ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Στις 23 Απριλίου 2010 η Ελλάδα προσέφυγε στον «μηχανισμό διάσωσης» για την αναχρηματοδότηση των δανείων της. Η χώρα επισήμως χρεωκόπησε: δεν μπορούσε να αντλήσει τα αναγκαία κεφάλαια για τη λειτουργία της, ούτε καν για την εξυπηρέτηση του χρέους της, από τις αγορές.
Η χρηματοπιστωτική της χρεωκοπία είναι έκφραση της οικονομικής της χρεωκοπίας. Υπό το βάρος αφόρητου κρατικισμού και με καθεστώς φεουδαρχικών δομών και κατευθυνόμενων διανομών, η Ελληνική οικονομία στο σύνολό της δεν είναι ανταγωνιστική, είναι ουσιαστικά ανελεύθερη, και έχει μηδαμινή πραγματική απόδοση παραγωγικότητας.
Η οικονομική χρεωκοπία της Ελλάδας συνοδεύει την πολιτιστική, εκπαιδευτική, στρατηγική και πολιτική της χρεωκοπία. Οι πολιτιστικές επιδόσεις της χώρας είναι εξαιρετικά χαμηλές. Ο ευεργετικός κύκλος ικανότητας – επιτυχίας – επιβράβευσης και απολαβής έχει συστηματικά και συνειδητά διαρραγεί, όπως και ο αντίστοιχος ανικανότητας – αποτυχίας – ψόγου και συνεπειών. Αντιθέτως, ο φαύλος κύκλος αναξιότητας – αποτυχίας – ανευθυνότητας έχει εμπεδωθεί ως συνεκτικός ιστός του Συστήματος Διακυβέρνησης της χώρας. Η παιδεία αντί να ενεργοποιεί το δυναμικό των νέων και να καλλιεργεί αξιωσύνη, γνώση και αξίες δημιουργεί στρατιές ονομαστικών «τιτλούχων» που χρειάζονται προστασία για να εργασθούν. Η χώρα έχει υποστεί στρατηγική συντριβή, δεινότερη από στρατιωτική ήττα, και το στρατηγικό βάρος της κατάντησε αρνητικό: η Ελλάδα αποτελεί μειονέκτημα για τους συσχετισμούς που την περιλαμβάνουν. Πολλά σημάδια δείχνουν φανερά τη μοχλευμένη αρνητική επιρροή της, δυσανάλογη προς το τυπικό βεληνεκές του μικρού πραγματικού μεγέθους της. Το πολιτικό της Σύστημα έχει πάψει να εκφράζει τις ενεργές ροπές της κοινωνίας και οι Θεσμικές Ηγεσίες της αποδεικνύονται ανίκανες να ανταποκριθούν ιδεολογικά, πολιτικά, τεχνοκρατικά και στελεχιακά προς τις αυξημένες απαιτήσεις των καιρών, στην μεγάλη εποχή μεταβολών που ζούμε.
Η Ελλάδα έχει από καιρό εισέλθει σε φάση καθολικής αποτυχίας, τυπική περίπτωση ουσιαστικά αποτυχημένης χώρας (failed state), παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγήν.
Η Κυβέρνηση της χώρας, ανίκανη να αναλάβει τον ρόλο της και να διοικήσει τη χώρα παίρνοντας η ίδια τις πολιτικές αποφάσεις που επιβάλλουν οι τραγικές περιστάσεις, έχει απεμπολήσει την κυριαρχική εξουσία, παραχωρώντας την σε ξένους ειδικούς, υπάλληλους ξένων οργανισμών, και πολιτικούς άλλων χωρών. Η χρεωκοπία συνοδεύεται από μοναδική υποτέλεια άνευ προηγουμένου, ακόμη και στην πολύπαθη ΝεοΕλληνική ιστορία. Ο Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος μετα την μοναδική προηγούμενη χρεωκοπία (του 1893) δεν αποτελούσε χρηματοπιστωτική και οικονομική διακυβέρνηση της χώρας, αλλα μόνο απέβλεπε στην εξασφάλιση των δικαιωμάτων των πιστωτών, ούτε συνοδευόταν από ιδεοληψία ενσωμάτωσης της Ελλάδας σε υπερεθνικές οντότητες που δεν είναι κανονικές συμμαχίες αλλα επιχειρούμενα συγκεχυμένα υποκατάστατα κρατών με την συνεπαγόμενη συστηματική απώλεια εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας για την χώρα.
