομαδικών απολύσεων και στο καταργημένο δικαίωμα των εργοδοτών για ανταπεργία (λοκ άουτ)” 

http://www.euro2day.gr/news/economy/article/1259784/ergasiako-koino-metopo-ergodoton-ergazomenon-en.html

«Σκληρή» μάχη, μας διαβεβαιώνουν, έδωσε η Κυβέρνηση του κ. Σαμαρά για τη διατήρηση της απαγόρευσης των ομαδικών απολύσεων, αλλά και της ανταπεργίας (Lock Out), ώστε να μην ισχύσουν σχετικές προτάσεις της «τρόϊκας» για εναρμόνιση της Ελληνικής νομοθεσίας με τα διεθνώς κρατούντα. Μάλιστα, στην πολιτική της αυτή, πλην της «αιώνιας» ΓΣΕΕ (των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών) βρήκε σύμφωνους και τους εργοδοτικούς φορείς! Κύριο επιχείρημα, «η προστασία των εργαζομένων»!

Ας δούμε όμως το πλαίσιο εντός του οποίου γίνονται αυτές οι αθώες και καλοπροαίρετες, δήθεν, συζητήσεις. Είμαστε μια χώρα 11 εκατομμυρίων (εκ.) με συνολικό αριθμό απασχολουμένων 3,6 εκ. και άνεργους 1,4 εκ., ήτοι το 27%, που είναι το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στην Ευρώπη (γιατί όχι και στον κόσμο;).

Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι, σύμφωνα με καθ’ όλα αξιόπιστες εκτιμήσεις, πέραν του ενός εκατομμυρίου είναι οι πάσης φύσεως απασχολούμενοι του Ελληνικού Δημοσίου (Κράτους), δηλαδή αμειβόμενοι από τα φορολογικά έσοδα του Κράτους, και όχι με χρήματα που κερδίζουν κατ’ ευθείαν από την αγορά, αλλά και σε περιπτώσεις Κρατικών εταιρειών, από έσοδα που διαμορφώνονται βάσει κρατικής νομοθεσίας με μονοπωλιακό και υποχρεωτικό χαρακτήρα, που λίγο απέχει της φορολογίας, δεν μένουν παρά λιγότεροι από 2,6 εκ., εργαζόμενοι και πάσης φύσεως απασχολούμενοι, που μαζεύουν λεφτά, με παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών, για να διασφαλίζουν τα φορολογικά έσοδα του Κράτους, τις συντάξεις των 2,7 εκ,. συνταξιούχων και να θρέψουν εν τέλει τα 11 εκ. του πληθυσμού της χώρας.

Είναι πλέον λιγότεροι από το ένα τέταρτο του πληθυσμού εκείνοι στους οποίους έλαχε ο κλήρος να κρατήσουν το βάρος για την επιβίωση της χώρας, με τον αριθμό τους να φθίνει. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα αντέξουν. Δεν χρειάζεται παρά να ρίξει κανείς μια ματιά στις ληξιπρόθεσμες φορολογικές υποχρεώσεις, που αυξάνονται πλέον με ρυθμό μεγαλύτερο του ενός δις ευρώ το μήνα! Είναι φανερό ότι το υποζύγιο γονατίζει…

Ενώ λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, ενώ και νέοι άνεργοι συσσωρεύονται κάθε μέρα, ενώ οι παλαιότεροι γίνονται σιγά – σιγά μακροχρόνια άνεργοι, ενώ οι νέοι μας κατά χιλιάδες κάθε χρόνο εγκαταλείπουν τη χώρα, το υπεύθυνο για την άθλια αυτή κατάσταση πολιτικό σύστημα παίζει παιχνιδάκια «προστασίας των εργαζομένων» με απαγορεύσεις «ομαδικών απολύσεων» και «ανταπεργίας», μεταδίδοντας το μήνυμα προς πάντα τυχόν επίδοξο επενδυτή από το εξωτερικό ότι εδώ το έδαφος δεν είναι κατάλληλο και μόνον όποιος είναι αποφασισμένος να χάσει τα λεφτά του θα μπορούσε να έρθει! Κάτι που βέβαια δεν είναι δυνατό, γι αυτό και σε όλες τις ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν μέχρι τώρα, ακόμη και του πολυδιαφημισμένου φιλέτου του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, μόνον εταιρείες Ελληνικών συμφερόντων εμφανίστηκαν, με μία και μοναδική προσφορά! Και όταν εμφανίζονται ξένα οικονομικά συμφέροντα, εμφανίζονται πάντα με διαμεσολάβηση ντόπιων συγκροτημάτων, που προφανώς παίζουν το ρόλο του εγγυητή, ως έχοντες τις αναγκαίες διασυνδέσεις, με το αζημίωτο φυσικά.

Είναι λοιπόν φανερό γιατί τέτοιες διατάξεις, που καθιστούν τη χώρα ασύμφορο επενδυτικό προορισμό βρίσκουν τέτοια αλλόκοτη υποστήριξη. Η απάντηση έχει δοθεί από το 1831 από τον Ιωάννη Καποδίστρια. Οι «προύχοντες», μερικές οικογένειες που λυμαίνονται τη χώρα, δεν αφήνουν τίποτα να γίνει χωρίς τη δική τους διαμεσολάβηση. Εκατόν ογδόντα τρία χρόνια μετά στην Ελλάδα δεν ύπάρχει κυβέρνηση, γιατί «ένεκα συμφερόντων και παθών συνενούμενοι» παραλύουν «οιανδήποτε τάξιν πραγμάτων».