Απόστολος Λ. Πιερρής
καὶ
αὐτὴ δὲ ἡ Σπάρτη συναπήγετο τῇ κοινῇ τῆς Ἑλλάδος ἁλώσει, μήτε ὅπλοις ἔτι μήτε ἀνδράσι
μαχίμοις τετειχισμένη, διὰ τὴν τῶν Ρωμαίων πλεονεξίαν, ἀλλ’ ἄρχουσιν ἐκδεδομένη προδόταις καὶ τῇ τῶν κρατούντων ἡδονῇ προθύμως
ὑπηρετουμένοις εἰς ἅπαντα τὰ πρὸς κοινὸν ὄλεθρον φέροντα.
Ζώσιμος,
Ἱστορίας Νέας, V, 6, 9.
Για να κάμψει την
αντίσταση του Λαού και να επιβληθεί ο Ρουφίνος, πραγματικός κυβερνήτης της
Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παρά τον ανίκανο Αρκάδιο, προσκαλεί και
εξαπολύει κατά της Ελλάδος το 395 μ. Χ. τις Γοτθικές ορδές του Αλάριχου, ενώ
βαρειά φορολογία έχει διαλύσει τον κοινωνικό ιστό και αυτοκρατορικοί
στρατιωτικοί διοικητές για την άμυνα της χώρας έχουν τοποθετηθεί εγκάθετοι που
εγκαταλείπουν τις θέσεις τους σε Θερμοπύλες και Ισθμό και τρέπονται εις φυγή
άμα τη εμφανίσει των βαρβάρων, οι δε άρχοντες στις πόλεις είναι ουτιδανοί
προδότες.
Αλλά ούτε η μοιραία
ηλιθιότητα του Αρκάδιου, ούτε η κακορίζικη διαφθορά του Ρουφίνου ούτε η άγονη
μανία του Αλάριχου έπραξαν κάτι μόνιμο. Δεν κινείται έτσι η ιστορία.