Η ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, στο σύνολό της, για τη θλιβερή κατάντια της χώρας είναι απόλυτη, ακέραια και βαρύνει εξ αδιαιρέτου όλο το πολιτικό σύστημα εξουσίας. Και είναι τεράστια. Όσο η αποτυχία είναι και κολοσσιαία και αδικαιολόγητη.
Η Κοινωνία έχει καταλάβει. Το Σύστημα διακυβέρνησης της χώρας έχει προ πολλού πάψει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας. Επομένως πρέπει να καταργηθεί. Το Σύστημα είναι αρχές, είναι δομές και είναι πρόσωπα. Το Σύστημα απέτυχε στον συστατικό σκοπό του. Άρα πρέπει να αλλάξουν αρχές, δομές και πρόσωπα. Η Κοινωνία είναι έτοιμη και ώριμη, ένα συμπιεσμένο ελατήριο για το απαιτούμενο μεγάλο βήμα εμπρός.
Αναλαμβάνουμε πρωτοβουλία να καταγγείλουμε στον Ελληνικό Λαό τις ευθύνες και τους υπευθύνους για τη δραματική διάψευση των ρεαλιστικών προσδοκιών του. Αναλαμβάνουμε πρωτοβουλία να δείξουμε καθαρά τις αιτίες του τέλματος της παρακμής, στο οποίο έχει βυθίσει τη χώρα η Αναξιοκρατία, και να προτείνουμε ιδέες και λύσεις που θα οδηγήσουν στην έξοδο από το τέλμα. Αναλαμβάνουμε πρωτοβουλία να εξειδικεύσουμε μια συνολική Στρατηγική ανάταξης της χώρας μέσα από την αναγέννηση του Ελληνισμού στην ίδια την Ελλάδα, και να διατυπώσουμε τους όρους για την ερχόμενη τρίτη και τελειωτική Επανάσταση της Νεώτερης Ελλάδας, μετά τις δύο μείζονες ατελέσφορες προηγούμενες: τη θεμελιακή Επανάσταση του 1821 και την επαναληπτική Επανάσταση του 1909.
Άξονας της πρωτοβουλίας μας είναι η ελευθερία, καθολική αξία του Ελληνισμού και ταυτόχρονα δυναμική ορμή του Ανύσματος της Ιστορίας στο παρόν.
Αναζητούμε τα αίτια της κακοδαιμονίας ήδη στη δημιουργία του Νεοελληνικού Κράτους από τους Βαυαρούς. Η Ελληνική Επανάσταση δεν δικαιώθηκε από τις εξελίξεις, το Κράτος που δημιουργήθηκε (και παρέμεινε αναλλοίωτο στις βασικές του προδιαγραφές μέχρι σήμερα) δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες. Οι βαριές κανονιστικές δομές που επιβλήθηκαν, ο συγκεντρωτικός χαρακτήρας του κράτους, ο ιδιότυπος Φεουδαρχικός Κρατισμός, δημιούργησαν ένα νέο καθεστώς ανελευθερίας, ένα Σύστημα που στέρησε από τους Έλληνες τη δυνατότητα να αναπτυχθούν σύμφωνα με τις ικανότητές τους, να αυτοπραγματωθούν στα όρια του δυναμικού τους, να ενεργήσουν δημιουργικά και να παραγάγουν το μέγιστο και βέλτιστο.
