Οι εκλογές ως άλλοθι

Γεώργιος Στάικος

Μετά την 6^η Μαΐου, με το συντριπτικό για το πολιτικό σύστημα εκλογικό αποτέλεσμα, οι ιθύνοντες (οι αρχηγοί των κομμάτων, μεγάλων και μικρών - πρώην και νυν - του Προέδρου της Δημοκρατίας μη εξαιρουμένου), αποφάσισαν, εν μέσω κρίσης τερματικού χαρακτήρα και υπό τα ειρωνικά βλέμματα  των Ευρωπαίων, να οδηγήσουν τη χώρα σε νέες εκλογές με το αισχρό δίλημμα, ή ο Λαός θα «διορθώσει» την ψήφο του ή θα είναι υπεύθυνος για ό,τι συμβεί!

Μπαίνουμε πλέον στην τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής περιόδου και η αμηχανία των κομμάτων και των εκπροσώπων τους γίνεται όλο και πιο εμφανής. Το αποτέλεσμα προεξοφλείται ήδη ως εξ ίσου «προβληματικό» με εκείνο της 6^ης Μαΐου, ενώ η οικονομία συρρικνώνεται με ταχείς ρυθμούς και τα έσοδα του Κράτους καταρρέουν. Είναι όμως εξαιρετικά χαρακτηριστικό ότι, παρά τις δυσοίωνες εξελίξεις, οι υπεύθυνοι εμφανίζονται «ψύχραιμοι» και αρνούνται να εκφωνήσουν έστω και κόκκο αληθείας στις ομιλίες ή συνεντεύξεις τους. Το πολιτικό προσωπικό, όταν δεν κρύβεται, άλλοτε για να κρατήσει με ιδιοτέλεια δυνάμεις και άλλοτε για να αποσυρθεί σιωπηρά και να απολαύσει αφανώς τα λάφυρα από την πολυετή κατοχή της εξουσίας, επιδιώκει, χωρίς αιδώ, να διασώσει το σύστημα που μας έφερε ως εδώ.

Πρόκειται για το σύστημα της Κομματοκρατίας που λυμαίνεται τη χώρα από συστάσεώς της. Κατά προσφυή διατύπωση του Απόστολου Πιερρή, ήδη από το 1845 είχε εγκαθιδρυθεί στη χώρα το πελατειακό κράτος του «Κωλέτη»! Και ενώ την εποχή εκείνη μπορούσαμε να αποδώσουμε πολλά στη Βαυαροκρατία και το ρόλο των ξένων, σήμερα έχουμε να κάνουμε μόνο με μερικές οικογένειες, και ορισμένες οργανωμένες ομάδες συμφερόντων, που επιχειρούν να υποκαταστήσουν τη μοναρχία, με τους «ξένους» βέβαια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντα παρόντες...

Επιχειρείται, σε θεωρητικό επίπεδο, μια ταύτιση της Δημοκρατίας με την Κομματοκρατία. Μία ταύτιση, που την έχουν υποστηρίξει όμως πρακτικά με ένα απίθανο πλέγμα συνταγματικών προνοιών και διατυπώσεων. Μια ταύτιση, που τελικά αίρει τη θεμελιώδη πρόβλεψη ότι «η εξουσία πηγάζει από το Λαό» αφού, εν τέλει, ασκείται από τα κόμματα, μέσα από μια αέναη και σκοτεινή συναλλαγή. Έτσι, ο Πρωθυπουργός, δηλαδή ο κατ’ ουσίαν επικεφαλής της εκτελεστικής  εξουσίας, εκλέγεται από τη Βουλή, δηλαδή από τα κόμματα (και τα συμφέροντα βεβαίως), όπως και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας! Οι Βουλευτές εκλέγονται έμμεσα, δια των κομμάτων, και στη Βουλή μόνο κατ’ όνομα εκπροσωπούν το Λαό, κατ’ ουσίαν εκπροσωπούν τα κόμματα, των οποίων βέβαια υπηρετούν τα συμφέροντα, αντί του συμφέροντος της Χώρας!

Το σύστημα αυτό είναι που πνέει τα λοίσθια, και όχι η Δημοκρατία όπως με απύθμενη υποκρισία κόπτονται. Το τέλος, το τέλος τους, είναι ήδη γεγονός, έχει εν τοις πράγμασι συντελεστεί. Παρέδωσαν την Εθνική κυριαρχία στους ξένους και τους λείπουν τα χρήματα (δεν υπάρχουν πλέον λεφτά!) που θα διαιώνιζαν την εξουσία τους. Προσπαθούν να μεταθέσουν την ευθύνη για την καταστροφή στο Λαό με το τέχνασμα των διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων, που δήθεν δίνουν στο Λαό την ευκαιρία να αποφασίσει. Χρησιμοποιούν τις εκλογές ως άλλοθι για το εις βάρος της Χώρας διαρκές έγκλημά τους.

Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στην εκτίμηση ότι ο Λαός αρνείται να υποκύψει στα τεχνητά διλήμματά τους. Είτε τους γυρίζει την πλάτη, με την αποχή, ή τους λοιδωρεί με ψήφο σε κόμματα των οποίων η παρουσία και πολιτική φυσιογνωμία δεν βολεύει τις επιδιώξεις τους, μένοντας σταθερός στην απόφασή του να τελειώνει μ’ αυτούς. Όσο γρηγορότερα το καταλάβουν τόσο το καλύτερο για όλους. Η μόνη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν είναι να μας αδειάσουν τη γωνιά και να φύγουν. Το «κόλπο» των εκλογών δεν πιάνει.

Οι μόνες εκλογές που χρειάζεται η χώρα είναι για τη συγκρότηση της 6^ης Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης που θα πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, για "να δέσωμεν την κοινωνίαν μας με νόμους συμφώνους με το έθνος μας» γιατί «εις δεινά Ελληνικά θεραπεία Ελληνική» αφού «κάθε τόπος έχει χωριστά το μυστήριον της ζωής του, τον νόμον της ευτυχίας του» ενώ «ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης». Τέλος «Η νίκη θα ήναι δική μας αν βασιλεύη την καρδίαν μας  το αίσθημα το Ελληνικό» σύμφωνα με τους λόγους του Κυβερνήτη.

Υ.Γ. Η ομόθυμη συμπαράσταση των κατοίκων της Παιανίας στον Νίκο Δάβαρη αποδεικνύει ότι η χώρα αυτή κατοικείται ακόμη από ανθρώπους που διαθέτουν αυτό που εξασφάλισε τη μέχρι σήμερα ύπαρξή τους, δηλαδή το ακατάβλητο σθένος να αγωνιστούν για τη ζωή τους, τη ζωή των γονιών τους και των παιδιών τους.