Ο ανοικείος και ανεδαφικός συγκεντρωτικός χαρακτήρας του Συστήματος το έκανε να επενδύει αντιπαραγωγικά σε μια καταπιεστική, τεχνητή τάξη και ένα συστηματικό και βαθύ πολυκανονισμό. Αυτό από τη μια μεριά εμείωνε την απόδοση της Ελληνικής κοινωνίας, από την άλλη προσανατόλιζε την δημιουργικώτερη ατομική πρωτοβουλία στην πιο ελεύθερη παραλειτουργία, κι από μια τρίτη καλλιεργούσε πελατειακές δομές παντού και διαφθορά. Έτσι το Σύστημα αναγκαία έγινε Φαυλοκρατία.
Ο Έλληνας τρέφεται και ακμάζει υπό συνθήκες μέγιστης ελευθερίας. Το Σύστημα που μας επιβλήθηκε ήταν πολιτιστικά ξένο. Δεν έπιασε ποτέ. Κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού του, και γνήσια να ήταν, επεχειρείτο στη λάθος κατεύθυνση: να μας μάθει τεχνητούς κανόνες, κάθε φορά περισσότερους και βαρύτερους. Έφτασε το Σύστημα να κατηγορεί την κοινωνία γιατί δεν αποδέχεται τα δεσμά της. Ότι φταίνε οι Έλληνες επειδή είναι άτακτοι, εγωιστές και ατίθασοι. Ενώ το συγκριτικό πλεονέκτημά μας είναι ακριβώς ο αγώνας αριστείας. Και γι’ αυτόν θέλουμε την ελευθερία ενός φυσικού συστήματος, όχι τους δοτούς ρόλους ενός τεχνητού. Και την συστηματική έμφαση στην οικονομική προσφορά, όχι στην συνολική ζήτηση. Οι Νεοελληνικοί εκσυγχρονισμοί ησαν θεμελιωδώς εσφαλμένοι και εκ των προτέρων καταδικασμένοι σε αποτυχία, τόσο όσο και το Σύστημα που έλεγαν να εκσυγχρονήσουν.
Στόχος μας είναι μια Νέα Αρχή και μια Νέα Απελευθέρωση, με Νέο αληθινά Δημοκρατικό Σύνταγμα υιοθετούμενο από μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση που θα αναδυθεί μέσα από τα ερείπια του χρεοκοπημένου καθεστώτος και θα συγκροτηθεί με τη συμμετοχή όλων των προικισμένων παιδιών του Ελληνικού Λαού, από την Ελλάδα και το Εξωτερικό. Ένα Σύνταγμα που θα κατοχυρώνει την Ελευθερία των Ελλήνων, όπως ταιριάζει στην παράδοσή μας, που θα προσφέρει το κατάλληλο πλαίσιο ώστε ο κάθε πολίτης να πραγματοποιεί τους στόχους του χωρίς περιττούς περιορισμούς, καταναγκασμό ή κηδεμονία. Ένα Σύνταγμα που θα πολυμερίζει την εξουσία θεσμοθετώντας πραγματική διάκριση των εξουσιών, διαχωρισμό της σύστασης τους και ουσιαστική ανεξαρτησία της κάθε μιας από της άλλες. Που θα περιορίζει αποτελεσματικά την εξουσία στο θεσμικό της πλαίσιο ενός κατάλληλου Κράτους Νόμου με πλήρη εξασφάλιση των ελευθεριών των ατόμων και των δικαιωμάτων του πολίτη απέναντι στην αυθαιρεσία, την υπέρβαση και την κατάχρηση της εξουσίας. Που θα προνοεί για μια ισχυρή χώρα και δημιουργικά άτομα με τη θεσμοθέτηση ενός Συστήματος βασιζόμενου στο τρίπτυχο: Περιορισμένο Κράτος, Δημοσιονομική Υπευθυνότητα, Ελεύθερες Αγορές.
Προσβλέπουμε σε ένα Νέο και Αξιόπιστο Πολιτικό Σύστημα όπου η Διακυβέρνηση της χώρας δεν θα είναι Επικοινωνιακή Διαχείριση, που σκοπός της δεν θα είναι η νομή της εξουσίας και η φεουδαρχική διανομή του πλούτου της χώρας , που τα Συμφέροντα της Χώρας θα κρίνονται με γνώση και σε βάθος χρόνου και όχι υπό το πρόσχημα του στιγμιαίου «πολιτικού κόστους». Σε ένα Πολιτικό Σύστημα όπου η Εξουσία θα ταυτίζεται με την απόλυτη Ευθύνη και η Ηγεσία θα συνοδεύεται από πολιτιστική ωριμότητα.
Σ’ ένα πολιτικό σύστημα που θα προσελκύει και θα αναδεικνύει τους ικανότερους, με ανιδιοτελή διάθεση προσφοράς. Χωρίς «πρίγκιπες» και «πριγκίπισσες» και «τίτλους ευγενείας», με αγωνιστές δοκιμασμένους στα θρανία, στην έρευνα, στην επιστήμη, στις τέχνες, στη βιομηχανία, στο εμπόριο, στις υπηρεσίες, στην καθημερινή βιοπάλη του υπάλληλου, του εργάτη, του αγρότη.
Πιστεύουμε: Πρώτον στις τρεις μεγάλες αρχές της κλασσικής οργάνωσης της κοινωνίας σε κράτος: Ισονομία, Αξιοκρατία, Ελευθερία. Δεύτερον, στον θεμελιακό σκοπό του κράτους που δεν είναι άλλος από την διασφάλιση της ζωής, της αριστείας, της περιουσίας, της ανεμπόδιστης ενέργειας και ελεύθερης πρόσβασης και επιλογής παντού, των ίσων ευκαιριών, της αναλογούσας ευημερίας και της επιδίωξης της μέγιστης αυτοπραγμάτωσης και ευδαιμονίας των ατόμων. Και Τρίτον, στο κυριαρχικό δικαίωμα της κοινωνίας να αλλάζει ριζικά το σύστημα διακυβέρνησης της όταν αυτό συστηματικά και διαχρονικά δεν επιτελεί τον εγγενή σκοπό του σύμφωνα με τις συστατικές αρχές του.
Με τη βεβαιότητα ότι εκφράζουμε την βούληση της κοινωνίας μας: Γενηθήτω.
24 Μαΐου 2010, του Αγίου Πνεύματος
Στις 23 Απριλίου 2010 η Ελλάδα προσέφυγε στον «μηχανισμό διάσωσης» για την αναχρηματοδότηση των δανείων της. Η χώρα επισήμως χρεωκόπησε: δεν μπορούσε να αντλήσει τα αναγκαία κεφάλαια για τη λειτουργία της, ούτε καν για την εξυπηρέτηση του χρέους της, από τις αγορές.
Η χρηματοπιστωτική της χρεωκοπία είναι έκφραση της οικονομικής της χρεωκοπίας. Υπό το βάρος αφόρητου κρατικισμού και με καθεστώς φεουδαρχικών δομών και κατευθυνόμενων διανομών, η Ελληνική οικονομία στο σύνολό της δεν είναι ανταγωνιστική, είναι ουσιαστικά ανελεύθερη, και έχει μηδαμινή πραγματική απόδοση παραγωγικότητας.
Η οικονομική χρεωκοπία της Ελλάδας συνοδεύει την πολιτιστική, εκπαιδευτική, στρατηγική και πολιτική της χρεωκοπία. Οι πολιτιστικές επιδόσεις της χώρας είναι εξαιρετικά χαμηλές. Ο ευεργετικός κύκλος ικανότητας – επιτυχίας – επιβράβευσης και απολαβής έχει συστηματικά και συνειδητά διαρραγεί, όπως και ο αντίστοιχος ανικανότητας – αποτυχίας – ψόγου και συνεπειών. Αντιθέτως, ο φαύλος κύκλος αναξιότητας – αποτυχίας – ανευθυνότητας έχει εμπεδωθεί ως συνεκτικός ιστός του Συστήματος Διακυβέρνησης της χώρας. Η παιδεία αντί να ενεργοποιεί το δυναμικό των νέων και να καλλιεργεί αξιωσύνη, γνώση και αξίες δημιουργεί στρατιές ονομαστικών «τιτλούχων» που χρειάζονται προστασία για να εργασθούν. Η χώρα έχει υποστεί στρατηγική συντριβή, δεινότερη από στρατιωτική ήττα, και το στρατηγικό βάρος της κατάντησε αρνητικό: η Ελλάδα αποτελεί μειονέκτημα για τους συσχετισμούς που την περιλαμβάνουν. Πολλά σημάδια δείχνουν φανερά τη μοχλευμένη αρνητική επιρροή της, δυσανάλογη προς το τυπικό βεληνεκές του μικρού πραγματικού μεγέθους της. Το πολιτικό της Σύστημα έχει πάψει να εκφράζει τις ενεργές ροπές της κοινωνίας και οι Θεσμικές Ηγεσίες της αποδεικνύονται ανίκανες να ανταποκριθούν ιδεολογικά, πολιτικά, τεχνοκρατικά και στελεχιακά προς τις αυξημένες απαιτήσεις των καιρών, στην μεγάλη εποχή μεταβολών που ζούμε.
Η Ελλάδα έχει από καιρό εισέλθει σε φάση καθολικής αποτυχίας, τυπική περίπτωση ουσιαστικά αποτυχημένης χώρας (failed state), παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγήν.
Η Κυβέρνηση της χώρας, ανίκανη να αναλάβει τον ρόλο της και να διοικήσει τη χώρα παίρνοντας η ίδια τις πολιτικές αποφάσεις που επιβάλλουν οι τραγικές περιστάσεις, έχει απεμπολήσει την κυριαρχική εξουσία, παραχωρώντας την σε ξένους ειδικούς, υπάλληλους ξένων οργανισμών, και πολιτικούς άλλων χωρών. Η χρεωκοπία συνοδεύεται από μοναδική υποτέλεια άνευ προηγουμένου, ακόμη και στην πολύπαθη ΝεοΕλληνική ιστορία. Ο Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος μετα την μοναδική προηγούμενη χρεωκοπία (του 1893) δεν αποτελούσε χρηματοπιστωτική και οικονομική διακυβέρνηση της χώρας, αλλα μόνο απέβλεπε στην εξασφάλιση των δικαιωμάτων των πιστωτών, ούτε συνοδευόταν από ιδεοληψία ενσωμάτωσης της Ελλάδας σε υπερεθνικές οντότητες που δεν είναι κανονικές συμμαχίες αλλα επιχειρούμενα συγκεχυμένα υποκατάστατα κρατών με την συνεπαγόμενη συστηματική απώλεια εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας για την χώρα.
Η ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, στο σύνολό της, για τη θλιβερή κατάντια της χώρας είναι απόλυτη, ακέραια και βαρύνει εξ αδιαιρέτου όλο το πολιτικό σύστημα εξουσίας. Και είναι τεράστια. Όσο η αποτυχία είναι και κολοσσιαία και αδικαιολόγητη.
Η Κοινωνία έχει καταλάβει. Το Σύστημα διακυβέρνησης της χώρας έχει προ πολλού πάψει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας. Επομένως πρέπει να καταργηθεί. Το Σύστημα είναι αρχές, είναι δομές και είναι πρόσωπα. Το Σύστημα απέτυχε στον συστατικό σκοπό του. Άρα πρέπει να αλλάξουν αρχές, δομές και πρόσωπα. Η Κοινωνία είναι έτοιμη και ώριμη, ένα συμπιεσμένο ελατήριο για το απαιτούμενο μεγάλο βήμα εμπρός.
Αναλαμβάνουμε πρωτοβουλία να καταγγείλουμε στον Ελληνικό Λαό τις ευθύνες και τους υπευθύνους για τη δραματική διάψευση των ρεαλιστικών προσδοκιών του. Αναλαμβάνουμε πρωτοβουλία να δείξουμε καθαρά τις αιτίες του τέλματος της παρακμής, στο οποίο έχει βυθίσει τη χώρα η Αναξιοκρατία, και να προτείνουμε ιδέες και λύσεις που θα οδηγήσουν στην έξοδο από το τέλμα. Αναλαμβάνουμε πρωτοβουλία να εξειδικεύσουμε μια συνολική Στρατηγική ανάταξης της χώρας μέσα από την αναγέννηση του Ελληνισμού στην ίδια την Ελλάδα, και να διατυπώσουμε τους όρους για την ερχόμενη τρίτη και τελειωτική Επανάσταση της Νεώτερης Ελλάδας, μετά τις δύο μείζονες ατελέσφορες προηγούμενες: τη θεμελιακή Επανάσταση του 1821 και την επαναληπτική Επανάσταση του 1909.
Άξονας της πρωτοβουλίας μας είναι η ελευθερία, καθολική αξία του Ελληνισμού και ταυτόχρονα δυναμική ορμή του Ανύσματος της Ιστορίας στο παρόν.
Αναζητούμε τα αίτια της κακοδαιμονίας ήδη στη δημιουργία του Νεοελληνικού Κράτους από τους Βαυαρούς. Η Ελληνική Επανάσταση δεν δικαιώθηκε από τις εξελίξεις, το Κράτος που δημιουργήθηκε (και παρέμεινε αναλλοίωτο στις βασικές του προδιαγραφές μέχρι σήμερα) δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες. Οι βαριές κανονιστικές δομές που επιβλήθηκαν, ο συγκεντρωτικός χαρακτήρας του κράτους, ο ιδιότυπος Φεουδαρχικός Κρατισμός, δημιούργησαν ένα νέο καθεστώς ανελευθερίας, ένα Σύστημα που στέρησε από τους Έλληνες τη δυνατότητα να αναπτυχθούν σύμφωνα με τις ικανότητές τους, να αυτοπραγματωθούν στα όρια του δυναμικού τους, να ενεργήσουν δημιουργικά και να παραγάγουν το μέγιστο και βέλτιστο.
Ο ανοικείος και ανεδαφικός συγκεντρωτικός χαρακτήρας του Συστήματος το έκανε να επενδύει αντιπαραγωγικά σε μια καταπιεστική, τεχνητή τάξη και ένα συστηματικό και βαθύ πολυκανονισμό. Αυτό από τη μια μεριά εμείωνε την απόδοση της Ελληνικής κοινωνίας, από την άλλη προσανατόλιζε την δημιουργικώτερη ατομική πρωτοβουλία στην πιο ελεύθερη παραλειτουργία, κι από μια τρίτη καλλιεργούσε πελατειακές δομές παντού και διαφθορά. Έτσι το Σύστημα αναγκαία έγινε Φαυλοκρατία.
Ο Έλληνας τρέφεται και ακμάζει υπό συνθήκες μέγιστης ελευθερίας. Το Σύστημα που μας επιβλήθηκε ήταν πολιτιστικά ξένο. Δεν έπιασε ποτέ. Κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού του, και γνήσια να ήταν, επεχειρείτο στη λάθος κατεύθυνση: να μας μάθει τεχνητούς κανόνες, κάθε φορά περισσότερους και βαρύτερους. Έφτασε το Σύστημα να κατηγορεί την κοινωνία γιατί δεν αποδέχεται τα δεσμά της. Ότι φταίνε οι Έλληνες επειδή είναι άτακτοι, εγωιστές και ατίθασοι. Ενώ το συγκριτικό πλεονέκτημά μας είναι ακριβώς ο αγώνας αριστείας. Και γι’ αυτόν θέλουμε την ελευθερία ενός φυσικού συστήματος, όχι τους δοτούς ρόλους ενός τεχνητού. Και την συστηματική έμφαση στην οικονομική προσφορά, όχι στην συνολική ζήτηση. Οι Νεοελληνικοί εκσυγχρονισμοί ησαν θεμελιωδώς εσφαλμένοι και εκ των προτέρων καταδικασμένοι σε αποτυχία, τόσο όσο και το Σύστημα που έλεγαν να εκσυγχρονήσουν.
Στόχος μας είναι μια Νέα Αρχή και μια Νέα Απελευθέρωση, με Νέο αληθινά Δημοκρατικό Σύνταγμα υιοθετούμενο από μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση που θα αναδυθεί μέσα από τα ερείπια του χρεοκοπημένου καθεστώτος και θα συγκροτηθεί με τη συμμετοχή όλων των προικισμένων παιδιών του Ελληνικού Λαού, από την Ελλάδα και το Εξωτερικό. Ένα Σύνταγμα που θα κατοχυρώνει την Ελευθερία των Ελλήνων, όπως ταιριάζει στην παράδοσή μας, που θα προσφέρει το κατάλληλο πλαίσιο ώστε ο κάθε πολίτης να πραγματοποιεί τους στόχους του χωρίς περιττούς περιορισμούς, καταναγκασμό ή κηδεμονία. Ένα Σύνταγμα που θα πολυμερίζει την εξουσία θεσμοθετώντας πραγματική διάκριση των εξουσιών, διαχωρισμό της σύστασης τους και ουσιαστική ανεξαρτησία της κάθε μιας από της άλλες. Που θα περιορίζει αποτελεσματικά την εξουσία στο θεσμικό της πλαίσιο ενός κατάλληλου Κράτους Νόμου με πλήρη εξασφάλιση των ελευθεριών των ατόμων και των δικαιωμάτων του πολίτη απέναντι στην αυθαιρεσία, την υπέρβαση και την κατάχρηση της εξουσίας. Που θα προνοεί για μια ισχυρή χώρα και δημιουργικά άτομα με τη θεσμοθέτηση ενός Συστήματος βασιζόμενου στο τρίπτυχο: Περιορισμένο Κράτος, Δημοσιονομική Υπευθυνότητα, Ελεύθερες Αγορές.
Προσβλέπουμε σε ένα Νέο και Αξιόπιστο Πολιτικό Σύστημα όπου η Διακυβέρνηση της χώρας δεν θα είναι Επικοινωνιακή Διαχείριση, που σκοπός της δεν θα είναι η νομή της εξουσίας και η φεουδαρχική διανομή του πλούτου της χώρας , που τα Συμφέροντα της Χώρας θα κρίνονται με γνώση και σε βάθος χρόνου και όχι υπό το πρόσχημα του στιγμιαίου «πολιτικού κόστους». Σε ένα Πολιτικό Σύστημα όπου η Εξουσία θα ταυτίζεται με την απόλυτη Ευθύνη και η Ηγεσία θα συνοδεύεται από πολιτιστική ωριμότητα.
Σ’ ένα πολιτικό σύστημα που θα προσελκύει και θα αναδεικνύει τους ικανότερους, με ανιδιοτελή διάθεση προσφοράς. Χωρίς «πρίγκιπες» και «πριγκίπισσες» και «τίτλους ευγενείας», με αγωνιστές δοκιμασμένους στα θρανία, στην έρευνα, στην επιστήμη, στις τέχνες, στη βιομηχανία, στο εμπόριο, στις υπηρεσίες, στην καθημερινή βιοπάλη του υπάλληλου, του εργάτη, του αγρότη.
Πιστεύουμε: Πρώτον στις τρεις μεγάλες αρχές της κλασσικής οργάνωσης της κοινωνίας σε κράτος: Ισονομία, Αξιοκρατία, Ελευθερία. Δεύτερον, στον θεμελιακό σκοπό του κράτους που δεν είναι άλλος από την διασφάλιση της ζωής, της αριστείας, της περιουσίας, της ανεμπόδιστης ενέργειας και ελεύθερης πρόσβασης και επιλογής παντού, των ίσων ευκαιριών, της αναλογούσας ευημερίας και της επιδίωξης της μέγιστης αυτοπραγμάτωσης και ευδαιμονίας των ατόμων. Και Τρίτον, στο κυριαρχικό δικαίωμα της κοινωνίας να αλλάζει ριζικά το σύστημα διακυβέρνησης της όταν αυτό συστηματικά και διαχρονικά δεν επιτελεί τον εγγενή σκοπό του σύμφωνα με τις συστατικές αρχές του.
Με τη βεβαιότητα ότι εκφράζουμε την βούληση της κοινωνίας μας: Γενηθήτω.
24 Μαΐου 2010, του Αγίου Πνεύματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου